Doorgaan naar hoofdcontent

Nog even!

Lieve Glenn

Morgen is t zover! Je mag dan weer naar huis! Wat een heerlijk idee. Terug naar t normale. Terug naar ons eigen vuil. Terug naar de sleur. Eigenlijk mocht je vandaag naar huis, want de hartecho zag er prima uit. Kleine held! Het was alleen gister misgegaan. De ECG zou om 11 uur al gedaan worden, maar ze kwamen pas om 15u. Daarna zou de ECG beoordeeld worden om te zien of de pacemakerdraden eruit konden worden gehaald. De ECG was dik in orde, alleen was er geen chirurg op dat moment. Dus vanmorgen 8.30 was je de eerste, om vervolgens, volgens protocol, 24 uur aan de monitor gekoppeld  te worden. Gedoe dus en even een flink baalmoment. De dokters vonden t ook niet leuk voor ons. Wij hebben ons er gauw bij neergelegd. Je kunt beter niets verwachten hier. (Jij kreeg tenminste als troostkado het lampje van de dokter. Haha!)

Vanmiddag het ontslaggesprek met de vrolijke kindercardioloog :) Ze wilde je eigenlijk mee naar huis nemen. Papa zei dat we geen reserveGlenn in de kast hebben (in tegenstelling tot de pennen en lampjes en rekenmachines) We zullen trouwens nog wel een aantal keer op controle komen hier. Dok zei nog dat je een onschuldige geleidingsstoornis hebt. Dok deed er zelfs een dansje bij om uit te beelden hoe dat werkt. Ze weten niet of t iets aangeboren is of dat t komt door het gat wat ze vorig jaar hebben gemaakt. Hoe dan ook, het is onschuldig. Das voor de verandering ook weleens fijn ;-)

Vanaf morgen wordt er iets afgesloten. Een tijd waar we een lange tijd ontzettend tegen op hebben gezien. Ik zeg nog niet dat dit meeviel, maar het is allemaal zo voorspoedig gegaan. We kunnen terugkijken op een goede week, waar jij je zo goed door hebt geslagen. Je veerkracht vind ik zoiets bijzonders. Denk ook niet dat dat iets van deze wereld is. Tegelijk ben ik dankbaar dat we hier zo'n goede gezondheidszorg hebben. Ondanks alle pijn en verdriet, al m'n klaagliederen. Het had met jou zo anders af kunnen lopen. Dus...morgen weer naar huis, waar mama zal moeten afkicken van de dagelijkse repen chocola en ook van de dagelijkse 3x- per-dag wandelingen :-)

Het komt goed lief mannetje! Mama is apetrots! En vele anderen met mij :-)

Liefs
Je Mama

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...