Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Als ik naar je kijk dan lijkt het net even alsof k eventjes in de hemel een kijkje mag nemen. Die waggelende voetjes, je bent net een pinguïn! Zo ga je steeds weer een stapje verder. Daarna besluit je toch maar weer te gaan kruipen. Dat gaat nu eenmaal nog steeds even sneller. Mama heeft hier zolang op gewacht en zich afgevraagd hoe het eruit zou zien. Ik kon me er echt niets bij voorstellen, dat je dat zou kunnen. Niet dat ik twijfel aan jouwn onvermogen, maar meer omdat ik het niet voor me kon zien. Het zou zo'n ongelooflijke stap zijn, in jouwn leven. En in dat van mama. Ik wist altijd wel dat het me aan het huilen zou maken. Dat deed de eerste keer losstaan al. Alsof we er een tijdperk mee afsluiten. Het baby zijn. Het huilen komt dan voornamelijk door die 5 weken die we eigenlijk samen hebben gemist. We hadden niet de luxe om jou dichtbij ons te hebben. Hoewel mijn wereld ophield, de dag nacht werd, stond de tijd niet stil. Eigenlijk raakt het mama het meest

Beste man Ik zou je voor van alles uit kunnen maken. Van een idioot tot aan debiel en nog wel meer van dat soort woorden. Ik zou mijn scheldwoordenschat op je los kunnen laten. Ik zou kunnen wensen dat je jezelf zo zou bezeren dat ik ervan kon smullen. Ik had hard op je af kunnen rennen om je hard in je ballen te trappen. Maar nee. Zo ben ik niet. Niets van dat alles. Weet je hoe het is, om doodsangsten uit te staan? Weet je hoe het is om van de weg af gereden te worden en daarbij 3 keer over de kop te gaan? Weet je hoe het voelt om in gillende paniek in een net tot stilstand gekomen auto te zitten, waarbij je bijna zeker weet dat je dit niet gaat overleven? Wat ik me dan tegelijk afvraag, ben je nu trots op jezelf? Kun je jezelf in de spiegel bekijken en je daarbij recht in de ogen aankijken? Hoe kan het toch, vraag ik me af, dat je jezelf dit aandoet en dan daarbij jezelf vrijwaart van dit alles, door er bijna vandoor te gaan en vervolgens onder luid protest niet mee gaat, terwijl

Daar lig je weer. Op de bank van het Deventer Ziekenhuis. Je ligt aan de monitor. Het is immers nog maar 4 weken geleden van de operatie! Mama herkent de piepjes als geen ander. Dokter onderzoekt je grondig of je wel in orde bent. Ze vraagt t ook nog aan mama. Ja schrik! Dikke schrik. Jeetje mina! Een paar schaafwonden. En ik baal stevig. Ik baal echt stevig van die man die dit ons heeft aangedaan. Hij kon hij dit doen. Lieve Glenn Wat een prachtige dag vandaag! Het is warm, bijna heet. We gaan een dag op stap, naar papa, naar de autocross. Michelle rijdt met ons mee. Gezellig! In de auto hebben we heel wat te bespreken op de heenweg. Zo goed kennen we elkaar nog niet, maar de klik is er. Het gaat over van alles. Het leven, met hoofdletter L. Op de cross gaan we ons eigen gangetje. Af en toe komen we elkaar tegen. Het is een goede dag, met aardige mensen, leuke gesprekken en het mooie weer! De terugweg verloopt al niet anders. Gezellig kleppen over van alles en nog wat. Ook over o

Lieve Glenn Dat was nog es een snelle. Erin en eruit. Even gauw een ECG en je saturatie meten, gesprek met dok. Ik had ook niks anders verwacht, zo goed als je t doet. Over een half jaar gaan we terug. Helaas was t je eigen kindercardioloog niet. Deze was ook zeker niet onaardig, maar t was leuk geweest. Zij was degene die bij jou was toen pap en mam toen s avonds in Groningen aan je bed verscheen en ons t verpletterende nieuws vertelde. Zij was degene die steeds de controles deed. Ze was in de kliniek aant werk. Ik denk niet dat alleen maar toeval bestaat. Wel even vaak als geen toeval, maar dit was t niet, want toen we in de AH to go liepen, kwamen we haar dus tegen! We maakten een praatje alsof we vrienden waren die elkaar na een hele weer tegen kwamen. Over jou en de operatie, over hoe dat gegaan is en over wat lekker is bij n kop thee. Ik raadde haar Tony's Choconelly aan. Ze ging toch voor de stroopwafels. Ze wilde perse rooibosthee want daar had ze zin, maar kon het niet

Lieve Glenn Waar het vorig jaar zo ontzettend donker was, is het nu zo ontzettend licht. Als ik die twee dingen over elkaar heen leg, weet mama weer in wat voor zwaar weer ze terecht was gekomen. Hoe diep ik zat en hoe ik moest overleven in een uitzichtloze situatie, niet wetende wat de uitkomst ervan zou zijn. De dood was zo nabij. Het was het randje...meer dood dan levend. Mama stond erbij en keek er naar. Een ware uitputtingsslag. Waar ik het niet meer wist hoe ik het hebben moest, waar ik tot aan de grond toe afgebrokkeld werd. De grond onder m'n voeten vandaan getrokken. Het vertrouwen in het leven en iedereen weg. Er leek niets meer van me over. Zo voelde dat. Ik kon geen woord meer uitbrengen, behalve die op papier. Het overzicht totaal verloren. Mezelf helemaal kwijt. Wat een pijn, wat een verdriet, wat een onmacht. Nu deel twee achter de rug is en de rekening met het verschil met vorig jaar kan opmaken, kom ik in een verwerkingsproces 2.0 terecht, nu ik kan reflecteren

Lieve Glenn Oja, dus zo voelt dat. Mama zou het bijna zijn vergeten. Dat ik na een tijd in een vreemde wereld terugkom en me afvraag wat ik er doe. Waar het ook alweer over ging en of ik de koetjes en kalfjes, de letterlijke gesprekken daarover, ooit nog es leuk ga vinden. Of ik ooit weer in het leven, waarin de wereld gewoon maar doordraait kan terugspringen. Een buitenaards wezen... Mama weet t antwoord wel. Natuurlijk gaat het lukken. Maar dit is wat 10 dagen UMCG teweeg brengt. Alsof een mens is geïntregeerd is in de andere wereld. Bijna buitenaards. Een wereld waarin we soms hard huilden, omdat we jou achterlieten voor de operatie of omdat je eerst hard moest huilen voordat je in slaap viel om vervolgens de afdeling af te gaan omdat we zelf ook moeten eten. Of waarin we hard lachten, omdat je zelf je hartslag had kwijtgemaakt op de monitor door er hard op te rammen, zonder dat een mens t zag. Een wereld waarin we grinnikten, omdat de zuster van de oudere garde nog nooit had mee

Lieve Glenn Morgen is t zover! Je mag dan weer naar huis! Wat een heerlijk idee. Terug naar t normale. Terug naar ons eigen vuil. Terug naar de sleur. Eigenlijk mocht je vandaag naar huis, want de hartecho zag er prima uit. Kleine held! Het was alleen gister misgegaan. De ECG zou om 11 uur al gedaan worden, maar ze kwamen pas om 15u. Daarna zou de ECG beoordeeld worden om te zien of de pacemakerdraden eruit konden worden gehaald. De ECG was dik in orde, alleen was er geen chirurg op dat moment. Dus vanmorgen 8.30 was je de eerste, om vervolgens, volgens protocol, 24 uur aan de monitor gekoppeld  te worden. Gedoe dus en even een flink baalmoment. De dokters vonden t ook niet leuk voor ons. Wij hebben ons er gauw bij neergelegd. Je kunt beter niets verwachten hier. (Jij kreeg tenminste als troostkado het lampje van de dokter. Haha!) Vanmiddag het ontslaggesprek met de vrolijke kindercardioloog :) Ze wilde je eigenlijk mee naar huis nemen. Papa zei dat we geen reserveGlenn in de kast he

Lieve Glenn Wachten duurt lang. Heb ik je vast al tig duizend keer gezegd, maar vandaag was t alweer zo ver. Eerst wachten op de ECG. Die al vele malen later werd uitgevoerd dan gepland. En dan wachten op de uitslag. Gelukkig helemaal in orde! Dus, de pacemakerdraden mogen eruit  :-) En dan wachten op de thoraxchirurg. Aangezien t vakantie is, is er maar een in t huis. Normaal zou t niet erg zijn, maar je moet volgens protocol dus daarna 24 uur aan de monitor, omdat die draden dus in je hartje prikken. Wachten dus en die rekensom dus, voor als t morgen wel goed is. Nou ja goed, we zullen t zien. Het gaat goed met je. Dat is zo fijn. Wel een gesprekje met de arts gehad over je eetgedrag, wat momenteel echt te weinig is om aan te komen. We denken en hopen dat t thuis goed komt. Papa's kookkunsten zijn de beste. Dat zeggen we maar niet te vaak. Zometeen gaat ie nog naast zn schoenen lopen ;-) Maar wat een enorm verschil met vorig jaar. Mama dacht eraan vanmiddag in een moment allee

Lieve Glenn Vanmorgen was mama al vroeg uit de veren. Ik kon niet meer slapen en besloot daarom te douchen, eten en weer naar jou te gaan. Ik mis je wel bij me. Soms vraag ik me af of ik je niet tekort doe, door je hier alleen achter te laten. Zul je er niks aan overhouden, ondanks het gegeven dat je een makkelijk mannetje bent? De beslissing om bij papa te blijven is weloverwogen. Ik denk dat t wel goedkomt met je, maar soms moet ik het gewoon even kwijt. Je bent toch nog wel n beetje baby en je hebt ons erg hard nodig. Zeker na alles wat je hebt meegemaakt. Het is niet weinig te noemen. Mama kan niet vaak genoeg zeggen hoe trots ze op je is. Echt hoor. Je bent sociaal, duikt bij iedereen in de armen, geeft mensen een gulle glimlach. Een speciale vent die meer heeft meegemaakt in z'n leven dan vele andere mensen en dan zo in t leven staan. Hoop dat t zo mag blijven ♡ Vandaag ging t gewoon weer goed. Nog ff en je loopt! Dat kon je nog niet, maar hier mag je best beginnen met lope

Lieve Glenn Mama heeft momenteel een enorme dip. Ben er even he-le-maal klaar mee. Dat alles nu momenteel moet gaan zoals jij dat wilt, omdat je anders boos wordt, slokt al m'n energie op, die ik eigenlijk al niet heb. Het goede eraan is dat je steeds meer de oude wordt. Verder ben je wel een makkelijke vent. Het ligt gewoon aan mama. Niet aan jou. Je doet t heel goed. En ik ben zeker trots op jou! Vandaag had je, zonder dat papa en de zuster t doorhadden, haar rekenmachine afgejat. En ook dat potlood met t bungelhoofd van de dokter. Hup. Je pakte em zo uit der borstzakje. Letterlijk een klein boefje dus! Mama dacht ook handig te zijn. Je infuuspaal stond nog naast je bed. Ik trok de stekkers eruit en meteen de afdeling in rep en roer. Piepers gingen af en de zusters kwamen naar de kamer gespurt. Zelfs de infuuspaal bleek beveiligd. Mama had t schaamrood op der kaken staan. Gelukkig konden ze er wel om lachen... En vandaag is papa jarig! Dat hebben we natuurlijk uitgebreid gevi

Lieve Glenn Hoe lastig ook en hoe groot de gevolgen, het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben met een ziek kind. Er zijn er zoveel. Want er lopen er veel hier in t ziekenhuis. Het is schrijnend om te horen. Vaak heb ik me t afgevraagd waar je dit aan verdiend hebt. Zo'n klein mannetje. Maar ik kan niemand de schuld geven. Het is 'gewoon' dikke vette pech. Je kan alles goed doen tijdens de zwangerschap en een ongezond kind op de wereld zetten. Je kan alles doen wat God verboden heeft en dan alsnog een gezond kind krijgen. De een krijgt meer op t pad dan een ander. Het leven oneerlijk en onlogisch en ontrafelbaar. Mezelf afvragen waarom brengt me in de problemen. Mama weet er alles van inmiddels. Vandaag maak ik me wat meer zorgen. Ik zie dat je hartslag hoger is als de laatste dagen. Een kreunend geluid zorgt ervoor dat al mn voelsprieten weer op scherp staan, maar die onzekerheid he. Niet grappig. Toen mama de zuster vertelde dat ze dacht dat je buikpijn had en ik

Lieve Glenn Wat soms voelt als een dag, voelt momenteel aan alsof we hier eigenlijk nooit zijn weggeweest. Het enige verschil is dat we nog steeds in het hotel verblijven omdat er geen plek is in het Ronald McDonaldhuis en we dat, vooral papa, spuugzat zijn. Een plek waar je je even terug kan trekken en fatsoenlijke maaltijden kan bereiden. Een lekkere prak zou er best in gaan! Normale dingen, weet je nog. Hoe burgerlijker, hoe beter. Of nee, gewoon al burgerlijk, is t fijnst. Niet dat we al omkomen van de honger, maar in ongewone situaties, zijn normale dingen het fijnst. Dus eigenlijk zijn normale dingen helemaal niet zo normaal ;-) Net zoals dit binnenkort, godzijdank, niet meer HET gesprek van de dag zal zijn. Waarin mama misschien weer uit kan kijken naar een baan, zodat ik weer 'buiten kom'. Maar mama doet t rustig aan. Eerst vandaag. Alles op zn tijd! Vandaag ben je weer goed bezig jongen. De drains zijn uit je longen en de katheter is verwijderd. Voor t verwijderen v

Lieve Glenn Vandaag was t alweer tijd om het grote bed van de kinderIC te verruilen voor het kleinere bed van de verpleegafdeling. Wat gaat dat snel in vergelijking met vorig jaar. Een dag ipv 18 dagen. Het was natuurlijk al zo dat je conditioneel een gezonde jongen bent. Dat was de vorige keer natuurlijk wel anders. De lange lijn uit de hals en de arterielijn in je pols zijn verwijderd. Ook de beademing is weg. Alleen nog een infuus in je hand waardoor de morfine zn werk kan doen, de drains vanuit je longen en de katheter. Mama brak vanmorgen. Zo verdrietig was je. Met al dat gedoe aan je lijf en iedereen die vanalles van je wil. Ik kon niet anders dan machteloos toezien en huilde ff zo hard als k kon. Ik wil je zo graag ff oppakken. En troosten. Je in mn armen nemen. Iedere dag dat dat niet kan is er een teveel. Naast ons was er zo'n kleine hummel, net als jij vorig jaar. Toen ik de ouders zag met n betraand gezicht voelde k em goed. Alsof k naar mezelf zat te kijken, maar da

Lieve Glenn Eigenlijk ben ik te moe om hier wat neer te zetten, maar de wil wint het van de vermoeidheid. Want je weet, schrijven is mijn therapie. En ik mag zeker niet ongemoeid laten hoe moedig ik jou vind! Jij bent echt ontzettend dapper. Een kunstig strijder. Een mannetje die voor t leven kiest en wel met volle teugen! Daar kunnen een hoop mensen nog heel veel van leren, wist je dat? Wie zegt dat kleine jongetjes van 15 maanden geen invloed kunnen uitoefenen, die zal mama es wat vertellen! In gedachten dan ;-) Een grote dag. De operatie! Eentje waar ik na gisteravond zeker wel vertrouwen in had, door de professor die mama t gevoel gaf dat ie dit varkentje wel even zou gaan wassen. Nou, en dat heeftie! Het was vanmorgen al vroeg dag voor mama. Half zes was t toen ik wakker werd, helaas, in het hotel. (Ronald McDonaldhuis zit vol) Mama vloog bijna uit bed, aangezien ik jou nog in bad zou doen. Ik zei tegen mezelf t rustig aan te doen. Kon de hele dag nog vliegen. Dus. Na t badde

Lieve Glenn Wat is het gek hier he. Al die indrukken. Slapen is een puntje met al die drukte om je heen. Je zit jezelf in de weg. Je wilt niets. Alles is teveel en daarom zet je t dan weer op n schreeuwen. Ik snap je volkomen. Het is niet thuis, maar slapen is wel goed voor je. Beetje bijkomen van al die indrukken. De hartecho, het gesprekje met de verpleging, die stomme röntgenfoto, mama's hart brak, zo hard als je huilen moest. Gelukkig is plan b wel geslaagd en kon mama je gauw troosten. Mama zag achter het glas op het scherm de stent die vorig jaar geplaatst is. Toch wel gek om t in t echt terug te zien. Ze hebben niet toevallig zitten kaarten en ook mama dus ook niet voor de gek gehouden ;-) De ECG ging als een tierelier, net als de kinderarts die je wilde checken, evenals de kindercardioloog. Je vond t maar wat prima en interessant allemaal. Van te voren had ik alweer niet kunnen inschatten hoe t zou zijn. Van te voren had k stiekem bedacht dat, zodra ik een stap zou zetten

Lieve Glenn Mama weet even niet hoe ze t hebben moet. Als ik naar je kijk voel k me zo verliefd. Alsof ik in de zevende hemel ben. Mijn sterke en dappere kleine ondeugende vent. Als je toch een wist wat je te wachten stond, mama's kleine vent. En toch voel ik me ook Ik kan het zelf al eigenlijk niet eens plaatsen kan ik je eerlijk vertellen. Zo zit je een aantal dagen langer dan beloofd te wachten op dat ene telefoontje, dan is het er eindelijk en dan lijkt t ineens zo snel te gaan, zodat het voelt alsof we opnieuw in de achtbaan van 15 maanden terug worden geduwd. Want lieverd,  aankomende donderdag zullen we met jou naar t UMCG vertrekken, waar je eerst een hartecho zult krijgen. Vrijdag zul je voor de tweede keer die langverwachte openhartoperatie zult ondergaan. Vier nachten. Drie dagen om in te pakken. Het is fijn dat het zo snel kan. Weinig tijd om na te denken, maar poeh. Dit is niet echt wat mama had verwacht. Dubbel is t wel. Was het maar een zweetteen. Of een amandel o

Lieve Glenn Hoe stormachtig kan het leven zijn? Dat het zo was, kan mama wel stellen. Hoe diep kun je gaan? Mama is wel vaker diep gegaan, maar het lijkt niets als ik het vergelijk met als het om jou gaat, m'n eigen kind. Toen ik mama werd, kwamen er gevoelens die ik nog nooit had gevoeld. Voor niemand niet. Alleen voor jou. Het zal dat ene wel zijn, wat alleen moeders voor hun kind hebben, om hun kroost een veilige basis mee te geven, een vangnet. En die daarom ook bij niemand te krijgen is, doordat mama je 9 maanden bij zich heeft gedragen. Je werd geboren. Niet alleen dat, ik werd ook geboren, als mama. Wat een eervolle taak! Die eerste 3 weken waren zwaar. De boosheid die k soms op jou botvierde. Het niet willen drinken. Het steeds huilen. Mama snapte het gewoon niet en zocht een reden om de dokter te bellen en er met je naar toe te gaan, maar die was er niet. Mama was voornamelijk boos op zich zelf. Ik leek te falen. The rest is history Dat ik jou na 3 weken al los moesten

Gisteren het gesprek. Het gesprek met kindercardioloog, zaalarts, assistent-arts en verpleging. Of we nu echt hebben begrepen waarom je zo ziek bent. Of het allemaal geland is. Mama huilt. Het gevoel van controle was zolang weggeweest. Wat een verschrikking. We zien het niet langer meer zitten in Groningen. Ons humeur zakt verder dan nul. Het wachten. Het eeuwige wachten. Op de kinderafdeling doen ze hetzelfde als dat ze in t Deventer Ziekenhuis ook wel kunnen uitvoeren, is ons idee. Het idee van dok is om ons de maandag naar huis te laten gaan. Met jou. Niet dat we dat niet willen, maar ons huis is ons huis niet meer. Niet omdat het er niet meer staat, maar omdat ons leven overhoop is gehaald, op de kop staat en daarna nog even lekker door elkaar heen geschud. We zullen weer bij nul moeten beginnen en om het goed te kunnen doen, willen we eerst zelf weer aarden. Met zuurstof naar huis is leuk, maar als ze dat in Deventer ook kunnen, hebben we dat voor nu liever.... Dok zou kijken wat

Het was gister op z'n zachtst een roerige dag. We kregen in de ochtend telefoon dat je van de kinderIC afgaat. Huh? Ze zouden toch pas kijken na het weekend? Op de derde bleek alles al gereed voor de kinderafdeling. Je lag al in een ander bed, al wel met kleertjes aan :-) Samen met de verpleging hebben we je naar M2 gebracht. Als ik had geweten wat ik daar aan zou treffen had ik me kunnen voorbereiden op het gek worden. En had ik, hoe raar het ook mag klinken, getekend om weer terug te mogen naar de kinderIC. Met drie andere baby's op een kamer. Met ook de ouders van die kinderen. Die kinderen hadden ook broertjes en zusjes, die druk met hun fietsjes door de kamer aan het racen waren. De televisie stond ook nog es aan. Het gevoel van doordraaien was daar. Waar waren we in godesnaam alweer in terechtgekomen? Wat had ik graag blij willen zijn, dat je na 18 lange nachten weer van de IC af was. Maar het lukte niet. Ik kon niets anders als huilen. Het was teveel. Lieve Glenn Vorig

Je bent gedragen om verlost te worden gekomen om te gaan de streng die je bond aan het lichaam van je moeder moest verbroken worden om je te laten leven. Dit mogen we nooit vergeten: je bent geen bezit. Wij hebben jóu niet jij hebt óns om je te leiden te beschermen te bewaren voor angst om je te zeggen dat we niet bang zijn als het onweert en met je te zingen in de nacht. Lieve Glenn Vorig jaar was het een warme dag. Mama weet het nog goed. We hadden besloten omdat het met jou zo goed ging en er niets bijzonders voor jou op het programma stond, een dagje naar huis te gaan. Klinkt gek vindt mama. 'Huis' was in dit geval een plek waar we toevallig een hypotheek op hebben. Met spullen die toevallig van ons zijn. Waar we al wel herinneringen gemaakt hebben, maar die er even niet waren, want we hadden een missie; het overleven in een donkere nacht die al 2 weken gaande was. En soms schenen er een aantal sterren! Dat dan weer wel :) Onderweg naar huis reden we op d

Het was gister toch nog spannend. Mama was er niet gerust op. Zou het nu goed zijn dan? Die ene kindercardioloog, van nature vrolijk, zou ze het dan toch bij het rechte eind hebben gehad? 'Het komt goed! Ik heb er het volste vertrouwen in!' (Wat fijn als mensen er wel in geloven, als je dat zelf even niet kunt!) Ik had nog wel eventjes gebeld met de kinderIC. In de avond. Het gaat goed met je. Oke. Hier mag ik heel blij mee zijn, maar hoe, met al die angst en zenuwen nog in m'n achterhoofd? Lieve Glenn Vandaag was het tijd voor iets anders. Even uit het ziekenhuis. Pap en mam samen de stad in. Shoppen. Normaal best een vies woord en een minder leuke bezigheid wat papa betreft, maar dit keer was het allemaal anders. Mama liep te rennen en te vliegen. Het gevoel van haast. Ontspannen is anders. Daarnaast zag ik al die ouders met hun kinderen. Gezond en wel. Niks aan de hand. Schijn kan bedriegen (wat valt er immers aan jou te zien, helemaal niks!), maar het deed wel zeer.

Call it magic, call it true I call it magic, when I’m with you And I just got broken, broken into two Still I call it magic, when I’m next to you And I don’t, and I don’t, and I don’t, and I don’t No I don’t, it’s true I don’t, no I don’t, no I don’t, no I don’t Want anybody else, but you Call it magic, cut me into two And with all your magic, I disappear from view And I can’t get over can’t get over you Still I call it magic, such a precious jewel Wanna fall, oh, fall so far I wanna fall, fall so hard And I call it magic and I call it true Call it magic And if you were to ask me After all that we’ve been through Still believe in magic We ll yes, I do Oh yes, I do Yes, I do Oh yes, I do Of course I do (Coldplay - Magic) Lieve Glenn Vandaag was het weer zo ver. Hetgeen waar we al een paar dagen enorm tegenop zagen, zou vandaag gaan gebeuren. Het vermoeden van de extra slagader klopte. 'Foutje van de natuur'. Arterioveneuze malformatie van de lever. Je b

Come out while the rain is gone Slow down breathing on your own And the world keeps SPINNING around while we dive in it And the world is bringing us down in stone leaving marks on our skin Cold wind beneath our wings  BRACING out till we let it in Don't we all fall Don't we all fall Chasing lights of the dying winds Change will come if we don't begin Don't we all fall Don't we all fall Don't we all fall (Dotan - Fall) Lieve Glenn Wat een verschil met vorig jaar. Deze moederdag. Het liefst had ik em vorig jaar uitgesteld. Tot ik zeker wist dat ik jouwn mama mocht zijn. Helaas heb ik dat niet te bepalen. Het ging ook niet echt aan me voorbij, omdat er zeker wel aan me gedacht werd. Wat ik toch bijzonder en heel lief vond. Ik voelde me toch speciaal. Ik had er zeker iets anders van voorgesteld. Ik had zo'n heimwee naar huis. Wilde niet zijn waar we waren. M'n hart was verscheurd. Ik wilde hard wegrennen. Mama kon het niet aanzien. Het gevoel

Zo vaak vertel ik jou hoe mooi je bent. Hoe mooi je haartjes zijn. Met je mooie lach, om nog maar te zwijgen over die ogen van je. En je mooier dan mooier hart. Wat kan mama intens genieten van jou. Intenser dan intens. Als je slaapt, als je speelt, als je weer die boevenstreken uithaalt, waarvoor 1jarigen gemaakt zijn. Maar... Te weten wat ik een jaar later had kunnen missen, doet pijn. Dit alles. Ondanks alle ellende, had ik er niks van willen missen. Dat niet. Maar jemig, wat een hels karwei! Het gaat over. Het wordt beter. Het gaat voorbij. Lieve Glenn De hele nacht heeft mama geen oog dicht gedaan. Ik lag wat te woelen en te draaien. De zenuwen gierden door m'n lijf. Ik hoopte zo dat er niet gebeld zou worden. In ieder geval niet zo vroeg. Het zou n slecht scenario betekenen... Inmiddels was het 5u. Ik vroeg aan papa of hij de telefoon aan wilde pakken, wanneer de chirurg zou bellen. Het telefoontje was daar. Het was bija klaar! Die 9 uur durende operatie. Slopend! Mam

You're just too good to be true. Can't take my eyes off of you. You'd be like heaven to touch. I wanna hold you so much. At long last love has arrived. And I thank God I'm alive. You're just too good to be true. Can't take my eyes off of you. Pardon the way that I stare. There's nothing else to compare. The sight of you leaves me weak. There are no words left to speak. But if you feel like I feel. Please let me know that it's real. You're just too good to be true. Can't take my eyes off of you. (Lauryn Hill - Can't take my eyes off of you) Lieve Glenn Het is ochtend. Kolfalarm was alweer om 6u. Niet dat mama echt geslapen heeft. Het was een vreselijke nacht met alleen maar huilen. Hoe zou ik dit in hemelsnaam overleven? Alweer zo'n mep in mn gezicht, na al die meppen die ik al achter de rug had. Het huilen hield niet op. Deze nacht ben ik begonnen met voor jou de blog te schrijven. Ik heb mezelf gedoucht. Op deze dag zi

De nacht verloopt  onrustig. Mama kolft nog een keer en ging toen naar bed. In bed bedenkt mama dat de vaatwasser nog aan moet. Terug naar beneden. Terug in bed. Pap en mam troosten elkaar. We hadden dit niet zien aankomen. Om 6u gaat mama's wekker weer. Tijd om te kolven. Vijf keer per dag, alsof het niets was. (Heb ik uiteindelijk een half jaar volgehouden) Ik loop als een kip zonder kop rond. Eigenlijk wil ik meteen naar het ziekenhuis. Naar mijn kleine man. Snel douchen. Een was in de machine. Het was zo al 9u. Lieve Glenn Als we arriveren op de kinderafdeling, vertel ik de zusters trots als dat ik ben, dat wij de ouders van Glenn zijn. Je bent inmiddels verhuisd en ligt nu vlakbij de balie op een kamertje. Alleen. Nog steeds aan de monitor. Er kwamen twee co-assistenten om jou te beluisteren en te checken. Mama vraagt zich af wat er gaande is. Het is uren wachten en de tijd lijkt stil te staan. Papa gaat met je mee om een röntgenfoto, van je hartje en je longen te laten ma

De wijkverpleegkundige is deze week al twee keer geweest. Er waren zorgen, omdat je niet aankomt in gewicht. Mama snapt er niets van. Ik doe zo m'n stinkende best met die inmiddels kloteborstvoeding. De tranen staan in m'n ogen tijdens haar bezoek. Mama weet het niet meer. Ik laat een lactatiekundige aanrukken en trek daarom nog een keer de truckendoos open. (Alleen als alle mogelijkheden zijn geprobeerd wordt er pas door mama nagedacht over opgeven) Het advies van haar is om te kolven. Je rust te gunnen, want mijn kleine vent is zo moe. Op een gegeven moment lig je alleen nog in de luier aan mama's borst, in de hoop dat je daar wel van zou gaan drinken. Achteraf vind ik het zo zielig. En heb ik zo'n medelijden met je. Een ander advies is om je minder vaak te badderen om je energie te sparen. Mama is redelijk opgelucht. Lieve Glenn Het leek een gewone dag. Drie weken oud was je. Mama probeerde het leven weer op te pakken. Een nieuwe structuur te vinden met jou erbij

Lieve Glenn Als de klok 04.49 slaat, mag mama zich een jaar jouwn mama noemen. En wat voor 'n  jaar.... Het is geen jaar geweest wat ik voor ogen had. Ook zeker geen een die ik mezelf gunde. Het liefst had k em niet beleefd... Maar... Dan had ik jou ook niet gehad. Dan had ik niet geweten hoeveel ik van jou zou kunnen houden... Dan zou ik niet geweten hebben hoe mooi je bent als je lacht of zelfs als je huilt. Ik had niet geweten hoe lieflijker dan lief je zou zijn. Mooier dan mooi. Als mama kon kiezen voor een kado voor haar eerste levensjaar als mama, dan koos ze voor wat meer zelfvertrouwen. Een stel milde ogen, waarmee ze met wat meer liefde naar zichzelf kan kijken, zoals ik dat ook naar jou doe. En een beetje vergeving voor al die dingen waar mama niks aan kan doen zowel in het heden als in het verleden en in de toekomst.. Ik hou van jou, ik hou van jou Een dag, een jaar, een eeuw Ik weet dat liefde lente is maar ook een beetje sneeuw - Toon Hermans - Liefs Je

Lieve Glenn Over 22 dagen is het zover. Je eerste verjaardag. Mama lijkt wel wat weemoedig. Ik denk niet dat het alleen zo lijkt, toch niet. Mama weet nog maar al te goed hoe ze zich voelde. Onbevangen. Licht (mn gewicht daargelaten) en toch wel in balans. Ineens werd de grond onder mn voeten vandaan getrokken. De deur van mijn oude vertrouwde wereldje keihard voor m'n neus dicht gesmeten. Vaak heb ik mezelf afgevraagd waar ik dit aan te danken had. Te weten zou misschien de pijn -van heb ik jou daar- wat kunnen verzachten. Het is geheel zinloos. Het leven is gewoon niet eerlijk Nog maar even en dan is t een jaar geleden; het begin van het einde van mijn oude wereld. Accepteren van wat nu is kost tijd. Geduld. Het is een schone zaak. Het kennismaken met mijn nieuwe wereld. Met vallen en opstaan. En steeds vaker wat langer blijven staan. Liefs Je Mama

Lieve Glenn Vandaag is er nog 1 maand over van jouwn babytijdperk. Vorig jaar rond deze tijd zat je nog in mama's buik. Lekker warm. Soms vroeg mama zich af waarom ze geen 50 weken zwanger kon zijn (of desnoods een jaar langer). Op mijn beurt vroeg ik me af waarom ik mezelf dat afvroeg. (Ik had dan wel een klageloze zwangerschap, maar die keren dat het draaien in bed moeilijk ging, ik als een oud omaatje uit bed stapte en in de winkel en op straat werd ingehaald door mensen met een rollator, wenste ik vurig dat dat allemaal weer normaal zou worden) Na dit jaar is me dat wel glashelder geworden. Het is wat, dat moederinstinct. Die ene dag dat jij jezelf aankondige (13/04) kwam die ene verloskundige langs. Mama moest huilen. Huilen van de spanning. Ze vroeg of ik nog niet toe was om moeder te worden. Woest was ik. 'Wat denk je zelf'. Dacht mama. Tegen papa mopperde ik. 'Wie denkt ze wel niet dat ze is?' Ze had gelijk. Die 50 weken waren nog lang niet om. Je moest no

Lieve Glenn Als ik naar je kijk verwonder ik me over je ogen. Ze zien er zo mooi uit. Ik vraag me af van wie je dat mooie koppie hebt geërfd. Om maar niet te spreken over je lieflijkheid. Je gulle lach. Je schaterlach, als je moe bent en het tijd is om te gaan slapen. Je eindeloze nieuwsgierigheid - mama zet je regelmatig rechtop terug in je stoel, aangezien je vaak toch even wilt zien wat er 180 graden achter je gebeurd. Soms word je boos, omdat mama iets van je afpakt. Of je huilt, omdat je iets wilt, wat je nog niet kunt. Het lijkt op leven. Leven waarin allesomvattend wordt weergegeven wat het inhoud. Het leven met het goede en het minder goede, ook het ronduit slechte genoemd. Een leven waarin we vanalles voelen, na alles wat we hebben meegemaakt. Als mama blij is, voelt ze dat tot in elke vezel van haar lijf. Als ik verdriet heb, dan ben ik dat ook. Want, het is all part of the deal . Het is aan mij om het ruimte te geven, om het te voelen. Zonder dat heeft het leven geen enke

Lieve Glenn Vandaag is weer zo'n dag. Dat regelmatige terugkerende gevoel. Dat gevoel van 'wanneer komt die man van Bananensplit mij vertellen dat het allemaal één grote grap is?' Dat het draaiboek al klaar lag? Dat de dokters geen dokters zijn, maar acteurs, die toevallig een witte jas hebben aangetrokken? Of dat ze gewoon maar een operatie hebben uitgevoerd, omdat ze al dagen niks te doen hadden en eindeloos zaten te kaarten met elkaar? Dat iedereen hier al vanaf wist, behalve ik. Natuurlijk is dat niet zo. Het geeft mn teleurstelling weer. Het zegt iets over mijn vertrouwen in het leven. Het idee dat geluk -wat je er dan ook maar onder mag verstaan- niet voor mij is weggelegd. Ik weet wel. Het zit em niet in de grote dingen. Genieten kan ik. Tot en met. Toch wringt het. Je kunt ook al zoveel voor een baby van 10 maanden. Het was niet raar geweest als je dat allemaal nog niet kon. Het stemt me trots. Verwarrend vind ik het wel. Verwarrend omdat t lijkt alsof het allema

Lieve Glenn Een jaar geleden. Je zat nog altijd warm in mama's buik. In mijn 30ste week. Pap en mam waren al druk geweest, met jouwn kamer en nog meer. Mama deed t denkwerk en papa t doewerk, zoals papa en mama elkaar altijd aanvullen. Heerlijk om er mee bezig te zijn en alles te verzamelen en dik in orde te maken, zodat we zorgeloos konden genieten, zodra jij er zou zijn. Want zeg nou zelf, is dat niet wat ik had mogen verwachten? Dat jij gewoon in mn armen lag? Als een gezonde baby? Dat k hele dagen naar jou kon kijken en genieten van al t moois? Dat je gewoon zou groeien, als veel andere baby's? Had ik niet mogen verwachten dat jij niet bijna dood was? Of mocht ik dat toch maar niet verwachten? Een ding is zeker, mijn wereld is ingestort. Ingestort omdat dit mijn verwachtingen niet waren. Omdat er vanalles gebeurde wat boven mijn pet ging en waar ik geen controle over had. Ik kon er niet als een echte moeder voor jou zijn, zoals veel andere moeders dat wel hadden gekund.

Doosje - Annie MG Schmid Ik ben zo bang dat je strakjes verdwijnt, Vervaagt in de mist en dan nooit meer verschijnt, Oplost in het zonlicht of smelt in de regen, Ja, dat komt voor en wat doe je ertegen? Wegvliegt door ‘t raam als een hele domme vlinder, Hoge beloning voor de Eerlijke Vinder. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren. Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het doosje opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren. Dan lig je in de watten en kan niemand erbij, Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij. En dan telkens even kijken, Heel voorzichtig even kijken, En dan telkens even kijken En een zoen. Je mag er eventjes uit, elke dag. Zeker dat mag. Ja, een uurtje, dat mag. Laten we zeggen: naar ‘t Vondelpark, even, Alleen om de eendjes wat eten te geven. Maar ‘k hou je vast, ook tegen je zin En na een uur ga je ‘t doosje weer in. Lieve Glenn Bij toeval v