Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Een jaar geleden. Je zat nog altijd warm in mama's buik. In mijn 30ste week. Pap en mam waren al druk geweest, met jouwn kamer en nog meer. Mama deed t denkwerk en papa t doewerk, zoals papa en mama elkaar altijd aanvullen. Heerlijk om er mee bezig te zijn en alles te verzamelen en dik in orde te maken, zodat we zorgeloos konden genieten, zodra jij er zou zijn. Want zeg nou zelf, is dat niet wat ik had mogen verwachten? Dat jij gewoon in mn armen lag? Als een gezonde baby? Dat k hele dagen naar jou kon kijken en genieten van al t moois? Dat je gewoon zou groeien, als veel andere baby's? Had ik niet mogen verwachten dat jij niet bijna dood was? Of mocht ik dat toch maar niet verwachten? Een ding is zeker, mijn wereld is ingestort. Ingestort omdat dit mijn verwachtingen niet waren. Omdat er vanalles gebeurde wat boven mijn pet ging en waar ik geen controle over had. Ik kon er niet als een echte moeder voor jou zijn, zoals veel andere moeders dat wel hadden gekund.

Doosje - Annie MG Schmid Ik ben zo bang dat je strakjes verdwijnt, Vervaagt in de mist en dan nooit meer verschijnt, Oplost in het zonlicht of smelt in de regen, Ja, dat komt voor en wat doe je ertegen? Wegvliegt door ‘t raam als een hele domme vlinder, Hoge beloning voor de Eerlijke Vinder. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren. Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het doosje opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren. Dan lig je in de watten en kan niemand erbij, Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij. En dan telkens even kijken, Heel voorzichtig even kijken, En dan telkens even kijken En een zoen. Je mag er eventjes uit, elke dag. Zeker dat mag. Ja, een uurtje, dat mag. Laten we zeggen: naar ‘t Vondelpark, even, Alleen om de eendjes wat eten te geven. Maar ‘k hou je vast, ook tegen je zin En na een uur ga je ‘t doosje weer in. Lieve Glenn Bij toeval v

Lieve Glenn In mn hoofd zijn de tassen al gepakt. Alle spullen staan klaar in de gang. De auto is volgetankt. De route is uitgestippeld, we weten waar we de auto parkeren. We weten waar we moeten zijn. Maar klaar zijn we er niet echt voor.  Mama heeft die vorige keer nog in haar geheugen gegrift staan. Die zenuwslopende operatie, van negen uur. Tussen de slaapjes door op de klok kijkend. 01.00 u. Nog niet gebeld. Een goed teken. Alle uren trokken aan mama voorbij.... Zal t nu weer zo gaan? Zo goed als t toen ging, met de minimale complicaties? Zal je korter in slaap worden gehouden? Zal je nu sneller van de beademing af kunnen? Ik had deze uitslag al wel verwacht, maar opnieuw is het confronterend. Opnieuw aan de hartlongmachine. Met alle toeters en bellen van dien. Weet je, het is gek. Voor nu is t goed en kan ik er vrede mee hebben. Het is immers 'pas' over een half jaar. We kunnen genieten van je eerste verjaardag. Misschien wel je eerste stapjes. En al die bezoekjes aa

Denken Eerst dacht ik: 'niet aan denken', Dat heb ik toen gedaan, maar twee seconden later, dacht ik er tòch weer aan. Nee, zo eenvoudig is dat niet, want weet je, wat je doet, je denkt er óók aan als je denkt dat j'er niet aan denken moet - Toon Hermans - Lieve Glenn Daar liepen we weer. Over t bruggetje, waar pas meneer eend er wat verloren bij zat. Zn vrouw aan de andere kant in het parkje was em geloof ik al kwijt. Vandaag waren ze weer herenigd. Mama wilde je weer de koeien laten zien, bij de kinderboerderij. Vorige keer moest je zo hard huilen. De koe loeide zo hard. Dit keer niet, maar huilen moest je toch. Mama snapt soms, om heel eerlijk te zijn, niets van baby's. Anderhalf uur en vijf km heeft het opgeleverd om even niet te denken aan morgen. De bevindingen van de kindercardioloog. Wat zullen ze gaan doen? Deze 2 dagen duren al langer dan de afgelopen 2 weken. De zenuwen zijn bijna tastbaar. In gedachten lopen we alweer langs het watertje met de e