Doorgaan naar hoofdcontent

Moederdag 2014

Come out while the rain is gone
Slow down breathing on your own
And the world keeps SPINNING around while we dive in it
And the world is bringing us down in stone leaving marks on our skin
Cold wind beneath our wings 
BRACING out till we let it in
Don't we all fall
Don't we all fall
Chasing lights of the dying winds
Change will come if we don't begin
Don't we all fall
Don't we all fall
Don't we all fall
(Dotan - Fall)

Lieve Glenn

Wat een verschil met vorig jaar. Deze moederdag. Het liefst had ik em vorig jaar uitgesteld. Tot ik zeker wist dat ik jouwn mama mocht zijn. Helaas heb ik dat niet te bepalen. Het ging ook niet echt aan me voorbij, omdat er zeker wel aan me gedacht werd. Wat ik toch bijzonder en heel lief vond. Ik voelde me toch speciaal.

Ik had er zeker iets anders van voorgesteld. Ik had zo'n heimwee naar huis. Wilde niet zijn waar we waren. M'n hart was verscheurd. Ik wilde hard wegrennen. Mama kon het niet aanzien. Het gevoel dat ik je kwijt kon raken, tergde me tot in het diepst van m'n ziel.

Ik kon niet verder kijken dan de dag zelf. De volgende dag zou de ingreep gebeuren. Weer dat. Dat hier en nu. Om daar in te blijven.

Het heeft nog wel even geduurd na de tijd dat ik jou weer 'binnen kon laten'. Mama wenste dat het niet zo was, maar ik hou zoveel van je, dat ik niet anders wist hoe ik het had moeten doen. En het betekent zeker niet dat ik niet van jou genoot. Het betekende dat ik bang was om je alsnog kwijt te raken. Al die keren dat de angst me besloop en mama weer vol met paniek naar jouwn bedje deed stormen om te zien of je nog wel ademhaalde, of je 'het nog wel deed'.

De angst is er nog wel. Zodra ik er kennis mee maakte, steektie nog wel de kop op (in mindere mate dan het geweest is, dat zeker wel!) Eigenlijk durft mama niet zo goed bij jou te kijken. Bang voor wat ze aantreft.

Moederdag 2.0. Mama kan nu wel zeggen dat ze echt jouwn moeder wil zijn. Dat ik je weer 'binnen kan laten'. Dat ik dol op je ben en je vaak op zou willen vreten. Dat doe ik uiteraard niet.

Ik ben blij dat ik jouwn mama mag zijn. Het leven is mooier met jou ♡

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...
1 reactie
Meer lezen