Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Gisteren het gesprek. Het gesprek met kindercardioloog, zaalarts, assistent-arts en verpleging. Of we nu echt hebben begrepen waarom je zo ziek bent. Of het allemaal geland is. Mama huilt. Het gevoel van controle was zolang weggeweest. Wat een verschrikking. We zien het niet langer meer zitten in Groningen. Ons humeur zakt verder dan nul. Het wachten. Het eeuwige wachten. Op de kinderafdeling doen ze hetzelfde als dat ze in t Deventer Ziekenhuis ook wel kunnen uitvoeren, is ons idee. Het idee van dok is om ons de maandag naar huis te laten gaan. Met jou. Niet dat we dat niet willen, maar ons huis is ons huis niet meer. Niet omdat het er niet meer staat, maar omdat ons leven overhoop is gehaald, op de kop staat en daarna nog even lekker door elkaar heen geschud. We zullen weer bij nul moeten beginnen en om het goed te kunnen doen, willen we eerst zelf weer aarden. Met zuurstof naar huis is leuk, maar als ze dat in Deventer ook kunnen, hebben we dat voor nu liever.... Dok zou kijken wat

Het was gister op z'n zachtst een roerige dag. We kregen in de ochtend telefoon dat je van de kinderIC afgaat. Huh? Ze zouden toch pas kijken na het weekend? Op de derde bleek alles al gereed voor de kinderafdeling. Je lag al in een ander bed, al wel met kleertjes aan :-) Samen met de verpleging hebben we je naar M2 gebracht. Als ik had geweten wat ik daar aan zou treffen had ik me kunnen voorbereiden op het gek worden. En had ik, hoe raar het ook mag klinken, getekend om weer terug te mogen naar de kinderIC. Met drie andere baby's op een kamer. Met ook de ouders van die kinderen. Die kinderen hadden ook broertjes en zusjes, die druk met hun fietsjes door de kamer aan het racen waren. De televisie stond ook nog es aan. Het gevoel van doordraaien was daar. Waar waren we in godesnaam alweer in terechtgekomen? Wat had ik graag blij willen zijn, dat je na 18 lange nachten weer van de IC af was. Maar het lukte niet. Ik kon niets anders als huilen. Het was teveel. Lieve Glenn Vorig

Je bent gedragen om verlost te worden gekomen om te gaan de streng die je bond aan het lichaam van je moeder moest verbroken worden om je te laten leven. Dit mogen we nooit vergeten: je bent geen bezit. Wij hebben jóu niet jij hebt óns om je te leiden te beschermen te bewaren voor angst om je te zeggen dat we niet bang zijn als het onweert en met je te zingen in de nacht. Lieve Glenn Vorig jaar was het een warme dag. Mama weet het nog goed. We hadden besloten omdat het met jou zo goed ging en er niets bijzonders voor jou op het programma stond, een dagje naar huis te gaan. Klinkt gek vindt mama. 'Huis' was in dit geval een plek waar we toevallig een hypotheek op hebben. Met spullen die toevallig van ons zijn. Waar we al wel herinneringen gemaakt hebben, maar die er even niet waren, want we hadden een missie; het overleven in een donkere nacht die al 2 weken gaande was. En soms schenen er een aantal sterren! Dat dan weer wel :) Onderweg naar huis reden we op d

Het was gister toch nog spannend. Mama was er niet gerust op. Zou het nu goed zijn dan? Die ene kindercardioloog, van nature vrolijk, zou ze het dan toch bij het rechte eind hebben gehad? 'Het komt goed! Ik heb er het volste vertrouwen in!' (Wat fijn als mensen er wel in geloven, als je dat zelf even niet kunt!) Ik had nog wel eventjes gebeld met de kinderIC. In de avond. Het gaat goed met je. Oke. Hier mag ik heel blij mee zijn, maar hoe, met al die angst en zenuwen nog in m'n achterhoofd? Lieve Glenn Vandaag was het tijd voor iets anders. Even uit het ziekenhuis. Pap en mam samen de stad in. Shoppen. Normaal best een vies woord en een minder leuke bezigheid wat papa betreft, maar dit keer was het allemaal anders. Mama liep te rennen en te vliegen. Het gevoel van haast. Ontspannen is anders. Daarnaast zag ik al die ouders met hun kinderen. Gezond en wel. Niks aan de hand. Schijn kan bedriegen (wat valt er immers aan jou te zien, helemaal niks!), maar het deed wel zeer.

Call it magic, call it true I call it magic, when I’m with you And I just got broken, broken into two Still I call it magic, when I’m next to you And I don’t, and I don’t, and I don’t, and I don’t No I don’t, it’s true I don’t, no I don’t, no I don’t, no I don’t Want anybody else, but you Call it magic, cut me into two And with all your magic, I disappear from view And I can’t get over can’t get over you Still I call it magic, such a precious jewel Wanna fall, oh, fall so far I wanna fall, fall so hard And I call it magic and I call it true Call it magic And if you were to ask me After all that we’ve been through Still believe in magic We ll yes, I do Oh yes, I do Yes, I do Oh yes, I do Of course I do (Coldplay - Magic) Lieve Glenn Vandaag was het weer zo ver. Hetgeen waar we al een paar dagen enorm tegenop zagen, zou vandaag gaan gebeuren. Het vermoeden van de extra slagader klopte. 'Foutje van de natuur'. Arterioveneuze malformatie van de lever. Je b

Come out while the rain is gone Slow down breathing on your own And the world keeps SPINNING around while we dive in it And the world is bringing us down in stone leaving marks on our skin Cold wind beneath our wings  BRACING out till we let it in Don't we all fall Don't we all fall Chasing lights of the dying winds Change will come if we don't begin Don't we all fall Don't we all fall Don't we all fall (Dotan - Fall) Lieve Glenn Wat een verschil met vorig jaar. Deze moederdag. Het liefst had ik em vorig jaar uitgesteld. Tot ik zeker wist dat ik jouwn mama mocht zijn. Helaas heb ik dat niet te bepalen. Het ging ook niet echt aan me voorbij, omdat er zeker wel aan me gedacht werd. Wat ik toch bijzonder en heel lief vond. Ik voelde me toch speciaal. Ik had er zeker iets anders van voorgesteld. Ik had zo'n heimwee naar huis. Wilde niet zijn waar we waren. M'n hart was verscheurd. Ik wilde hard wegrennen. Mama kon het niet aanzien. Het gevoel

Zo vaak vertel ik jou hoe mooi je bent. Hoe mooi je haartjes zijn. Met je mooie lach, om nog maar te zwijgen over die ogen van je. En je mooier dan mooier hart. Wat kan mama intens genieten van jou. Intenser dan intens. Als je slaapt, als je speelt, als je weer die boevenstreken uithaalt, waarvoor 1jarigen gemaakt zijn. Maar... Te weten wat ik een jaar later had kunnen missen, doet pijn. Dit alles. Ondanks alle ellende, had ik er niks van willen missen. Dat niet. Maar jemig, wat een hels karwei! Het gaat over. Het wordt beter. Het gaat voorbij. Lieve Glenn De hele nacht heeft mama geen oog dicht gedaan. Ik lag wat te woelen en te draaien. De zenuwen gierden door m'n lijf. Ik hoopte zo dat er niet gebeld zou worden. In ieder geval niet zo vroeg. Het zou n slecht scenario betekenen... Inmiddels was het 5u. Ik vroeg aan papa of hij de telefoon aan wilde pakken, wanneer de chirurg zou bellen. Het telefoontje was daar. Het was bija klaar! Die 9 uur durende operatie. Slopend! Mam

You're just too good to be true. Can't take my eyes off of you. You'd be like heaven to touch. I wanna hold you so much. At long last love has arrived. And I thank God I'm alive. You're just too good to be true. Can't take my eyes off of you. Pardon the way that I stare. There's nothing else to compare. The sight of you leaves me weak. There are no words left to speak. But if you feel like I feel. Please let me know that it's real. You're just too good to be true. Can't take my eyes off of you. (Lauryn Hill - Can't take my eyes off of you) Lieve Glenn Het is ochtend. Kolfalarm was alweer om 6u. Niet dat mama echt geslapen heeft. Het was een vreselijke nacht met alleen maar huilen. Hoe zou ik dit in hemelsnaam overleven? Alweer zo'n mep in mn gezicht, na al die meppen die ik al achter de rug had. Het huilen hield niet op. Deze nacht ben ik begonnen met voor jou de blog te schrijven. Ik heb mezelf gedoucht. Op deze dag zi

De nacht verloopt  onrustig. Mama kolft nog een keer en ging toen naar bed. In bed bedenkt mama dat de vaatwasser nog aan moet. Terug naar beneden. Terug in bed. Pap en mam troosten elkaar. We hadden dit niet zien aankomen. Om 6u gaat mama's wekker weer. Tijd om te kolven. Vijf keer per dag, alsof het niets was. (Heb ik uiteindelijk een half jaar volgehouden) Ik loop als een kip zonder kop rond. Eigenlijk wil ik meteen naar het ziekenhuis. Naar mijn kleine man. Snel douchen. Een was in de machine. Het was zo al 9u. Lieve Glenn Als we arriveren op de kinderafdeling, vertel ik de zusters trots als dat ik ben, dat wij de ouders van Glenn zijn. Je bent inmiddels verhuisd en ligt nu vlakbij de balie op een kamertje. Alleen. Nog steeds aan de monitor. Er kwamen twee co-assistenten om jou te beluisteren en te checken. Mama vraagt zich af wat er gaande is. Het is uren wachten en de tijd lijkt stil te staan. Papa gaat met je mee om een röntgenfoto, van je hartje en je longen te laten ma

De wijkverpleegkundige is deze week al twee keer geweest. Er waren zorgen, omdat je niet aankomt in gewicht. Mama snapt er niets van. Ik doe zo m'n stinkende best met die inmiddels kloteborstvoeding. De tranen staan in m'n ogen tijdens haar bezoek. Mama weet het niet meer. Ik laat een lactatiekundige aanrukken en trek daarom nog een keer de truckendoos open. (Alleen als alle mogelijkheden zijn geprobeerd wordt er pas door mama nagedacht over opgeven) Het advies van haar is om te kolven. Je rust te gunnen, want mijn kleine vent is zo moe. Op een gegeven moment lig je alleen nog in de luier aan mama's borst, in de hoop dat je daar wel van zou gaan drinken. Achteraf vind ik het zo zielig. En heb ik zo'n medelijden met je. Een ander advies is om je minder vaak te badderen om je energie te sparen. Mama is redelijk opgelucht. Lieve Glenn Het leek een gewone dag. Drie weken oud was je. Mama probeerde het leven weer op te pakken. Een nieuwe structuur te vinden met jou erbij