Het is half 5. Midden in de nacht. 'Laat het aub niet waar zijn'. Maar het gehuil blijkt echt. Toemaar, slaap maar weer verder. Mama is een beetje moe. Ik zit er niet echt op te wachten, ik kan dit niet, ik wil gewoon slapen... Het stopt niet. Naar mate ik langer wacht, hoe harder het gehuil wordt. Met enige vorm van tegenzin stap ik uit bed. Ik haal de baby uit haar ledikant en leg haar naast me, in de wieg. Die grote fles met moedermelk gaat erin, bijna voordat ik met mijn ogen kan knipperen. 'Ga nu maar weer slapen' hoor ik mezelf tegen de baby zeggen. Laat het niet waar zijn, denk ik opnieuw. Het was toch niet de deurklink? Toch wel. De peuter komt aangespeurd. Nog half slaperig kruipt hij in het grote bed, zoals wel vaker gebeurd. Natuurlijk gaat de baby niet slapen. 'Zusje!' roept de peuter. En met enige lichtjes in zn ogen aanschouwt hij hoe ze de clown uithangt, daar midden in de nacht, in de wieg. En stiekem lach ik ook. Het is te hilarisch. Dit
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)