Hallo lief kind. Mijn kleine dreumes. Een jaar en zes maanden zijn weer voorbij en ik vind je eigenlijk al best groot. Toen je baby was keek ik je bijna groot maar nu het zover is mag je wel even zo blijven, al weet ik nu dat alle fases van het leven precies lang genoeg duren. Sinds een paar weken vind je kruipen niet meer interessant. Het zijn je schoenen die je iedere morgen uit bed lokken, alvorens je van kleren te kunnen hebben voorzien heb jij ze al aan. Hoe hard je 'papa' schreeuwt als ie thuis komt van zn werk of honderdduizend keer mama roept op een dag. Je weet precies wat je wilt. En ook wat je niet zo fijn vindt. Als je het dan toch moet dan dan maak je een hels kabaal die ik gemakshalve dan negeer om erger te voorkomen. Je moet ook wel, want opboksen tegen je grote broer is een kwaliteit die je wel handig is om te hebben. Of, laat ik zeggen, het zou eigenlijk wel moeten. En wat zijn we eigenlijk dolblij met jou. Een 'gewone' baby. Al vind ik dat wat vr
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)