Ik staar van buiten, waar de zon in al haar enthousiasme schijnt, naar m'n handen. Kapot en droog van al het wassen. Het deed me ergens aan denken, want bijna 6 jaar geleden was dit ook. Alleen scheen de zon niet. Het was donker. Een crisis, die wel even zou duren. Inmiddels zitten we weer in crisistijd. Dit keer dan wel met de rest van de wereld. En het is niet donker. Want jij bent hier, bij ons :) Misschien is t dat ik dit zeg omdat ik je moeder ben, maar ik vind je een buitengewoon groot talent. Een talent in wat het leven werkelijk inhoudt. Want het pad met jou is niet altijd even goed zichtbaar. Het loopt wat kronkelig. We vallen ons soms een hoop builen aan de hobbels en gaten. Het vaakst loop je voor ons uit. Soms laat je het toe dat je moeder voorop mag lopen en soms lopen we naast elkaar. Het is roeien, kapseizen, een nat pak halen en weer de boot in. En dan gebeurd het, wanneer ik het niet verwachtte; je laat ons de mooiste vergezichten zien. De mooiste bloemen, de
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)