Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Vandaag kreeg je die felbegeerde klavertje 4. Zo'n mooie groene voor aan je tikiring met al die andere tiki's die staan voor een behandeling. Mama nam em in in ontvangst en degene die em gaf riep nog hoe fijn t was. Jaja heel fijn. Tuurlijk. 1 groot feest... Lieve Glenn Vandaag was het weer zo ver; een eind rijden naar Groningen! En je deed iets waar mama wel lang naar uit had gekeken..je liep door dat grote ziekenhuis! En je keek je ogen uit. Er werd alle kanten op gelopen behalve de goede. Op een 'goed' moment was je t zat en bleef je fijn zitten. Midden in t ziekenhuis. Toen was mama daar weer om je te dragen. De zware poemel, waarvan we later wisten;11,5 kilo en 85 cm ;) 2 kilo sinds je ontslag! Supergoed! Dok vond je een supergrote jongen die er goed uitziet. En leuk ook.  Huilen deed je. Toen met de hartecho. Van tevoren had je die ambulance auto uit een kamertje met toestemming gepikt en was daar zo lief mee aan t spelen. Toen ik je oppakte om naar de ec

Lieve Lief, (mijn grote man, papa van Glenn) Toen k je bijna 13 jaar geleden ontmoette, wist ik niet of dat iets zou betekenen. Of het iets zou zijn waar we nu zouden staan. En niet om nou tot in detail terug te blikken, maar wat zijn we samen gegroeid. We hadden beiden een hoop te leren. Samen een soort van volwassen worden. Met alle ups en downs, zoals dat gaat om samen te zijn. Het is nu eenmaal hard werken. Ik wist niet hoe dat ging met liefde op het eerste gezicht. Of een prins op het witte paard. Na alle mooie momenten van ons samenzijn; een huis kopen, trouwen, ja ik denk nog vaak terug aan het moment dat ik jou ten huwelijk vroeg. Niet helemaal hoe ik het bedacht had, maar het maakt niks uit. En onze kers op de taart Glenn. Ik ben trots op je. Het was zeker niet altijd makkelijk. En nog steeds niet altijd. Ons samenzijn heeft een flinke dauw gekregen. In de periode in Groningen heb je mij er letterlijk doorheen gesleept gewoon, door er domweg voor mij te zijn. Evenals de 2

Lieve Glenn Daar is mama weer. Na een lange tijd. Ben dat wel een beetje zat. 'Heb je mij weer met mijn kommer en kwel'. Dus blijkbaar wanneer ik niet schrijf gaat t goed met me. Het is nog niet zolang geleden, sinds we uit die ene woestijn zijn vertrokken en we weer voet hebben gezet in een land waar we onszelf te goed deden aan gelukkig figuurlijke melk en honing (mama houdt er namelijk niet erg van). Het land waar het goed was en we uit konden rusten van alles wat we meemaakten. De woestijn waarin we dorst hadden en hongerig waren en er gewoon uit wilden. Soms leidt de weg door warmere landen waar ze blijkbaar een overvloed aan woestijnen hebben. Want zo ben je de ene nog niet uit, ga je de andere alweer in... Het was zo'n mooie dag. Die ene dag ergens in januari. De lucht leek blauwer dan blauw. Mama kon haar geluk niet op. De verrassing van ons leven, zo'n grote spreekwoordelijke kers op de taart! Helaas mag het niet meer zo zijn. De baby is er niet meer. Hoe