Moet ik nu huilen of zal ik blij zijn? Zal ik lachen of is de verwondering toch te groot dat ik zal huilen? Of ben ik bang? Bang voor wat de toekomst bij brengen kan? Huilen omdat ik weet dat ook kinderen kunnen sterven. Blij zijn omdat jij leeft. Verwondering om wat jij kunt. Het openen van harten. Het verbreken van een soort van verbitterdheid. Maar ook huilen om wat jij 3 jaar geleden moest doorstaan om te zijn wie jij nu, vandaag, bent. Soms ben ik bang. Te bang. Dat het alsnog ophoud. Vaak lach ik. Omdat jij te eigenwijs bent om Livia bij haar naam te noemen. Soms ben ik verdrietig. Omdat ik me niet altijd in mijn verdriet begrepen voel. Het moest maar eens over zijn. Want je leeft immers nog.. Verward voel ik me. En voel ik alles door elkaar heen. Een achtergelaten kado. Het kan niet anders dan dit. Het zou tegenover de situatie een soort van raar zijn als we het leven oppakten alsof er niets gebeurd is. Het zou vreemd zijn als het me niet veranderd zou hebben. Nee ik ben gee
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)