Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Als ik naar je kijk dan lijkt het net even alsof k eventjes in de hemel een kijkje mag nemen. Die waggelende voetjes, je bent net een pinguïn! Zo ga je steeds weer een stapje verder. Daarna besluit je toch maar weer te gaan kruipen. Dat gaat nu eenmaal nog steeds even sneller. Mama heeft hier zolang op gewacht en zich afgevraagd hoe het eruit zou zien. Ik kon me er echt niets bij voorstellen, dat je dat zou kunnen. Niet dat ik twijfel aan jouwn onvermogen, maar meer omdat ik het niet voor me kon zien. Het zou zo'n ongelooflijke stap zijn, in jouwn leven. En in dat van mama. Ik wist altijd wel dat het me aan het huilen zou maken. Dat deed de eerste keer losstaan al. Alsof we er een tijdperk mee afsluiten. Het baby zijn. Het huilen komt dan voornamelijk door die 5 weken die we eigenlijk samen hebben gemist. We hadden niet de luxe om jou dichtbij ons te hebben. Hoewel mijn wereld ophield, de dag nacht werd, stond de tijd niet stil. Eigenlijk raakt het mama het meest