Mijn zoon liet gister zijn auto in de wc vallen, onderin de pot. Ik zei hem er afscheid van te nemen. Hij zou niet meer terugkomen. Tranen vulden zijn ogen en een hartverscheurend gehuil vulde het huis. En ik, ik deed met hem mee. "Dag auto, ik ga je missen" en we knuffelden en kroelden. Ik weet het lieve jongen. Ik weet het. De laatste dagen vullen mijn gedachten zich met die aan jou. Zo kreeg ik mezelf matig tot niet in beweging. Ik kan alleen maar denken aan hoe je je moet hebben gevoeld, die donderdagavond. Was je eenzaam? Werd je overspoeld door je emoties? Zou er nog iets geweest zijn wat het had kunnen veranderen? Tegelijkertijd vullen m'n ogen zich met tranen, want het is onomkeerbaar. Je bent er niet meer. Ik wist dat het niet makkelijk voor je was, het leven ansich. Ik kan onmogelijk boos zijn. Ik weet hoe het leven zijn kan. Daarom doet het pijn tot in de hoeken van mn hart. Je hoorde er al zolang bij op de momenten dat ik je tegen kwam bij de mensen die vee
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)