Liefste Glenn, Het jaar vloog alweer voorbij. We mochten weer met jou naar Groningen! Je vroeg er al een week naar. Je was immers, zo waren je eigen woorden, 'zoo ziek!' 'Ik moet naar de dokter, mama!'. Nee hoor liefje. Vijf en half jaar geleden, toen was het goed mis met je inderdaad. Maar nu, ik kan je amper bij houden. Je rent, eigenlijk vlieg je bijna door de lucht. En dat allemaal met 2 van die pretogen, waarin je lichtjes ziet schijnen. Mijn hart danst ervan. (En m'n hoofd, die slaat op hol, zo overprikkeld als ik dan ben. Ik hoor amper meer wat je zegt, of wat iemand überhaupt zegt. De dokter vroeg of ik vragen had; ik heb geen idee. Ik kan mijn eigen gedachten niet eens meer horen) Eerst mocht je weer voor je lengte en gewicht en een ecg. En toen de hartecho. We mochten nog even wachten op de gang. Je vloog op een fiets door de gang heen. 'Mamaa! Mamaa! BUURMAN EN BUURMAN OP TV! MAG IK DAT KIJKEN?!' 'Nog even wachten liefje. De dokter komt je z
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)