Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Het is herfst en t is goed te zien. De bladeren verkleuren om vervolgens van de boom te vallen. Het gaat goed met ons. Vind je niet? We leven gewoon. Sober. Niet teveel bijzonders want daar hebben we al even geen trek meer in. Hier zijn de bijzondere dingen klein en normaal niet noemenswaardig. Gewone dingen. Hoe we t liefste leven. Jammer genoeg zijn er mensen die zich druk kunnen maken. Zich drukmakend over jouw woordenschat. Iedere keer als ik probeer ze als een half bezopen moedereend met klapperende vleugels van je af te slaan, des te groter zij de kans achten zich een soort aan jou te verschransen. En ik zit me hier een partij blij te wezen. Dat ik jouw moeder mag zijn. Dat je niet dood bent gegaan, toen je dieper dan diep bent gegaan. Blij om wie je bent. Dat ik jou begrijp en ik weet hoe ik jou kan snappen en wij daarin onze eigen weg hebben gevonden. Ik kan me niet druk maken over iets waarvan ik overtuigd ben dat je het ooit gaat doen. Op je eigen tijd.

Het is half 5. Midden in de nacht. 'Laat het aub niet waar zijn'. Maar het gehuil blijkt echt. Toemaar, slaap maar weer verder. Mama is een beetje moe. Ik zit er niet echt op te wachten, ik kan dit niet, ik wil gewoon slapen... Het stopt niet. Naar mate ik langer wacht, hoe harder het gehuil wordt. Met enige vorm van tegenzin stap ik uit bed. Ik haal de baby uit haar ledikant en leg haar naast me, in de wieg. Die grote fles met moedermelk gaat erin, bijna voordat ik met mijn ogen kan knipperen. 'Ga nu maar weer slapen' hoor ik mezelf tegen de baby zeggen. Laat het niet waar zijn, denk ik opnieuw. Het was toch niet de deurklink? Toch wel. De peuter komt aangespeurd. Nog half slaperig kruipt hij in het grote bed, zoals wel vaker gebeurd. Natuurlijk gaat de baby niet slapen. 'Zusje!' roept de peuter. En met enige lichtjes in zn ogen aanschouwt hij hoe ze de clown uithangt, daar midden in de nacht, in de wieg. En stiekem lach ik ook. Het is te hilarisch. Dit

Mama! Mama? Mama, papa bus! Ja lieverd, papa is met de bus. Weet je nog wat ie ging doen? Stilte Papa is aan t werk vandaag he. Hij komt straks weer terug. Mama! Mama? Mama! Mama mama mama mama. Ja lieverd? Auto mama! Dat is de auto van mama. Dat heb je goed gezien. Glenn mee? Zusje mee? Mama mee? Ja we gaan straks weg. En dan mag zusje mee. Dat wil je graag he. Vind je zusje zo lief? Ja! Ik heb nooit gedroomd van het moederschap. Ik had als meisje geen ambities om kinderen te krijgen. Niet dat ik dat niet wilde. Het bleef gewoon in het midden.. En toen k dan eenmaal wilde moest het liever gister als vandaag. Zoals ik al had verwacht bleef het uit. Een jaar of 3 (en een maand) Geen idee hoe t zou zijn toen ik zwanger was van mijn eerste. Hoe dat werkte met baby's. Een soort van onbevangenheid en toch niet helemaal. Het was nou eenmaal zo bijzonder dat ik het niet kon geloven en ook bang was dat mijn blijdschap kon omslaan in verdriet omdat ik toen al wist dat als

Moet ik nu huilen of zal ik blij zijn? Zal ik lachen of is de verwondering toch te groot dat ik zal huilen? Of ben ik bang? Bang voor wat de toekomst bij brengen kan? Huilen omdat ik weet dat ook kinderen kunnen sterven. Blij zijn omdat jij leeft. Verwondering om wat jij kunt. Het openen van harten. Het verbreken van een soort van verbitterdheid. Maar ook huilen om wat jij 3 jaar geleden moest doorstaan om te zijn wie jij nu, vandaag, bent. Soms ben ik bang. Te bang. Dat het alsnog ophoud. Vaak lach ik. Omdat jij te eigenwijs bent om Livia bij haar naam te noemen. Soms ben ik verdrietig. Omdat ik me niet altijd in mijn verdriet begrepen voel. Het moest maar eens over zijn. Want je leeft immers nog.. Verward voel ik me. En voel ik alles door elkaar heen. Een achtergelaten kado. Het kan niet anders dan dit. Het zou tegenover de situatie een soort van raar zijn als we het leven oppakten alsof er niets gebeurd is. Het zou vreemd zijn als het me niet veranderd zou hebben. Nee ik ben gee

Lieve Glenn Moederdag. Drie jaar geleden maakte jij mij mama. Een heel mooi mannetje. Ik wist eigenlijk niks van het moederschap. Had natuurlijk weleens naar Jo Frost gekeken. Ik had al een neefje en een nichtje. Een klein buurmeisje, kindjes van vriendinnen, maar hoe ik het zelf zou doen. Geen idee! Het leek me gewoon t einde om een kindje te hebben. Als kers op de taart. De koers stond nog open. Welke kant we op zouden varen als ouders stond nog open. En toen gebeurde t. Je werd geboren. Je bleek ziek. De grond onder mn voeten vandaan. Ik zou in alle toonaarden willen ontkennen dat je een bijzonder mannetje bent. Dan zou t soms niet zo zwaar wegen, de dankbaarheid, de blijdschap. Maar ook het gevoel van maar al te goed weten waar ik als mama verantwoordelijk voor ben. Een mensje dat al is maar nog begeleid moet worden naar de toekomst. Mama is soms nog bang. Bang om je alsnog te verliezen. Te weten wat er zou kunnen gebeuren, komt af en toe nog flink binnen. Iedere dag passeer

Toen ik mijn (veel te dure) Pilea stekje ergens vorig jaar ophaalde was ik zo blij als een kind. Een heuse baby in huis. En dat terwijl ik zelf zwanger was van baby Livia. Het voelde toch wel speciaal. Iedere week keek ik uit naar nieuwe blaadjes. Misschien zou ze zelf ooit moeder kunnen worden en mij voorzien van haar baby's. (Nog meer groen in huis!) Maanden verstreken en het groeien bleef uit. Ik baalde er een beetje van en zoals dat dan gaat werd ze een beetje verwaarloosd. Baby Livia werd geboren. Onze kraamhulp ('onze vaste' zei ik pas gekscherend tegen Herwin, ze was er immers bij Glenn ook) een dijk van een vrouw en hoe ze mij redde met mijn baby, zo redde zij ook mijn arme baby pilea. Ze stond gewoon veel te donker. Dat ik daar zelf niet aan gedacht had, want toen ze lang en breed vertrokken was, begon ze flink te groeien. Het is maar een plant, al staat ze wel een beetje symbool voor het nieuwe leven wat ons werd gegeven. Hoe we van het donker naar het lich