Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

"HEY" Klinkt het door de gang van t UMCG..."Hoe gaat het met jullie dan?" "Ja met ons goed..we zijn lekker thuis doen onze dingen. Glenn gaat de goede kant op en overal waar we komen zijn ze zeer tevreden. En hoe is het met jullie? Zitten jullie hier nog steeds?" Vraag ik. "Ja het gaat goed met I. Alleen zal het waarschijnlijk nog tot eind oktober gaan duren. Ze heeft een stoma gekregen en die lekt steeds." Mijn hemel denk ik. Hoelang zijn wij nu weg? "Dan zitten ze er al wel heel lang!" Zeg ik. "Tsja zegt ze, je doet het maar gewoon...je laat het maar gebeuren en je grenzen worden vanzelf verlegd". "Dat is zo" knik ik instemmend. Dat snap ik volkomen. "Zitten er nog meer mensen in het huis van toen?" "Ja die en die, met dat kindje met de lever, en die blonde met haar man. En die anderen uit de Achterhoek zaten er tot voorkort ook nog. Alleen dat kindje is overleden". Het dringt niet direct tot m

Lieve Glenn Weetje liefje, het leven gaat inmiddels weer verder. We slapen, eten, genieten, knuffelen, wandelen en van alles en nog meer. Zo lijkt het net alsof alles weer normaal is en er niets is gebeurd. En dan, in een mum van tijd, komt die sneltrein in mama's lijf weer voorbij. Hij dendert door alle uithoeken en slaat geen stukje over. M'n keel wordt dichtgeknepen, m'n hart slaat op hol en de tranen rollen weer over m'n wangen. Terug in Groningen. Terug in de geuren, het lawaai. Terug in de angst om jou kwijt te raken. Een lijf vol spanning. Zo snel als diezelfde trein is gekomen, zo snel is die ook weer weg. Ik ben weer terug in het echte leven. Ondanks dat alles kan ik blij zijn, kan ik genieten en smelten als je weer es een van die lieve glimlachjes opzet, maar me ook zorgen maken of jij het allemaal goed doet. Mama weet daarom dat het tijd is voor een volgende stap. Tijd om die sneltrein te laten stoppen en niet meer terug te laten keren. Ik zal t aangaan