Lieve Glenn
Een jaar geleden. Je zat nog altijd warm in mama's buik. In mijn 30ste week. Pap en mam waren al druk geweest, met jouwn kamer en nog meer. Mama deed t denkwerk en papa t doewerk, zoals papa en mama elkaar altijd aanvullen. Heerlijk om er mee bezig te zijn en alles te verzamelen en dik in orde te maken, zodat we zorgeloos konden genieten, zodra jij er zou zijn.
Want zeg nou zelf, is dat niet wat ik had mogen verwachten? Dat jij gewoon in mn armen lag? Als een gezonde baby? Dat k hele dagen naar jou kon kijken en genieten van al t moois? Dat je gewoon zou groeien, als veel andere baby's? Had ik niet mogen verwachten dat jij niet bijna dood was? Of mocht ik dat toch maar niet verwachten?
Een ding is zeker, mijn wereld is ingestort. Ingestort omdat dit mijn verwachtingen niet waren. Omdat er vanalles gebeurde wat boven mijn pet ging en waar ik geen controle over had. Ik kon er niet als een echte moeder voor jou zijn, zoals veel andere moeders dat wel hadden gekund. Wat een pijn, wat een verdriet.
Tranen moeten vloeien, om t verdriet uit bannen. Taak aan mij om mezelf die ruimte te gunnen. Door het te laten zijn en de pijn te voelen. Want zo verwerk je rouw. Alles behalve makkelijk, maar ik kom er wel. Dat is iets wat zeker is.
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten