Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

"Het is een bijzondere jongen", zegt de kindercardioloog. "In alle opzichten", hoor ik mezelf zeggen. Hij rent en vliegt en doet het liefst allebei tegelijk. (Wat is het fijn als ie 's avonds in z'n bed ligt) En ik leer veel van hem. Over het hier en nu en daarin te leven. "Zijn hart ziet er mooi uit. Het klopt. Loopt goed door, maar dit snappen we niet. Het past totaal niet bij het beeld dat hij laat zien. Ik wil de controle niet over 3 jaar zoals dat we nu hebben gedaan, maar ik wil hem volgend jaar weer terugzien". What the fuck?! Nee hoor. Dat was echt niet de deal. Hij zou gewoon pas over 3 jaar moeten terugkomen. En waarom weten jullie niet waar het vandaan komt? Onzekerheden zijn zó stom. Mijn hoofd draait overuren. Ik herpak mezelf maar weet weer even hoe het 4 jaar en 9 maanden geleden was. Toen ze wisten ook niet waar het toe ging leiden. Hoe het hem zou vergaan. Hoe hij het verder dat jaar zou gaan doen. Ik neem het de knappe koppe

Het was een normale dag. Zo leek het. Iedereen deed z'n ding. Het regende af en toe en soms leek de zon om het hoekje te kijken. Het moment waarop ik dat ene nieuws zag, kroop het meteen onder m'n huid. Vooral dat kleine meisje van een jaar oud.  Haar mama gestorven op een woensdagavond. Op te jonge leeftijd..Wat zal ze gemist worden... Dat je dan nooit zult weten hoe ze rook. Hoe ze je knuffelde en hoe ze je troostte als je bang was. Hoe ze klonk in haar stem, hoe ze haar vork vasthield tijdens het eten, hoe ze je in bed stopte en misschien wel zachtjes voor je zong. Hoe ze liefkozend je naam zei en je door je babyhaartjes streek. Ooit was ik datzelfde meisje. Het meisje dat op veel te jonge leeftijd haar vader verloor. Vaak als ik het mensen vertel vraagt men of er herinneringen zijn. 'Nee, helaas' vertel ik ze dan. Lief meisje, Ik hoop dat mama's naam iedere dag genoemd wordt. Ik hoop dat jij mag weten door anderen hoe geliefd je bent door je mama. Dat jij