Dag #8

Lieve Glenn

Wachten duurt lang. Heb ik je vast al tig duizend keer gezegd, maar vandaag was t alweer zo ver. Eerst wachten op de ECG. Die al vele malen later werd uitgevoerd dan gepland. En dan wachten op de uitslag. Gelukkig helemaal in orde! Dus, de pacemakerdraden mogen eruit  :-) En dan wachten op de thoraxchirurg. Aangezien t vakantie is, is er maar een in t huis. Normaal zou t niet erg zijn, maar je moet volgens protocol dus daarna 24 uur aan de monitor, omdat die draden dus in je hartje prikken. Wachten dus en die rekensom dus, voor als t morgen wel goed is. Nou ja goed, we zullen t zien.

Het gaat goed met je. Dat is zo fijn. Wel een gesprekje met de arts gehad over je eetgedrag, wat momenteel echt te weinig is om aan te komen. We denken en hopen dat t thuis goed komt. Papa's kookkunsten zijn de beste. Dat zeggen we maar niet te vaak. Zometeen gaat ie nog naast zn schoenen lopen ;-)

Maar wat een enorm verschil met vorig jaar. Mama dacht eraan vanmiddag in een moment alleen. Hoe ik toen aan de grond zat is eigenlijk niet goed te beschrijven. Nog nooit in mn leven was de grond zo keihard onder mn voeten vandaan getrokken. In een keer. Nog nooit ben ik mezelf kwijtgeraakt als toen. Nog nooit ben ik zo vanaf 0 moeten beginnen als toen. Ik kan nu zeggen dat ik weer aardig bij mn positieven ben. Alleen dat ik nooit meer dezelfde zal zijn als voor dit grote ongeluk. Meer mezelf, zonder enig gedoe. Niet meer mooier dan t is. Gewoon ik, niets meer en minder. Het verschil vind ik confronterend. Dat wel. Het feit dat dit ervoor nodig was maakt me verdrietig, omdat t om jouwn leven ging. Ooit zal ik het een plekje kunnen geven, want jij bent ontzettend sterk en dapper. En mama heeft zelf ook goede sprongen gemaakt. Ondanks alles ga ik voor een open blik naar de toekomst. We verdienen als mens misschien wel iets of heel veel, maar t zegt niets over wat er op ons pad komt. Het laatste wat mama wil is verharden.

Het leven komt zoals t komt...als t maar wel met jou mag zijn.

Liefs
Je Mama