Verhuizing

Lieve Glenn

Vandaag was t alweer tijd om het grote bed van de kinderIC te verruilen voor het kleinere bed van de verpleegafdeling. Wat gaat dat snel in vergelijking met vorig jaar. Een dag ipv 18 dagen. Het was natuurlijk al zo dat je conditioneel een gezonde jongen bent. Dat was de vorige keer natuurlijk wel anders.

De lange lijn uit de hals en de arterielijn in je pols zijn verwijderd. Ook de beademing is weg. Alleen nog een infuus in je hand waardoor de morfine zn werk kan doen, de drains vanuit je longen en de katheter.

Mama brak vanmorgen. Zo verdrietig was je. Met al dat gedoe aan je lijf en iedereen die vanalles van je wil. Ik kon niet anders dan machteloos toezien en huilde ff zo hard als k kon. Ik wil je zo graag ff oppakken. En troosten. Je in mn armen nemen. Iedere dag dat dat niet kan is er een teveel.

Naast ons was er zo'n kleine hummel, net als jij vorig jaar. Toen ik de ouders zag met n betraand gezicht voelde k em goed. Alsof k naar mezelf zat te kijken, maar dan een jaar geleden.

De dokter van vorig jaar kwam je bekijken. Hij vond t maar wat prachtig om je te zien. Je wordt dan ook n fenomeen genoemd hier. Een mannetje die de medische wetenschap overtreft. Doordat je zoiets bijzonders hebt overleefd en dat ook vaak gezegd wordt, ben k mezelf er weer extra bewust van hoeveel we samen hebben meegemaakt en hoe dicht we bij de andere kant van het leven stonden. Confronterend is dat wel. Keer op keer.

Maar ook in een ziekenhuis kun je lol hebben met mensen. Gisteravond was t eigenlijk te gezellig om terug te gaan naar t hotel. Gezellig kletsen en veel lachen. Iets wat in deze situatie erg kostbaar is!

Liefs
Je Mama