De wijkverpleegkundige is deze week al twee keer geweest. Er waren zorgen, omdat je niet aankomt in gewicht. Mama snapt er niets van. Ik doe zo m'n stinkende best met die inmiddels kloteborstvoeding. De tranen staan in m'n ogen tijdens haar bezoek. Mama weet het niet meer. Ik laat een lactatiekundige aanrukken en trek daarom nog een keer de truckendoos open. (Alleen als alle mogelijkheden zijn geprobeerd wordt er pas door mama nagedacht over opgeven) Het advies van haar is om te kolven. Je rust te gunnen, want mijn kleine vent is zo moe. Op een gegeven moment lig je alleen nog in de luier aan mama's borst, in de hoop dat je daar wel van zou gaan drinken. Achteraf vind ik het zo zielig. En heb ik zo'n medelijden met je.
Een ander advies is om je minder vaak te badderen om je energie te sparen.
Mama is redelijk opgelucht.
Lieve Glenn
Het leek een gewone dag. Drie weken oud was je. Mama probeerde het leven weer op te pakken. Een nieuwe structuur te vinden met jou erbij. Papa was sinds de week ervoor weer aan het werk.
Samen voor het eerst naar de supermarkt. Mama dacht dat we dat wel even zouden doen, maar niks was minder waar. Het was allemaal nog beurs en broos en bij iedere stap leek de boel te kraken en zat daarom niets anders op dan t rustig aan te doen.
Nijntje zat tussen de spijlen, zodat jij er naar kon kijken als je in bed lag. Dit was de dag dat jij er er met je handje heen wilde. In bed. Zo lief!
Er was wel iets vreemds. Bij iedere ademhaling was er een piep. En je huiltje leek een soort van ongemakkelijk. Het was niet eens heel nadrukkelijk aanwezig, maar mama dacht in een flits misschien de huisarts te bellen. Voordat ik er weer aan dacht, was deze allang niet meer aanwezig. Ik besteedde er verder niet veel aandacht aan.
Papa was wat later thuis dan normaal. Hij was bij zijn grote hobby geweest. De rest van de avond was vrij normaal te noemen.
Het ongemakkelijke ademhalen leek niet te verminderen. Het was nog steeds niet iets wat er dik bovenop lag. Mama zocht op internet. Wat zou ik doen? Eerst je temperatuur meten. Deze was prima. Zou je dan toch teveel kleren aan hebben? Alles uit. Het hield niet op.
Met papa besproken wat we zouden doen. Toch maar bellen met de huisartsenpost. Daar konden we terecht om 23.30. Voor de zekerheid. Het zou vast niets bijzonders zijn. Papa bleef thuis. Hij moest immers de volgende dag weer werken.
Mama keek met regelmaat naar je in je MaxiCosi. Stel je voor dat je t geluid ineens niet meer maakte en ik hier voor de kat z'n viool naar toe was gekomen...drukte om niets!
De huisarts bevestigde dat je het benauwd leek te hebben. We werden onder begeleiding van de beveiliging doorgestuurd naar de kinderarts.
Je werd grondig bekeken. Saturatie werd gemeten. Je werd beluisterd. De arts zag dat je niet erg comfortabel was, aan het neusvleugelen was en niet lekker in je vel zat. De arts (in opleiding) constateerde een ruisje. Wat voor ruisje wist ze niet. Daarvoor had ze haar 'baas' nodig, zoals ze zelf zei. Daarvoor wilde ze je wel opnemen. Ter observatie. Mama schrok en huilde een beetje. Moet ik mn kind achterlaten?
Mama heeft je nog gevoed. Je werd in een bedje gelegd, aan de monitor met allerlei piepjes. Met pijn in mn hart besloot ik om thuis te slapen.
Jij lag weer lief te slapen.
Weltrusten lief. Tot straks wanneer pap en mam je weer komen halen.
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten