Het is niet leuk te moeten horen dat je niet meer last mag hebben van iets wat zich vijf en half jaar zich heeft afgespeeld. 'Hij is toch niet dood?' Nee, daar ben ik ook heel dankbaar voor. Echt. Al is de weg niet makkelijk. Het is thuis niet altijd even makkelijk als je weet dat alles terug te herleiden is naar die gruwelijke momenten van afscheid nemen van je eigen kind. Niet wetende of hij het zou overleven. Minimale kansen. Meer dood dan levend. En dat tot 2x toe. Met zn innemende lach kun je niet anders dan blij zijn. Zelfs zijn moeilijk te sturen gedrag maakt ons dankbaar, maar o, wat is het hard werken. Voor ons beiden. De ene met het onverwerkte trauma en de ander die de kar met iedereen en alles daarin probeert te trekken. Het valt gewoon niet mee soms. Onbegrijpelijk? Ik snap dat best. Het is ook ingewikkeld. Veel omvattend. We vertellen zelf ook niet alles. Dan is het makkelijker om je eigen invulling eraan te geven en je oordeel eraan te hangen. Alles wat hier
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)