Doorgaan naar hoofdcontent

Dag #8

Lieve Glenn

Wachten duurt lang. Heb ik je vast al tig duizend keer gezegd, maar vandaag was t alweer zo ver. Eerst wachten op de ECG. Die al vele malen later werd uitgevoerd dan gepland. En dan wachten op de uitslag. Gelukkig helemaal in orde! Dus, de pacemakerdraden mogen eruit  :-) En dan wachten op de thoraxchirurg. Aangezien t vakantie is, is er maar een in t huis. Normaal zou t niet erg zijn, maar je moet volgens protocol dus daarna 24 uur aan de monitor, omdat die draden dus in je hartje prikken. Wachten dus en die rekensom dus, voor als t morgen wel goed is. Nou ja goed, we zullen t zien.

Het gaat goed met je. Dat is zo fijn. Wel een gesprekje met de arts gehad over je eetgedrag, wat momenteel echt te weinig is om aan te komen. We denken en hopen dat t thuis goed komt. Papa's kookkunsten zijn de beste. Dat zeggen we maar niet te vaak. Zometeen gaat ie nog naast zn schoenen lopen ;-)

Maar wat een enorm verschil met vorig jaar. Mama dacht eraan vanmiddag in een moment alleen. Hoe ik toen aan de grond zat is eigenlijk niet goed te beschrijven. Nog nooit in mn leven was de grond zo keihard onder mn voeten vandaan getrokken. In een keer. Nog nooit ben ik mezelf kwijtgeraakt als toen. Nog nooit ben ik zo vanaf 0 moeten beginnen als toen. Ik kan nu zeggen dat ik weer aardig bij mn positieven ben. Alleen dat ik nooit meer dezelfde zal zijn als voor dit grote ongeluk. Meer mezelf, zonder enig gedoe. Niet meer mooier dan t is. Gewoon ik, niets meer en minder. Het verschil vind ik confronterend. Dat wel. Het feit dat dit ervoor nodig was maakt me verdrietig, omdat t om jouwn leven ging. Ooit zal ik het een plekje kunnen geven, want jij bent ontzettend sterk en dapper. En mama heeft zelf ook goede sprongen gemaakt. Ondanks alles ga ik voor een open blik naar de toekomst. We verdienen als mens misschien wel iets of heel veel, maar t zegt niets over wat er op ons pad komt. Het laatste wat mama wil is verharden.

Het leven komt zoals t komt...als t maar wel met jou mag zijn.

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...
1 reactie
Meer lezen