Het was vrijdagochtend. We zouden kennismaken maar dat ging zo goed, dat we gingen direct van start gingen. Jij mocht bij papa op schoot en mama las haar eigen geschreven verhaal voor. En de dokter die op je knieën trommelde om je af te leiden. Het verhaal was nog niet klaar toen je vroeg of het klaar was. Je wilde t niet meer horen en ik zag het duidelijk gebeuren. Die pijn en ellende van je babytijd kwam daar bovendrijven. Ik vond het zo verdrietig voor jou.. Liefste Glenn, Wat een goeie dag vandaag. Een met een gouden randje eigenlijk wel. Eentje die in schril contrast staat met de vorige dagen. Blijkbaar is je lieve koppie flink van slag. Dat begrijp ik best goed. De emdr is begonnen. Vorig jaar kreeg mama te horen van de geleerde dat het niet kon, dat je geen last meer kon hebben van trauma door alles wat je meemaakte in je vroege babytijd. Misschien klinkt dat wel een beetje verwijtend maar ik denk dat ik dat na vrijdag ook wel n beetje zo voel.. Het zou verwerkt worden in d
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)