Ik zag ze in de winkel. Twee mensen op leeftijd. Een paar. Ze hoorden bij elkaar. De man maakte de losgeraakte veters vast van zijn vrouw. Een bekend aandoenlijk gezicht. En stiekem vroeg ik me af hoe dat zou zijn als wij dat later zijn. Oud. Want dat het leven veel wendingen kan nemen weten we inmiddels wel. Grote hoogtes en diepe dalen. Van hoge berg hard naar beneden donderen. Of gaande weg steeds iets verder omlaag. Het zijn een soort van spanningsvelden. Een kruispunt. Welke kant gaat het op? Wie gaat waarheen? Of blijft de ene achter en gaat de ander op pad? Mag het even zo zijn? Dat je elkaar die ruimte geeft? Dat het leven voor je deur staat en vraagt om aanpassingen? Is het niet van de een, dan wel van de ander? Geven en nemen en soms de ene meer dan de ander. En er zijn grenzen. Oja. Zeker wel. Iedere keer is het weer een kunst. Een kunst om elkaar ergens in het midden weer tegen te komen. Het blijft een hele klus. En soms lukt het gewoon niet. Raak je verder
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)