Doorgaan naar hoofdcontent

Een jaar samen

Lieve Glenn

Hoe stormachtig kan het leven zijn? Dat het zo was, kan mama wel stellen. Hoe diep kun je gaan? Mama is wel vaker diep gegaan, maar het lijkt niets als ik het vergelijk met als het om jou gaat, m'n eigen kind. Toen ik mama werd, kwamen er gevoelens die ik nog nooit had gevoeld. Voor niemand niet. Alleen voor jou. Het zal dat ene wel zijn, wat alleen moeders voor hun kind hebben, om hun kroost een veilige basis mee te geven, een vangnet. En die daarom ook bij niemand te krijgen is, doordat mama je 9 maanden bij zich heeft gedragen.

Je werd geboren. Niet alleen dat, ik werd ook geboren, als mama. Wat een eervolle taak! Die eerste 3 weken waren zwaar. De boosheid die k soms op jou botvierde. Het niet willen drinken. Het steeds huilen. Mama snapte het gewoon niet en zocht een reden om de dokter te bellen en er met je naar toe te gaan, maar die was er niet. Mama was voornamelijk boos op zich zelf. Ik leek te falen.
The rest is history

Dat ik jou na 3 weken al los moesten laten, maakte dat ik niet minder moeder was, besef ik nu. Jij was geboren. Dat er ook kinderen gezond worden geboren, is een lot uit de loterij. Zelfs dat er geboren word..het is een luxe. Meer dan luxe. Ik ben blij met jouwn leven. Ik mocht kennismaken met een andere wereld, die mama dwong tot een intenser leven. Een leven die meer naar de basis gaat. Niet altijd een pretje. Want rouwen om een kind dat bijna dood was, gaat niet over rozen. Het zijn ontzettend diepe dalen. De angst dat je er alsnog tussen uit kunt piepen, is er nog steeds. Al verdwijnt t naar de achtergrond, omdat ik ook zie wat voor kracht je bezit!

Wat ben jij een lekker kind. Met je vrolijkheid, je vreselijke eigenwijsheid (waardoor mama nogal eens op de proef wordt gesteld)
En vandaag dus iets te vieren. Een jaar samen! Een jaar geleden liepen we samen het Deventer Ziekenhuis uit, om aan ons leven thuis te beginnen. Spannend was het vooral. M'n mannetje opnieuw leren kennen en ontdekken hoe leuk het leven met jou is..

Wat ben ik blij met jou. Ondanks de hoge prijs die ik ervoor heb moeten betalen. Je bent er ♡

Liefs
Je Mama

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...