Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Pluis De dagen worden weer korter en het donker weer langer. Het zijn meestal de periodes waarin mama niet zo graag buiten komt, maar liever warm in huis blijft. Vandaag was een uitzondering. Van de warmte van de zon voelt mama zich wat lichter. In de winter lijkt alles wat somber, door t donker. Alsof je wat verloren bent. En in de zomer komt datgeen weer. Wat je verloren bent. Maar eigenlijk klopt dat niet voor m'n gevoel. In de winter is er ook veel te halen. Er is veel gebeurd lieverd. De laatste maanden. Dingen die ik niet echt zag aankomen. De machteloosheid. Het uit handen geven van jouw leven. Toekijken, hoe jij aan het lijden was. Het schuldgevoel; wat heb ik gedaan tijdens mijn zwangerschap, waardoor jij niet gezond was? Duizendmaal heb ik het me afgevraagd. Dit alles heeft me veranderd. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Mama is er wel over uit dat er niets, maar dan ook niets erger is  dan om je kind te verliezen. Mijn dankbaarheid is bijna tastbaar. Ik voel

Een gesprek 'Hoe gaat het met je?' 'Het gaat aardig, maar wel met ups en downs'... 'Bij het lezen van je blogs vroeg ik me weleens af of je het nu niet kan laten gaan en verder kan gaan met je leven. Het is nu toch goed? Glenn doet het goed, dan gaat het met jou toch ook goed?' 'Was het maar zo simpel, dat het kon' zeg ik. 'Ik zou ervoor tekenen!' 'Ik had t er al over met mijn vrouw. Ze zei inderdaad dat het afscheid nemen van je kind en niet weten hoe het verder zal gaan, diepe sporen achter laat. Hoe je het wendt of keert.' Ik voel een opluchting. Gelukkig, iemand die het een beetje snapt. Lieve Pluis Mama krijgt vaak de vraag hoe het nu met haar is. Het gaat een stuk beter. De therapie doet z'n werk godd, mama heeft hele lieve mensen om zich heen en ik heb thuis de boel op de rit. Alleen die flashbacks. Het is iets ongecontroleerds. Iets wat vastgeplakt zit in je lijf en hoofd. Iets wat er met voorzichtigheid en veel gedul

Lieve Glenn Hoe bijzonder is het, dat jij vandaag n half jaar geleden ter wereld kwam! Na 6 uur bevallen leek je er ineens te zijn. Wat  een gek gevoel! Buik weg. En een kind in de maxicosi. Eenmaal thuis in bed, wachtend op de kraamhulp hoorde ik iets, wat ik niet thuis kon brengen. Huh..oh ja! Een baby! Wat een wennerij.  Langverwacht en zo welkom! Net zoals je geboortekaartje al zei: Een klein kind, een groot wonder Een boodschap van liefde Een glimlach naar het leven We bouwden ons leven met jou op. Het was een gemartel tot en met. Mama snapte er soms niks van. Waarom huil je? Waarom wil je niet drinken? Waarom val je 'zomaar' in slaap? Ondanks dat waren dat de meest roze dagen van mijn leven met jou. Op die wolk. En wat kon ik lang naar je kijken en met je knuffelen. Wat een heerlijke tijd! En nu na een half jaar probeer ik mn leven met jou nog steeds op te bouwen. Met alle hindernissen die ik moet nemen. Het leven met papa weer opnieuw opbouwen. En daarbij het ve

Lieve Glenn Wat nou als jij er nooit geweest was? Zou ik dan beter af zijn dan nu? Nee. Dat niet. Dat eeuwigvoelende proces om je uberhaupt op deze wereld te krijgen was al slopend. Maar buiten dat. Zou ik ooit gedacht hebben wat ik nu denk over geluk? Onmogelijk. Wat is nu datgeen wat maakt dat, ondanks alles, ik jou niet had willen missen? Het is jijzelf.  Mama had graag een gezond geboren kind gehad. Ik had het liefst gezien dat er niks met jou aan de hand was. Natuurlijk niet. Ik had ook graag een baan gehad. En geld is ook zoiets. Reuze handig om leuk de maand mee door te komen. En nog meer van die grote dingen. Wat als ik die verwachtingen loslaat, de teugels laat vieren en zal zien waar het schip strand? Zou dan het kleinste lachje, de kleinste aanraking, een aardig gebaar van een ander heel groot worden? Ja. Dat is het. En dat leer ik uit mijn omstandigheden. Laat maar gaan. Volg je eigen pad en wie je accepteren zoals je bent, ongeacht de omstandigheden, en met je mee