Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Groningen. De stad waar ik van hou en toch ook weer niet. Een haat-liefde verhouding. Wel een waarbij de liefde t wint van de haat. Ze hebben jou er immers beter gemaakt. Er gaat dus eigenlijk niets boven Groningen. Dat was wel weer echt heel spannend, die controle in t UMCG. De hartecho. Het gesprek met de kindercardioloog. En wachten. En nog eens wachten. Het nieuws is vrij technisch te noemen, maar wat het bij mama teweeg brengt...! Wat een spanning! Het gaat heel goed met jou. Mijn dappere kleine man! Maar.... De dokter gaat in een bespreking met andere dokters bekijken, hoe groot het gat precies is in je hart. Dat ie groot is, is wel iets wat vast staat. Maar hoe ziet ie eruit? Zitten er genoeg randen en is er ruimte om een parapluutje te plaatsen? Zo ja: zou dit kunnen worden verholpen voor de 10 kg?  Zo nee: in hoeverre geven de klachten aan hoeveel haast erbij geboden is? Als een parapluutje plaatsen dan geen optie is, dan zal er een operatie moeten plaatsvin

Lieve kleine vent, Vandaag lag er een kaart in de brievenbus. Voor kerst en het nieuwe jaar. Mama moest best lachen. De boodschap vertelde iets over een rustig en liefdevol 2014. Ik wenste dat ik dat jaar nog mee mocht maken en iemand kon vertellen wat er zou gebeuren. Een beetje voorbereiding, op dat wat komen zou. Ja, dat was leuk geweest. Een briefje ofzo, met een of andere tekst, als deze 'Geachte mw Bonhof, We weten dat je al veel voor de kiezen hebt gehad, maar uit onze administratie blijkt dat de ellende die er nu aankomt, alle records zal breken. Mvg de boekhouder van het jaar 2014' Helaas werkt dat natuurlijk niet zo. Het is wat het is. Onomkeerbaar. Terugkijkend realiseer ik me maar al te goed dat het allemaal niet mis is, dat wat er allemaal gebeurd is. Een kind op de wereld zetten is al een belevenis op zich. Een achtbaan van hier tot aan de hemel en weer terug, met glitters en mooie vergezichten. Een looping waar je vlinders van krijgt. En dan ineens rijd j

Liefste Glenn 'Het maakt niet uit wat ik meemaak. Ik kan het aan...' Het drong dan nu echt tot mama door. Niet dat t betekent dat ik me nooit verdrietig zal voelen. Niet dat het betekent dat ik niet de wanhoop nabij zal zijn. Niet dat het betekent dat ik nooit boos zal zijn. Mama heeft het al vaker gezegd, het is juist goed om te voelen. Het leven gaat niet altijd over rozen (al is er ook heus genoeg moois om van te genieten). Mama wist al vroeg wat onzekerheid was. Zonder datgeen wat ik nu wel weet en voel, leek er geen geen eind, waar zou t stoppen? Het betekent dat er een licht op gaat. Een licht waar ik in mag gaan in dit leven. Een licht waarin ik ook blij mag zijn en lief kan hebben. Ik bof, want k mag dat samen met jou en papa doen. En zo wordt het beetje bij beetje weer lente...♡ Liefs Je Mama

Lieve Pluis Het is december. De laatste maand van het jaar. Het afscheid van 2014. De maand van kou en donker. De tijd van het jaar waarin we ons voorbereiden op kerst, het feest van het licht. Die lichtjes doen me denken aan wat me het afgelopen jaar gebracht heeft. Ik heb niet gewenst dat het jaar snel voorbij zou gaan. En ook al voelde dat niet altijd zo, het is toch zo gebeurd. Als ik het wel gewenst zou hebben, zou ik voorbij gaan aan die speciale gebeurtenis. Jouw geboorte. Een bijzondere dag, welke voor altijd in m'n geheugen gegrift staat. Zo'n lief klein mannetje, waar ik samen met papa zolang naar uit heb gekeken. En ook aan die bijzondere tijd die we nu samen hebben. Ik zou voorbijgaan aan de trots die ik voel als ik aan je paps denk. Aan wat wij samen hebben en hoe wij er voor jou zijn. Ondanks alles. Ondanks onze tijd in t UMCG en Deventer ziekenhuis. Ondanks de ptss. Ondanks het rouwproces om het kind dat er nog is.  En ondanks alles is het niet erg. Want jij b

Lieve Glenn Ik weet nog wel, dat ik nog niet zolang geleden dacht: 'hoe gekker hoe beter'. Alles wat ik deed, moest afwijken van hoe een ander dat deed. Burgerlijk zijn leek me het toppunt van een suf leven (wat je dan ook onder burgerlijk mag verstaan) Mijn leven is immers altijd al wat 'ongewoon' geweest. Die lijn wilde ik blijkbaar graag doorzetten. En dan. Dan komen er toch dingen op je pad die je niet echt voor mogelijk had gehouden. Ongewone dingen, die ongewone dingen met je doen, die je iets laten voelen, wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Nu weet ik de keerzijde. Hoe het anders kan. Zowel de goede als slechte kant. En mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn, met deze nieuwe ervaring. Het leert me iets over mezelf. Ik kan meer liefhebben dan ooit. Meer van degenen die er toe doen in mijn leven. Van papa meer dan ooit. Van jou. Mijn kleine lieve mannetje ♡ Het leven kan daarom niet zonder het goede of slechte. Dan had ik niet geweten wat ik nu weet. Doe

Lieve Glenn Laat ik maar eens beginnen om weer eens te zeggen hoe trots ik op je ben. Langzamerhand wordt je steeds groter. M'n hart wordt steeds groter. Al is dat gek gezegd, vanwege jou vergrootte hart.  Maar je bent niet ziek meer. Iets waar ik mezelf nog vaak even om moet knijpen en dan te voelen dat t echt waar is. Lief ventje. Tranen van dankbaarheid  rollen over m'n gezicht. Blij dat ik jouw moeder mag zijn! Dat komt door jou Dat komt gewoon door jou je hart zit heel dicht bij mij jou hart zit heel diep in mij -Guus Meeuwis- Voelen. Mama's gevoelsleven heeft een grote wending gemaakt. Het leven heeft me, ondanks alle sores iets gebracht, waar ik van tevoren geen weet van had, maar wel vaak over nadacht hoe t zou zijn, dat 'zijn'. Ik mag voelen. Ik mag zijn. Dus ik mag er zijn. Zonder enige opsmuk. Ik hoef t niet mooier te maken dan het is. Want ik doe er toe. Daarmee strijd ik niet meer tegen mezelf. Het zelfvertrouwen komt langzaamaan terug. Wat een k

Liefste Glenn Er wordt weleens gezegd: blijdschap en verdriet ligt zo dichtbij elkaar. Mama kan dat wel beamen. Zo kun je t ene moment bijna uit je vel springen van vreugde en het andere moment huilen. Huilen van verdriet. Bijzonder is 't, hoe snel  het kan afwisselen. Wat een half jaar. De emoties wisselden zich zo snel af. Tijd om aan te passen was er niet. Mezelf eraan overgeven was de enige optie. Jouw leven en mijn gevoel overlaten aan dat wat groter is dan ons zelf. Ik weet niet hoe ik het wil noemen, maar t voelde als geen andere keus, wat ik verschrikkelijk vond. Als in een hevige bevalling. Deze week is ook weer zo'n week. Een bevalling op zich. Drie dagen achtereen. Het wonder van een nieuw leven. Een mensje, gekoesterd en zo welkom. Vol liefde ontvangen! Een veel te snelle en vroege dood, van een van onze naasten. Een lief mens met een hart van goud. Vandaag was het tijd om haar boek te sluiten en het te bewaren in mijn hart. Hoe kostbaar is het leven! En hoe fra

Lieve jij Het was een gewone dag vrijdag. Ik deed m'n ding. Afspraken werden nagekomen. Verplichtingen uitgevoerd. Er werd gewerkt. Een normale dag. Zo leek het. Het nieuws dat jij werd opgenomen in het ziekenhuis en moest vechten voor je leven, sloeg in. Als een bom. Mijn wereld stond stil. De angst voor verliezen kwam in noodvaart mn hoofd weer binnendenderen. Ga niet weg. Blijf hier... Er zijn nog zoveel mensen die je nodig hebben. Je bent nog veel te jong! Ik denk aan de bakken koffie die ik zo nu en dan kwam halen bij je. Kletsen over van alles en nog wat. Ik hoor je nog lachen. En nu. Nu is dat voorbij. Het kan niet meer. Je hebt de strijd moeten opgeven. Wat een verdriet. Zo onverwachts. Een blauwe lucht die plotseling zwart werd. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Het is te groot. Je zult gemist worden! Ik zal je missen. Ik hoop dat je daarboven een mooi plekje zult vinden. Rust maar zacht. De wereld zal nooit meer t zelfde zijn.  En telkens weer zullen we je te

Lieve Pluis De dagen worden weer korter en het donker weer langer. Het zijn meestal de periodes waarin mama niet zo graag buiten komt, maar liever warm in huis blijft. Vandaag was een uitzondering. Van de warmte van de zon voelt mama zich wat lichter. In de winter lijkt alles wat somber, door t donker. Alsof je wat verloren bent. En in de zomer komt datgeen weer. Wat je verloren bent. Maar eigenlijk klopt dat niet voor m'n gevoel. In de winter is er ook veel te halen. Er is veel gebeurd lieverd. De laatste maanden. Dingen die ik niet echt zag aankomen. De machteloosheid. Het uit handen geven van jouw leven. Toekijken, hoe jij aan het lijden was. Het schuldgevoel; wat heb ik gedaan tijdens mijn zwangerschap, waardoor jij niet gezond was? Duizendmaal heb ik het me afgevraagd. Dit alles heeft me veranderd. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Mama is er wel over uit dat er niets, maar dan ook niets erger is  dan om je kind te verliezen. Mijn dankbaarheid is bijna tastbaar. Ik voel

Een gesprek 'Hoe gaat het met je?' 'Het gaat aardig, maar wel met ups en downs'... 'Bij het lezen van je blogs vroeg ik me weleens af of je het nu niet kan laten gaan en verder kan gaan met je leven. Het is nu toch goed? Glenn doet het goed, dan gaat het met jou toch ook goed?' 'Was het maar zo simpel, dat het kon' zeg ik. 'Ik zou ervoor tekenen!' 'Ik had t er al over met mijn vrouw. Ze zei inderdaad dat het afscheid nemen van je kind en niet weten hoe het verder zal gaan, diepe sporen achter laat. Hoe je het wendt of keert.' Ik voel een opluchting. Gelukkig, iemand die het een beetje snapt. Lieve Pluis Mama krijgt vaak de vraag hoe het nu met haar is. Het gaat een stuk beter. De therapie doet z'n werk godd, mama heeft hele lieve mensen om zich heen en ik heb thuis de boel op de rit. Alleen die flashbacks. Het is iets ongecontroleerds. Iets wat vastgeplakt zit in je lijf en hoofd. Iets wat er met voorzichtigheid en veel gedul

Lieve Glenn Hoe bijzonder is het, dat jij vandaag n half jaar geleden ter wereld kwam! Na 6 uur bevallen leek je er ineens te zijn. Wat  een gek gevoel! Buik weg. En een kind in de maxicosi. Eenmaal thuis in bed, wachtend op de kraamhulp hoorde ik iets, wat ik niet thuis kon brengen. Huh..oh ja! Een baby! Wat een wennerij.  Langverwacht en zo welkom! Net zoals je geboortekaartje al zei: Een klein kind, een groot wonder Een boodschap van liefde Een glimlach naar het leven We bouwden ons leven met jou op. Het was een gemartel tot en met. Mama snapte er soms niks van. Waarom huil je? Waarom wil je niet drinken? Waarom val je 'zomaar' in slaap? Ondanks dat waren dat de meest roze dagen van mijn leven met jou. Op die wolk. En wat kon ik lang naar je kijken en met je knuffelen. Wat een heerlijke tijd! En nu na een half jaar probeer ik mn leven met jou nog steeds op te bouwen. Met alle hindernissen die ik moet nemen. Het leven met papa weer opnieuw opbouwen. En daarbij het ve

Lieve Glenn Wat nou als jij er nooit geweest was? Zou ik dan beter af zijn dan nu? Nee. Dat niet. Dat eeuwigvoelende proces om je uberhaupt op deze wereld te krijgen was al slopend. Maar buiten dat. Zou ik ooit gedacht hebben wat ik nu denk over geluk? Onmogelijk. Wat is nu datgeen wat maakt dat, ondanks alles, ik jou niet had willen missen? Het is jijzelf.  Mama had graag een gezond geboren kind gehad. Ik had het liefst gezien dat er niks met jou aan de hand was. Natuurlijk niet. Ik had ook graag een baan gehad. En geld is ook zoiets. Reuze handig om leuk de maand mee door te komen. En nog meer van die grote dingen. Wat als ik die verwachtingen loslaat, de teugels laat vieren en zal zien waar het schip strand? Zou dan het kleinste lachje, de kleinste aanraking, een aardig gebaar van een ander heel groot worden? Ja. Dat is het. En dat leer ik uit mijn omstandigheden. Laat maar gaan. Volg je eigen pad en wie je accepteren zoals je bent, ongeacht de omstandigheden, en met je mee

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te meten.

Lieve kleine meid, Je kent me niet, ik heb je immers nooit ontmoet, maar ik ken jou inmiddels wel. Vier jaar ben je. En wat ben jij een prachtig mensje! Zoveel moed ondanks zoveel tegenslag. En wat gaat er een licht van jou uit, die ondanks alles wat je meemaakt prachtig schijnt. Ik kwam je tegen op het web, waarin jouw mama mij en vele anderen met mij, een kijkje gunde in jouw leven. Wat heb je moeten doorstaan? Hoeveel pijn heb je moeten gehad? Het is niet te bevatten. Het gaat boven mijn pet. Je mag nu uitrusten voordat je strijd gestreden is. Lekker slapend, veilig bij papa en mama. Je zult op een goede plek terecht komen, je gaat het Grote Geheim ontrafelen. Lieve kleine meid, je strijd is gestreden, maar je zult een inspiratie zijn voor mij, om het leven te leven wat ons is gegeven. Niet meer en niets minder dan dat. En dit mee te mogen geven aan Glenn. Wat een eer! Fijne reis kleine meid. Ik hoop je daar te ontmoeten. Liefs.. ♡

Lieve kleine vent Wat ben jij n kleine held. Die vrolijkheid van jou is momenteel eindeloos. 's Morgensvroeg tot 's avondslaat presteer je het om te lachen. En 't is zo betoverend dat je mij ervan laat smelten. De laatste dagen liep ik wat rond met een grote bokkepruik. Mama had overal de pee in en voelde zich niet tevreden. Vanmorgen begon al net zo. Een paar dingen zaten in alle vroegte tegen. Totdat ik es goed nadacht en me afvroeg waar ik nu weer over aan het klagen was. Zou ik het mezelf niet veel makkelijker maken als ik dat niet zou doen? Ik heb een zoon die me aan het lachen maakt, waarmee het goed gaat. Ik mag bij hem thuis zijn, al vindt mama dat de meest grote, bangmakende, opgave die er is, maar waar ik later op terug kan kijken met een tevreden gevoel, omdat ik er altijd voor jou kan zijn. Jij maakt je al helemaal nergens zorgen over. Heb toen even naar je zitten kijken, toen je in alle tevredenheid in de box lag te spelen en toen je lekker lag te slapen in

Lieve Glenn Mama is wat nerveus. Vanmorgen had ik het niet meer echt in de gaten. Tot ik dacht, oja, dat is vandaag! Snel ebt het alweer weg. En een uur voor tijd maakt m'n hart een sprongetje. Tijd voor nieuws waar we al even op zitten te wachten. Nerveus kijk ik op mijn telefoon. Doe nog even een bericht en ja hoor, daar komt Coldplay luid uit de speaker. We kunnen de tussenrekening opmaken, lieve Glenn. De mri laat zien dat de fistel dicht is en je bloedsomloop is prima in orde. De medicatie gaan we afbouwen. Goed nieuws! Mama wist het wel, maar de bevestiging van de cardioloog stemt me blij. Een goede week dus. Sinds twee weken ben je bijna een halve kilo gegroeid. Het was even een gepuzzel met de voeding en toevoegingen, maar t lijkt erop dat er een uitkomst is. En jij..jij laat het allemaal maar gewoon gebeuren, alsof het allemaal niks is. Mijn kleine held ♡ Liefs Je Mama

Liefste Pluis, Hoe 'gewoon' kan gewoon zijn. Is het wel zo normaal, dat gewoon? Mama heeft hier inmiddels wel een antwoord op. Het leven met jou lijkt zo gewoon. Alsof je er altijd al was. Maar natuurlijk is het niet gewoon. Ik hoop dat je me nog kan volgen lieverd ;) Ik kijk om me heen en zie een hoop rommeltjes staan. Een fles, Nijntje, billendoekjes en nog wat meer van die dingen. Mama is niet zo netjes momenteel. Terwijl normaal de dingen wel opgeruimd moeten worden! Ik kijk alweer een beetje rond en ben blij dat ik hier samen met je pap en jou hier ben. Onze eerste vakantie samen. Beetje  ontspannen en geen klusjes te hoeven doen die thuis wel moeten. Soms wat voor me uit zitten staren en wegdromen. Niet teveel, want ik wil graag genieten van het moment. Thuis en de dingen die daarbij horen lijken en voelen ver weg. Natuurlijk ben ik prikkelbaar en druk in m'n hoofd, maar dat neem ik dan maar voor lief. Voor het eerst zwemmen met jou, waar je erg aan moest wennen

"HEY" Klinkt het door de gang van t UMCG..."Hoe gaat het met jullie dan?" "Ja met ons goed..we zijn lekker thuis doen onze dingen. Glenn gaat de goede kant op en overal waar we komen zijn ze zeer tevreden. En hoe is het met jullie? Zitten jullie hier nog steeds?" Vraag ik. "Ja het gaat goed met I. Alleen zal het waarschijnlijk nog tot eind oktober gaan duren. Ze heeft een stoma gekregen en die lekt steeds." Mijn hemel denk ik. Hoelang zijn wij nu weg? "Dan zitten ze er al wel heel lang!" Zeg ik. "Tsja zegt ze, je doet het maar gewoon...je laat het maar gebeuren en je grenzen worden vanzelf verlegd". "Dat is zo" knik ik instemmend. Dat snap ik volkomen. "Zitten er nog meer mensen in het huis van toen?" "Ja die en die, met dat kindje met de lever, en die blonde met haar man. En die anderen uit de Achterhoek zaten er tot voorkort ook nog. Alleen dat kindje is overleden". Het dringt niet direct tot m

Lieve Glenn Weetje liefje, het leven gaat inmiddels weer verder. We slapen, eten, genieten, knuffelen, wandelen en van alles en nog meer. Zo lijkt het net alsof alles weer normaal is en er niets is gebeurd. En dan, in een mum van tijd, komt die sneltrein in mama's lijf weer voorbij. Hij dendert door alle uithoeken en slaat geen stukje over. M'n keel wordt dichtgeknepen, m'n hart slaat op hol en de tranen rollen weer over m'n wangen. Terug in Groningen. Terug in de geuren, het lawaai. Terug in de angst om jou kwijt te raken. Een lijf vol spanning. Zo snel als diezelfde trein is gekomen, zo snel is die ook weer weg. Ik ben weer terug in het echte leven. Ondanks dat alles kan ik blij zijn, kan ik genieten en smelten als je weer es een van die lieve glimlachjes opzet, maar me ook zorgen maken of jij het allemaal goed doet. Mama weet daarom dat het tijd is voor een volgende stap. Tijd om die sneltrein te laten stoppen en niet meer terug te laten keren. Ik zal t aangaan

Liefste Glenn Soms lijken de dagen al zo 'normaal' te worden dat je mams eigenlijk niets weet te schrijven. Heerlijk is het om met je te knuffelen en met je te lachen. En je uiteindelijk je ontspannen zien slapen. Mama sleept je inmiddels overal mee naar toe! Maar ondertussen... Van de week vroeg de dokter van het consultatiebureau of mama trots is..trots? Ik keek haar vragend aan. 'Ja, trots dat je zelf aan de bel hebt getrokken en naar de huisartsenpost bent gegaan?' zegt ze. 'Geen idee, ik weet het eigenlijk niet' zeg ik haar. BAM. Mama beseft weer dat het niet langer had moeten duren voor dat ze aan diezelfde bel trok. En de tranen stromen alweer over m'n wangen. En toch..door alle tranen heen, is er ruimte voor blijdschap. Door alle boosheid heen is er ruimte om te genieten. Door alle onzekerheid is er ruimte voor dankbaarheid. Al zijn die momenten soms kort, ze zijn er en ze zijn er altijd geweest! Ik had jou, ondanks dit alles lieve Pluis, voor ge

'Zomaar' 'n praatje Hoe oud is ze? Of hij denk ik? Ik zeg ' hij is 11 weken'... 'Ohh wat een kleintje' zegt de vreemdeling. Je moest eens weten, dacht ik met een glimlach. 'Hij is van ver gekomen en heeft al heel wat meegemaakt'...vertel ik de vrouw. 'Gaat het nu goed?' Vraagt ze. 'Het gaat de goede kant op' antwoord ik de vrouw. Lieve Glenn Het is weer een mooie dag vandaag. In allerlei opzichten. De zon schijnt, er waait een klein briesje en jij doet het zo goed. Op onze route naar de weegschaal door het ziekenhuis betrap ik mezelf op een brede glimlach. Mama is blij en trots, want je bent inmiddels een 8 ponder. Je gaat zo vooruit! Dat mama het niet vertrouwde van het weekend en we weer bij de huisartsenpost waren, staat in schril contrast met wat ik nu voel.  Dat ik het gevoel van onzekerheid nog zal houden, is iets waar ik me aan over zal moeten geven. Mama is haar doortastendheid en daadkracht wat verloren. Het m

Liefste Pluis Vandaag heeft Nederland gewonnen van Chili met voetbal. De zon scheen lekker. Het is immers zomer. De tijd van het jaar waar het leven ineens een stuk makkelijker lijkt en men de straat op gaat. Vrolijk dartelende kindertjes, spelend op hun fietsjes. En ook mama vindt het fijn. Lekker even de deur open voor de frisse lucht. Of ik pak de wagen waar in ligt te slapen en gaan we een blokje om. Eindelijk heeft mama door dat je nergens meer heen gaat. Dat je mijn kindje bent en dat je bij je paps en ik hoort.  In mijn lijf en hoofd is het herfst. De wind waait vaak met windkracht 9 door mijn hoofd. Weer de bladeren door de war die zo mooi op een hoopje lagen. Als het ook maar enigzins op structuur lijkt in mijn lijf en in mijn gevoel, is er de regen die het uitpoetst. Als ik naar jou kijk lieve Glenn, snap ik er nog steeds geen bal van. Dat jij zo ziek was dat je leven ervan zou hangen. Wat ik zie is een jongetje met een grote ritssluiting over zijn lijfje. Een gewone

Lieve Pluis Wat ga jij vooruit lieverd! Toen ik je op de weegschaal had gelegd, kreeg ik zomaar een glimlach op m'n gezicht. Bijna een halve kilo in nog geen drie weken tijd. Mijn zoon is een dikke baby van 3760 gram! Ben trots op jou Pluis. Zit ik hier. Jij in mijn arm, opgevouwen, lekker in slaap. Die krampjes gaan nog niet echt over. Gemene babystreken zijn het. Soms schreeuw je het uit van de pijn. Voor dat drankje loop je ook niet echt warm. Dan maar lekker liggen bij mij. Het ritme was er toch nog niet..dus ach, wie dan leeft, die dan zorgt. Al dacht ik daar een paar dagen geleden nog anders over. Ben juist blij dat je ook nog gewoon op een baby lijkt. Mama is in de rouw. Dat klinkt wel een beetje gek. We zijn gewoon met z'n drieën. Maar een ander woord heb ik er niet voor. Het is het afscheid van het leven dat ik me had voorgesteld samen met papa en jou. Wat daarbij hoorde weet ik dan niet precies. In ieder geval hoorde er geen ziekenhuis bij en levensbedreigende oper

Liefste Glenn, Zo'n aparte 2e pinksterdag heb ik nog niet meegemaakt. Jij bent gewoon weer thuis! Zoals het hoort. Bij je paps en ik. Dat het nog niet echt tot me doordringt is een ander punt. Dat ik toch echt weer het vertrouwen in jou moet terug vinden is iets wat zeker is. Vanmiddag had ik je alweer even in je bedje gelegd. De babyfoon stond aan. Na 10 minuten was je alweer beneden. Mama houdt je nog maar even in haar buurt. Niet te snel en teveel ineens willen :) Net als het genieten. Er is zoveel gebeurd in die 5 weken. Het is teveel geweest. Soms ben ik mezelf even kwijt en ook mijn gevoel lijkt soms de buurt in te zijn. Ik voel me soms leeg. Het zijn de laagjes die er een voor een af zullen vallen. Wil mijn tijd nemen, mijn gevoel volgen en dus dichtbij mezelf blijven. Lieverd, zonder alle lieve berichtjes, steun en bezoekjes van iedereen, was mama er heel anders aan toe geweest. Het is fijn om te weten dat er aan ons gedacht is door heel veel mensen :) Ik kijk alweer ui

Lieve Glenn Wat heb ik jou gemist. Gisteravond zijn we een keer thuis gebleven. Wel goed voor me maar het blijft gek als jij er niet bij bent. Het begint er op te lijken dat mijn wens uitkomt. Zoals het er nu naar uitziet jongeman, mag jij morgen mee naar huis! Wat een heerlijk idee :) lekker in je eigen bedje en 's nachts in het wiegje. Kunnen we het allemaal nog eens dunnetjes over doen ♥ Wel een gek idee, dat we gewoon weer kunnen beginnen met ons leven weer op te bouwen! Maar genieten ga ik zeker, van mijn twee pluizen. Mama houdt wel rekening met van allerlei scenario's. Eerst zien en dan geloven... Ik ben wel heel blij dat je zo goed gegroeid bent. Gister maakte ik me zorgen omdat je nogal eens spuugt. Driehonderd gram in anderhalve week tijd! Donderdag mogen we weer naar Groningen. De dokters daar kunnen je toch nog niet missen! Er gaat niets boven Groningen..zeker niet als we donderdag even heen en weer mogen. Mama vindt het best eng. Hoe doet jouwn hart het en wat

Lief kind van me, Het is een mooie dag vandaag. De zon schijnt en het is lekker warm. En jij doet het allemaal zo enorm goed! Je verrast ons steeds weer met de vooruitgang :) Om vast te wennen, straks zonder monitor thuis, ben ik even fijn met jou over gang gelopen. Heerlijk om met jou er even 'uit' te zijn. Zonet kon ik even met jou op het waterbed liggen, hier in de snoezelruimte. Eerst vond je het wel 'n beetje gek. Maar die lampjes aan het spiegelplafond waren wel reuze interessant. Mama wist weer hoe fijn ze dat thuis vond, jij lekker tegen me aan. Ik zei gister verdrietig tegen papa dat ik sommige dingen van de tijd dat je thuis was niet goed kan herinneren. En hoe iets voelde. Hoe groot kunnen normale dingen zijn. Nou jongen. Ook hier vecht de verpleging om jou! De grote favoriet van de afdeling. Allemaal fans van jou! Maar denk toch dat ik samen met pap jouwn grootste fan ben lieve Pluis :) Ook hier leeft het personeel erg mee en zijn ze ook erg begaan met ons.

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei

Lieve Glenn Wat was t weer fijn om bij jou te zijn. Dan kan ik weer even alles vergeten wat er is gebeurd. Totdat mensen vragen hoe het met me is. Dan ligt mama weer volledig in de kreukels. Want het liefst wil ze dit zo snel mogelijk vergeten en doen alsof er niks gebeurd is. Al is dat een onmogelijke opgave. Mama zal er doorheen moeten. Ik zal afscheid moeten nemen van t idee wat ik van een gewoon leven met jou en papa had. Liefje, wat ik je op het hart wil drukken is dat jij er niks aan kan doen. Het is jouwn schuld niet. Vergeet dat asjeblieft niet. Mama kan niemand de schuld hiervan geven. En dat maakt me boos tot en met. Het leven is niet over rozen gegaan. Het maakt dat ik me afvraag wat me dan wel gegund wordt. Je mams wordt er erg onzeker door en verliest het vertrouwen. Het vertrouwen in het leven. En opnieuw vind ik mezelf een loser. Lieve pluis! Wat vind ik jou lief. Zo lief dat ik jou een mama gun die niet somber en verdrietig is. Daarom zal ik er alles aan doen om hier

Come on, my star is fading And I swerve out of control If i, if I'd only waited I'd not be stuck here in this hole Come here my star is fading And I swerve out of control And I swear I waited and waited I've got to get out of this hole (Coldplay - Amsterdam) Lieve lieve Glenn Terwijl ik dit voor jou zing lopen de tranen over m'n wangen. Wat een machteloosheid om jou te zien vechten. De ontwenning van de morfine is niet zomaar even iets. Het maakt je vreselijk onrustig. Het huilen en zelfs je speen kan je niet bekoren... Het snijdt dwars door m'n hart. Wat zou ik het zo graag van je overnemen! Mama houdt je stevig vast lieverd. Ik ben hier. Slaap maar lekker. Liefs Je Mama

Lieve Pluis Vandaag weet mama weer wat 'mooi weer' inhoudt en zit dan ook lekker op een stoel te genieten van de warmte. Al gaat het niet echt 'je van het' want mn ziel zit ergens onder m'n arm verborgen. Het kost tijd om alles wat er de afgelopen weken gebeurd is achter me laten. Tijd die ik eigenlijk aan leukere dingen wil besteden. Weet maar al te goed hoe t werkt. Ik moet er doorheen. Het klinkt zo verstandig dat ik er bijna groen van zie. Soms pak ik een tijdschrift, ga ik naar een winkel of luister ik een muziekje. Zodra het weer stil is, begint de sneltrein weer te rijden en vraag ik me af of het ooit nog goedkomt. Mijn geweten zegt dat het natuurlijk goedkomt, maar zover ben ik nog lang niet. Dus geweten, hou asjeblieft je mond. Inmiddels heb ik mijn buik vol aan die teksten dat ik gelukkig moet zijn, blij en dat het leven fantastisch is. Positief denken is al net zo vermoeiend... Ik hou het maar gewoon op me voelen zoals ik me voel. Wat een lieve zuste

Lieve Glenn Lekker mannetje van me. Het is een bijzonder weekend! We zijn voor het eerst op elkaar aangewezen. Je pap is 'n eind van huis. Terug naar Groningen. Dit keer voor zijn hobby. De autocross. Een hobby die mama nooit begrepen heeft. Het geeft niet. Papa zonder hobby..kan me er geen voorstelling van maken! Want liefje, al vindt je mam het niks, we zijn niet allemaal hetzelfde. En zeker je pap en mam niet :) Je ligt weer lekker bij me. Wat een rust hier in het ziekenhuis en wat doe jij het daar goed op! Langzaam zal de zuurstof afgebouwd worden. De dokter zei dat zij zullen aangeven wanneer jij er aan toe bent om naar huis te gaan, maar pap en mam mogen ook aangeven wanneer wij genoeg geaard zijn en toe zijn aan jouwn thuiskomst! Wat een feestje zullen we daarvan maken lieve Pluis♥ Dat thuis zijn is ook wat. Mama loopt opnieuw rond als een kip zonder kop. Ze is alles kwijt al weet ze heus waar alles staat. Maar hoe heerlijk is het dat ik weer in mijn eigen bed lig, onder

Lieve Glenn Wat ben jij weer een grote bikkel geweest. Er waren wel drie grote stoere mannen om jou op te halen met de ambulance. Je lag heerlijk te slapen. En nog steeds ben je er moe van. Slaap maar lekker lieverd. Daar knap je van op! Zitten we weer in het ziekenhuis met dat grote groene weiland eromheen, waar het 3 weken en 1 dag allemaal begon. Bij mama lopen de waterlanders alweer over haar wangen. Het gevoel van toen komt weer helemaal terug. Een aantal bekende gezichten..de kinderarts in opleiding die er in de nacht was, de verpleegkundige die ons uitzwaaide naar Groningen. Ook het beeld hoe jij in de couveuse ging om naar 't UMCG te gaan, staat in mijn geheugen gegrift. Maar wat zijn we blij dat jij hier bent! Een kamertje alleen en de verpleegkundigen die jou extra goed in de gaten kunnen houden! En mama die haar tranen kan laten gaan, wat zeker nog vaker zal gebeuren. Lieverd, je pap en mams zijn door alle ervaringen getraumatiseerd, zoals de maatschappelijk werker al

Allerliefste Glenn Wat lijken de dagen hier alweer gewoon te worden! We staan op, komen bij jou en gaan weer naar 'huis', eten wat en we gaan weer slapen. Maar vandaag is alles anders. Mama zit hier op het grote bed in dat zelfde huis met katachtige ogen te kijken hoe verwoed papa aan het stofzuigen is. Hoe de tassen in de hoek gestapeld staan. Lief mannetje, morgen mag jij een soort van naar huis! Uitzieken in het Deventer Ziekenhuis. Daar waar het allemaal begon. Mama kan het nog steeds niet geloven en is er bijna van overtuigd dat ze het hier gaat missen. Je moeder is af en toe de weg kwijt en heeft ze vaak niet op een rijtje en heeft een aantal steekjes los. Opnieuw krab ik mezelf weer op mijn hoofd en vraag ik me af of het wel echt is. Tijdens het gesprek met de dokter hebben pap en mam ons gevoel zo goed mogelijk verwoord. Natuurlijk staat jouwn gezondheid op nummer een voor ons. We vroegen ons gewoon af wat de meerwaarde nog zou zijn van jou verblijf in het UMCG. Mama

Lieve Glenn Dat was wel een beetje spannend vandaag, de beoordeling van de dokter. Helaas is het nog niet zover dat je weer naar huis mag. Je mams vindt het jammer, maar beseft zich heel goed dat de dokter geen half werk wil leveren, omdat je heel ziek bent geweest. Voor nu zijn de kleine stappen voor mij voldoende. Bij mama dringt het steeds meer door hoe ziek jij was en als we later waren geweest dit heel anders was afgelopen. Het is iets dat steeds door mijn hoofd spookt. Bijzonder hoe dat werkt. Die maandagavond om half 12 's avonds. Precies 3 weken geleden. Die keer dat ik met jou voor de zekerheid naar de huisartsenpost ging, omdat mama het niet vertrouwde. Nog geen dag later waren we hier en begon het allemaal...Het circus zonder clowns en het pretpark zonder pret...mama krijgt het er erg benauwd van en heb ik het gevoel dat mijn keel wordt dichtgeknepen. Gelukkig kan ik genieten van de kleine dingen die door dit alles heel groot zijn geworden. Zoals kijken naar jou hoe

Lieve lieve Glenn, Vanmorgen liep mama samen met papa vanaf het huis naar jou in het ziekenhuis. Een hele fijne wandeling. Er was geen kip te zien en er was nog zo'n lekker ochtendbriesje. Eenmaal bij jou was er ook geen kip. Op die paar kleine buren na. Heerlijk die rust. Zo druk het gister in mijn hoofd was, waardoor ik bijna alleen kon huilen, zo kalm ben ik vandaag. We kunnen jou weer zelf voeden! Lieverd, als het gaat om dit soort dingen, zijn twee weken veel te lang! Eigenlijk is een dag niet geknuffeld, een dag niet geleefd.. Vandaag is de sonde uit je lijf gehaald. Nog maar een paar stapjes verwijderd van het einde, waarvan we nog niet weten wat het einde is. Van het leven nu kan ik niks van op aan. Ik zou graag veel dingen uitgestippeld willen zien en ongeveer precies weten wanneer bepaalde dingen gebeuren. Wat een ongelooflijk gevecht met dit lot! Wat een tranen, wat een boosheid, wat een verschrikking om hier doorheen te moeten. Met iedere vezel in mijn lijf heb ik m

Lieve liefste Wat een dag vandaag. Het gaat te snel voor mama ineens. Het is een goed teken en het is niet meer bij te benen. Met als gevolg dat je mam weer es in de kreukels ligt en weer moet wennen aan de nieuwe situatie. Vandaag ben je naar de kinderafdeling gebracht. Een groter verschil is er bijna niet! Allemaal krijsende baby's met ouders en daarvan ook nog eens de andere kinderen. De zuster is er niet meer constant bij. De heimwee naar huis is groter dan ooit. Mama voelt zich blij, verdrietig tegelijk, om de beurt en door elkaar heen. Het is goed nieuws, maar m'n gevoel is geloof ik achter gebleven op de kinderIC. Je moet nog wel weer even gaan groeien lief mannetje. Je weegt nog maar 2600 gram en ik kan je ribben tellen. Van je beentjes is ook niet heel veel over. Iedere keer als ik het zie kan ik mijn tranen amper bedwingen. Opnieuw vraag ik me af waar we in hemelsnaam terecht zijn gekomen. Ik geef het maar wat tijd om mezelf te ontkreukelen. Morgen weer een nieuwe

Liefste Pluis Dat was vanmorgen ook wat bij de kapper in het ziekenhuis. De kapster had een slechte dag geloof ik en moest even flink klagen. Alles was niks en haar leven leek ongelooflijk zwaar. Je mams heeft er smakelijk om kunnen lachen en heb haar maar niet gevraagd om te ruilen. Mijn haar zit in ieder geval wel weer goed :) Vandaag heb ik niks te klagen. Die twee arterielijntjes uit je lies zijn eruit en ook je katheter is eruit gehaald. Nu die 'versiering' weg is, maakt dat je weer kaal bent. Niet dat het erg is, maar mama kan het alweer niet meer bijbenen, zo snel als het allemaal gaat. Weer die gekke sneltrein, waar we dit keer wel van weten waar die zal stoppen. Mijn hoofd duizelt ervan! Ik voel mij zo anders als in het begin. Mijn boosheid maakt weer plaats voor een beetje hoop. En de hoop maakt dat ik weer dichterbij je wil zijn en staan. Ik mag je weer vastpakken en met kleine stapjes vooruit lopen. De angst voor de toekomst maakt plaats voor genieten van jou in h

Lieve lieve Glenn Liggen we weer naast elkaar. Zo gezellig vind mama dat! Jij met dat grote poezebeest Dikkie Dik op je hoofd. En ook die grote groene speen waar je inmiddels helemaal een mee bent. Af en toe komt zuster A om het hoekje kijken. Papa ernaast en we hebben weer een enorm grote reden om blij te zijn! Lieverd, je bent eindelijk verlost van de beademing! Je pap en mam konden wel huilen van blijdschap en dat hebben we dan ook gedaan. Er kwam eindelijk weer geluid uit je! Al klinkt het wat schor enzo..dat maakt voor mij geen bal uit! Wat een stap in de goede richting :) We houden een slag om de arm, maar zo te zien ben jij zo goed bezig! Voor nu mag ik hiervan genieten samen met papa om jou zo te zien! Ben trots op jou! Liefs Je Mama

Lieve Pluis Wat lijken de dagen normaal te worden. Hoe snel het 'wendt' om in zo'n situatie te zitten is best bijzonder. We hebben geen andere keus, maar mama heeft een donkerbruin vermoeden dat als dit eenmaal voorbij is de grootste knal zal komen in mijn hoofd en in mijn lijf. Op zich wil ik er niet tever op vooruit lopen. Het is meer dat ik eraan denk omdat ik soms het gevoel heb dat ik uit zelfbescherming in een roes leef, om het aan te kunnen en dit vol te kunnen houden. Mama is zo trots op jou lieverd. Wat ben jij een mooie bijzondere vent! Dat gedoe met je onregelmatige hartslag en de grote pieken en dergelijke, zomaar vanuit het niets, zullen maar verwaarlozen. Dat ik me zorgen maakte, daar denk ik ook maar even niet aan. Vandaag is een 'normale' dag. En daar probeer ik mezelf aan vast te houden. In gevoelens kun je ook weleens geen zin hebben. Kunnen soms rare dingen zijn! De laatste dagen denk ik er steeds aan dat ik niks weet te schrijven voor jou liev

Lieve jongen Je pap en mam zijn weer thuis. Het is zo gek. Thuis is eigenlijk niet hier. Maar bij jou daar in het ziekenhuis. Mama wordt er erg verdrietig van. Net als de radio met die te vrolijke muziek. Wat kan mij het schelen dat die ene zangeres graag met iemand wil dansen! Daarnet zat ik te kolven in jouwn mooie kamertje, met nog een beetje jouw geur, wat ik zag is een leeg bedje. Want jij bent 150 km verderop. Ik probeer te vertrouwen dat ik over een paar weken weer met jou hier door de deur heen stap. En dat we hele ochtenden knuffelen en ik je bekwijl met kusjes tot je er zat van bent. Het gewone leven..daar verlang ik naar. En vooral dat gewone leven met jou. ‘n dag zonder jou is een tuin zonder bloemen een dag zonder jou kun je geen dag meer noemen een dag zonder jou is een dag zonder licht en dáárom is zo’n dag geen gezicht het huis is leeg en koud als ik je stem niet hoor de tafels, stoelen en het bed het stelt geen moer meer voor een boom zonder takken ‘n h

Liefste Glenn Heb jij het even mooi voor elkaar. Zo'n groot groen geval in je mond. Ook wel een speen genoemd. Je mam heeft het niet zo op die die dingen, maar jij des te meer. Dan strijk ik maar weer over mijn al zo kwetsbare hart. Zolang jij er beter van wordt mag je van mij 10 van die groene gevallen! Want jongen, je zit alweer aan de antibiotica. Zo'n gek beestje heeft je te grazen genomen. Al dat plastic ook in je lijfje. Het hoort er ook niet thuis! Mama heeft alweer medelijden met je :( Het zit je ook niet altijd mee. En t gaat je mama ook niet in de koude kleren zitten... Vandaag ben je 5 weken oud. Het lijkt al zolang geleden. Het voelt voor mama als 3 maanden. Wat een gekkenhuis! Vaak loop ik als een kip zonder kop rond, vergeet ik vanalles en heb ik gelukkig je paps die er dan wel aan denkt. Je superpaps! Hij is erg gek met jou! Ik zal mezelf weer bijelkaar moeten rapen. Het lijkt alsof ik het met de dag zwaarder vind worden. Daarom manneke, gaan we morgen eventj

Lief mannetje Lig je daar weer te liggen. Samen met Dikkie Dik en Nijntje en olifant. Het ziet er gezellig uit, jullie viertjes. Iedere keer als k naar je kijk smelt ik, zo lief en zo mooi vind ik jou! De dokters zijn positief over het verloop van je herstel lieverd. Die paar terugvalletjes zullen we door de vingers zien ;) Het is best gek. Ik kan je nu troosten als je huilt! Er komt alleen geen geluid uit. Die gekke slang die je beademing regelt, zit bij je stembandjes. Mama huilt vaak mee als ze het ziet :( Soms doe je je oogjes open! Heerlijk om dat te zien. Steeds meer krijgen we jou stapje voor stapje terug ♡ Je pap en mam hopen voor 15 juni terug te zijn. Deze bijzondere datum is ons streven, maar inmiddels weten we dat het zomaar anders kan gaan. Doe t maar rustig aan kleintje. Ik zal jouwn tempo zeer zeker volgen. Liefs Je Mama

Lieve pluis Vandaag is een mooie dag. De zon schijnt lekker en de wereld ziet er meteen een stuk mooier uit! Weer een dag waar we wat van gemaakt hebben, ondanks het bittere randje. Mama is een beetje boos. Boos op het leven en vraagt zich af waarom jij, dat mooie ventje zo ziek moet zijn en waarom we hier zitten en wat voor reden dat moet hebben. Ik waardeerde het leven al, en was dankbaar voor iedere dag. En zelfs nu is je zachtgekookte ei moeder een dankbaar mens. Natuurlijk krijg ik er geen antwoord op! Maar het frustreert me mateloos dat het lijkt alsof we nadat we zo lang naar jou hebben uitgekeken, het voelt om nog even een trap na te krijgen. Mama wist allang dat het leven niet over rozen ging, maar dit is wel het toppunt waar ik me alweer bij neer zal moeten leggen. Meteen zal het niet gaan, maar uiteindelijk zullen we het gaan redden. Op wat voor manier dan ook. Lieverd, wat was dat fijn naast jou in dat grote bed vandaag! Alle zorgen vielen even van me af! Mama wilde eige

Lieve kleine man Wat een wereld van verschil met vorige week! Al voelt die week als 3 maanden... vanmorgen deed jij gewoon je ogen open! Mama was zo blij dat ze je doorweekte met haar tranen! Je slaapt nog wel een beetje om je niet helemaal zelf het zware werk te laten doen, want dat we nog een weg te gaan hebben, is een ding wat zeker is. Hoe die weg zal gaan, daar hebben we geen idee van! Zo bijzonder als mama jou vindt, zo bijzonder vinden de dokters jouwn diagnose. De dokters hadden zelfs deze ingreep bij geen een ander kindje uitgevoerd! Maar hoe die weg ook zal zijn, met kleine passen komen we er wel. Al wordt mama nu wat gretig, omdat ik zo'n heimwee heb naar huis. Het kan me niet snel genoeg gaan! Natuurlijk weet ik dat we jouw tempo moeten volgen en dat snel gaan geen goed idee is. Dan huil ik er weer eventjes om en probeer ik wederom terug te komen in het hier en nu. Morgen bestaat nog niet, we leven vandaag en ik geniet van die momentjes met jou m'n lieve kleine v

Lief mannetje. Wat lig je daar toch lief, onder je nieuwe dekentje, waar oma A de laatste maanden heel erg druk mee is geweest! Ook die zon die op je mooie bolletje schijnt, maakt ook een hoop goed. Wat een grote verrassing toen ik bij je kwam en ik zag hoe je reageerde op mijn aanrakingen en mijn gepraat tegen jou. Je mams wist nog niet dat de verpleging die spierverslappers eraf had gehaald :) Dat stemt me toch wel weer hoopvoller! Onze kleine junk. Mag je straks ook nog aan de methadon om af te kicken van al die slaap -en verslappingszooi. Mijn beeld van een verslaafde zal ik toch enigzins bij moeten stellen! Je paps en ik maken er alweer grappen over :) Lieverd, we gaan weer met een goed gevoel vooruit. Liefs Je Mams

Lief pluisje Een maand oud vandaag. En wat voor maand! Een maand die al eeuwig lijkt te duren. Een ware gekkenhuis die niemand voor mogelijk heeft gehouden. Nou ja niemand..achteraf denk ik dat ik onbewust het wel een soort van geweten heb. Zo stond ik erop dat je paps de eerste 2 weken van jouw leven vrij zou nemen. En hoe ik het er soms met hem over had dat het te mooi zou zijn dat het 'gewoon' goed zou gaan. Mama vindt het bijzonder hoe die bloedband zo in elkaar zit. Het zijn de wonderen van het leven, waar ik me over kan verbazen. Het gaat boven mijn pet! Wat ben ik dankbaar voor jouwn leven! Mensen vragen weleens hoe we het volhouden. Het is niet een keus die je paps en mams hebben. We doen het gewoon. Zo goed en zo kwaadschiks als het gaat. Soms zal het lijken alsof de keuzes die je paps of ik maken egoïstisch zijn, maar deze zullen we maken, zodat we er kunnen zijn voor jou. Zo is de cirkel weer rond! Ik kijk uit naar het moment dat je weer wakker mag worden en van

Liefste pluis Zitten we weer bij jouwn bed. Allemaal dokters die zich zorgen maken om jou. Mama's hart slaat alweer op hol. De Italiaanse hartchirurg heeft vanmiddag je borstbeentje gesloten. Die was nog open nadat jij aan je hartje was geopereerd. De saturatie in je bloed daalt met grote passen. Mama weet helaas wat de normale waardes zijn en zit dit met kat-achtige ogen aan te zien. Waardoor de spanning van 1 naar 10 schiet. Ik voel me niet anders dan machteloos. Zo zie je maar lieverd, hoe snel dat kan gaan in het leven. Het ene moment huil je met al wat je in je hebt en t andere moment lig je onder de tafel van het lachen. En de andere keer zit daar een groot grijs gebied tussen. Mama snapt inmiddels dat het leven niet zonder die 2 dingen kan. Zonder het mindere weet je niet wat het goede is en andersom. Al neemt dat niet weg dat je mag huilen als je het zwaar hebt en het even allemaal zat bent. En je mag lachen als je iets heel grappig vindt. Zo doet mama dat ook, zo goed al

Lieve lieve jongen, Wat een helse uren waren dat lief ventje! Om vervolgens te horen dat de ingreep geslaagd is, moest ik er ineens aan wennen dat het goed was. Natuurlijk geniet ik, maar na alles wat er is gebeurd..mama moet even het vertrouwen in het leven terug krijgen. Er is zoveel gebeurd! Leven in het hier in nu..en het maar gewoon laten zijn. Kan nu alweer vooruit kijken naar het avondeten. Iets dat mij vanmiddag nog niet lukte! Je mams gaat vooruit ;) Tijd voor een stuk of 10 gebakjes! Weet je pluis, het gevoel dat ik niet van je houden mag, is weer enigzins weggezonken. Natuurlijk hou ik ongelooflijk veel van jou, daar hoef jij echt niet aan te twijfelen. En doe je het toch..vraag het mama maar :) Ik wil er altijd voor je zijn ♡ En wat ben ik megatrots op die paps van jou!♥ Hoe hij zich heeft ontpopt in een superpapa de laatste dagen is met geen pen te beschrijven. Hij kan veel meer dan die denkt, maar wanneer dit allemaal achter de rug is, zullen we ons niet meer zo gauw d