Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Voor alle dagen van het afgelopen jaar;  De dagen van vermoeidheid. De dagen van eindeloos. De dagen van het huilen, de dagen van rouw. De dagen van bitterheid. De dagen van de moed erin. De dagen van alle emoties door elkaar. De dagen van zorgen. De dagen van frustratie om lege handen. De dagen van eenzaamheid. De dagen van het vechten tegen onszelf. De dagen van de goeie grap. Voor alle dagen van boos. De dagen van lieve mensen. De dagen van gedragen worden. De dagen van negatief. De dagen van veroordeling. De dagen van verbroken verbindingen. De dagen van het loslaten die ik niet meer zelf kon dragen. Voor alle dagen van verstikking. De dagen van een open hart voor eindeloze dankbaarheid. De dagen van het vooruitzien in nieuwe mogelijkheden. Voor de dagen van stom. De dagen van trouw blijven aan geliefden. De dagen van worsteling door de dagen. De dagen van gewone dingen. De dagen van moed over het ongewisse. Voor alle harde lessen. Voor alle nieuwe dagen. Voor alle dagen van boos.

December.  Ik schreef pas geleden over deze maand. Ik zie de irritante - pardon my french - kutquotes voor bij komen: 'make it a december to remember'.  Deze ouwe zuurpruim vraagt zich meteen af hoe het dan met die andere maanden moet. Het jaar heeft nu er nu eenmaal 12 en om het nou allemaal op deze te gooien. Voor december moeten we leven. Vergeet het maar. Ik weiger.  En toen werd het toch een maand van die kutquote. Nee, ik vroeg er niet om. Het gebeurde. Zomaar. (Om mij, ons te pesten denk ik heel soms) Ik denk dat het leven een cursus kickboksen heeft gekregen. Er vielen ontzettend rake klappen.  Gejankt heb ik van de pijn. Met een bloedneus, een blauw oog. 'VIND JE DIT NOU LEUK?!' vroeg ik verbeten.  Ik kon terugvechten, maar deed het niet. Weglopen was ook een optie geweest. Of eigenlijk niet, het zou me achterna gekomen zijn met nog rakere klappen.  En toen waren daar mensen met doeken voor m'n bloedingen, zalf voor mn blauwe oog en een liefdevolle deken di

Het is december. De maand van de veronderstelde mooie dagen. Het samenzijn. Het genieten.  Ooit was dat zo maar als ik zeg dat het nu wat minder is, ben ik negatief en dat mag ik eigenlijk niet zijn. Ik hoor dat vaak om me heen. Een maatschappij die roept dat er voor ieder iets wat niet fijn is wel een remedie is.  'Ga maar naar een psycholoog, dan wordt je misschien wel wat positiever'.  Nee. Ik ga er niet heen. Niet voor dat. Iets wat zich oplost door het maar gewoon te zijn. In mijn positie is het niet meer dan logisch dat ik me zo voel.  Ik wil het eigenlijk niet eens negatief noemen, maar het is zo maatschappelijk verantwoord. Ik ben niet maatschappelijk verantwoord.  Er gebeurd nogal veel op het moment Dingen die mij niet in mn koude kleren zijn gaan zitten. Iets wat door mn aderen gaat, net zoals die adrenaline die me soms achtervolgt. Dus ik ben soms of vaak negatief. Soms blij en soms moe en soms niet blij. Het zij zo.  Wat ik trouwens ook ben is dankbaar. Voor lieve m