Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Vandaag is weer zo'n dag. Dat regelmatige terugkerende gevoel. Dat gevoel van 'wanneer komt die man van Bananensplit mij vertellen dat het allemaal één grote grap is?' Dat het draaiboek al klaar lag? Dat de dokters geen dokters zijn, maar acteurs, die toevallig een witte jas hebben aangetrokken? Of dat ze gewoon maar een operatie hebben uitgevoerd, omdat ze al dagen niks te doen hadden en eindeloos zaten te kaarten met elkaar? Dat iedereen hier al vanaf wist, behalve ik. Natuurlijk is dat niet zo. Het geeft mn teleurstelling weer. Het zegt iets over mijn vertrouwen in het leven. Het idee dat geluk -wat je er dan ook maar onder mag verstaan- niet voor mij is weggelegd. Ik weet wel. Het zit em niet in de grote dingen. Genieten kan ik. Tot en met. Toch wringt het. Je kunt ook al zoveel voor een baby van 10 maanden. Het was niet raar geweest als je dat allemaal nog niet kon. Het stemt me trots. Verwarrend vind ik het wel. Verwarrend omdat t lijkt alsof het allema