Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Groningen. De stad waar ik van hou en toch ook weer niet. Een haat-liefde verhouding. Wel een waarbij de liefde t wint van de haat. Ze hebben jou er immers beter gemaakt. Er gaat dus eigenlijk niets boven Groningen. Dat was wel weer echt heel spannend, die controle in t UMCG. De hartecho. Het gesprek met de kindercardioloog. En wachten. En nog eens wachten. Het nieuws is vrij technisch te noemen, maar wat het bij mama teweeg brengt...! Wat een spanning! Het gaat heel goed met jou. Mijn dappere kleine man! Maar.... De dokter gaat in een bespreking met andere dokters bekijken, hoe groot het gat precies is in je hart. Dat ie groot is, is wel iets wat vast staat. Maar hoe ziet ie eruit? Zitten er genoeg randen en is er ruimte om een parapluutje te plaatsen? Zo ja: zou dit kunnen worden verholpen voor de 10 kg?  Zo nee: in hoeverre geven de klachten aan hoeveel haast erbij geboden is? Als een parapluutje plaatsen dan geen optie is, dan zal er een operatie moeten plaatsvin

Lieve kleine vent, Vandaag lag er een kaart in de brievenbus. Voor kerst en het nieuwe jaar. Mama moest best lachen. De boodschap vertelde iets over een rustig en liefdevol 2014. Ik wenste dat ik dat jaar nog mee mocht maken en iemand kon vertellen wat er zou gebeuren. Een beetje voorbereiding, op dat wat komen zou. Ja, dat was leuk geweest. Een briefje ofzo, met een of andere tekst, als deze 'Geachte mw Bonhof, We weten dat je al veel voor de kiezen hebt gehad, maar uit onze administratie blijkt dat de ellende die er nu aankomt, alle records zal breken. Mvg de boekhouder van het jaar 2014' Helaas werkt dat natuurlijk niet zo. Het is wat het is. Onomkeerbaar. Terugkijkend realiseer ik me maar al te goed dat het allemaal niet mis is, dat wat er allemaal gebeurd is. Een kind op de wereld zetten is al een belevenis op zich. Een achtbaan van hier tot aan de hemel en weer terug, met glitters en mooie vergezichten. Een looping waar je vlinders van krijgt. En dan ineens rijd j

Liefste Glenn 'Het maakt niet uit wat ik meemaak. Ik kan het aan...' Het drong dan nu echt tot mama door. Niet dat t betekent dat ik me nooit verdrietig zal voelen. Niet dat het betekent dat ik niet de wanhoop nabij zal zijn. Niet dat het betekent dat ik nooit boos zal zijn. Mama heeft het al vaker gezegd, het is juist goed om te voelen. Het leven gaat niet altijd over rozen (al is er ook heus genoeg moois om van te genieten). Mama wist al vroeg wat onzekerheid was. Zonder datgeen wat ik nu wel weet en voel, leek er geen geen eind, waar zou t stoppen? Het betekent dat er een licht op gaat. Een licht waar ik in mag gaan in dit leven. Een licht waarin ik ook blij mag zijn en lief kan hebben. Ik bof, want k mag dat samen met jou en papa doen. En zo wordt het beetje bij beetje weer lente...♡ Liefs Je Mama

Lieve Pluis Het is december. De laatste maand van het jaar. Het afscheid van 2014. De maand van kou en donker. De tijd van het jaar waarin we ons voorbereiden op kerst, het feest van het licht. Die lichtjes doen me denken aan wat me het afgelopen jaar gebracht heeft. Ik heb niet gewenst dat het jaar snel voorbij zou gaan. En ook al voelde dat niet altijd zo, het is toch zo gebeurd. Als ik het wel gewenst zou hebben, zou ik voorbij gaan aan die speciale gebeurtenis. Jouw geboorte. Een bijzondere dag, welke voor altijd in m'n geheugen gegrift staat. Zo'n lief klein mannetje, waar ik samen met papa zolang naar uit heb gekeken. En ook aan die bijzondere tijd die we nu samen hebben. Ik zou voorbijgaan aan de trots die ik voel als ik aan je paps denk. Aan wat wij samen hebben en hoe wij er voor jou zijn. Ondanks alles. Ondanks onze tijd in t UMCG en Deventer ziekenhuis. Ondanks de ptss. Ondanks het rouwproces om het kind dat er nog is.  En ondanks alles is het niet erg. Want jij b