Doorgaan naar hoofdcontent

Zon op een grijze dag

Lieve Glenn

Eigenlijk ben ik te moe om hier wat neer te zetten, maar de wil wint het van de vermoeidheid. Want je weet, schrijven is mijn therapie. En ik mag zeker niet ongemoeid laten hoe moedig
ik jou vind! Jij bent echt ontzettend dapper. Een kunstig strijder. Een mannetje die voor t leven kiest en wel met volle teugen! Daar kunnen een hoop mensen nog heel veel van leren, wist je dat? Wie zegt dat kleine jongetjes van 15 maanden geen invloed kunnen uitoefenen, die zal mama es wat vertellen! In gedachten dan ;-)

Een grote dag. De operatie! Eentje waar ik na gisteravond zeker wel vertrouwen in had, door de professor die mama t gevoel gaf dat ie dit varkentje wel even zou gaan wassen. Nou, en dat heeftie!
Het was vanmorgen al vroeg dag voor mama. Half zes was t toen ik wakker werd, helaas, in het hotel. (Ronald McDonaldhuis zit vol) Mama vloog bijna uit bed, aangezien ik jou nog in bad zou doen. Ik zei tegen mezelf t rustig aan te doen. Kon de hele dag nog vliegen. Dus.

Na t badderen kreeg je een roesje. Schijnt normaal erg smerig te zijn. Jij slobberde t zo naar binnen. Het vingerprikje onderging je ook zomaar. In halfdronken toestand liepen we samen naar de OK. Inmiddels liepen bij mama de tranen over t gezicht. In het voorportaal gaf mama t op. Papa heeft de taak van de narcose op zich genomen. Soms kun je je zo'n loser voelen. Al dan niet terecht, maar papa heeft t geweldig gedaan. Dat is zeker wel aan hem toevertrouwd! Toppapa en topvent waar k al net zo blij mee ben :-) Tijdens de narcose lag je binnen 10 minuten te slapen. Wat erg snel is!

In het restaurant gingen je pa en ma ontbijten, die we al bekvechtend  verlieten. We gingen de stad. Papa vond dit werkelijk n fantastisch idee ;-)
Na 3 uur opereren werden we gebeld! Het was al klaar. Erg snel vond mama. Echt schat, je weet niet wat je hier kunt verwachten. De ene keer is t dit en de andere keer dat. Denken kun je maar beter niet doen, want t pakt toch steeds anders uit. Vooral als t je niet naar de zin gaat...
Na een hoop gewacht en ge-ijsbeer, mochten we eindelijk bij jou op de kinderIC.En daar lig je weer. Met al die toeters en bellen. Je wordt beademd, er loopt een arterielijn met 5 infuuslijntjes, 2 drains vanuit de longen, plakkers voor je hartslag bij te houden. Een katheter en ook een sonde. Mn kleine vent. Wel vele malen minder toeters en bellen als de vorige keer. Gelukkig. Blijft een akelig gezicht, dat wel. Mama had er opnieuw rekening mee gehouden volledig in te storten. Opnieuw bleef t uit, maar er waren heus wel tranen, dat kan ook echt niet anders. De echte ontlading moet nog komen.

Vandaag ook weer veel mensen aan je bed. Dokters en cardiologen, zaalartsen, verpleegkundigen. De chirurg zei dat je een fenomeen bent in de medische wereld. De zaalarts van vorig jaar kwam nog even kijken. Hij vertelde dat ze het verhaal in de boeken willen krijgen. Nou, hoe tof is dat! Voor het geval, wat niet te hopen is, er een geval nr 8 komt ergens in dexe wereld. Wij zijn benieuwd naar t verhaal :-)

Best wel bijzonder deze dag. Door alles heen leer je ook andere mensen kennen. Met hun bijzondere verhalen. Ooit zal deze dag ook weer een herinnering zijn. We zullen in n stijgende lijn gaan. Gebroken harten zullen gelijmd worden. Wel met sporen, maar die mogen er zijn.

Liefs
Je Mama

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...