Ik vroeg me af of alles er altijd al zo uit had gezien. Zo grijs en een beetje grauw? Ik liep in de Walstraat en er floten vogels zo hard dat ik ervan stil bleef staan. Alsof ik wilde roepen dat ze t ook wel even wat stiller mochten doen. De auto's reden hard - of ik zo langzaam. De wereld groot en ik voelde me nietig klein. Wat doe ik hier? Vroeg ik me een paar keer af. Net als die smaak die weg is. En mn reuk. Zou dat ooit nog terugkomen? Zal het ooit nog eens een beetje van het oude worden? De lucht iets blauwer en de zon iets minder fel? Ik liet iets achter in die 2 weken thuis. Alsof je weerkeert uit de bajes zei ik tegen mensen. Ze bulderden het uit. 'Alsof je denkt, wat is dit? Is dit de wereld waarin ik leef?' Natuurlijk weet ik dat ook ik weer ga meedraaien in die wereld die al draaide. Dat deed ik bijna 8 jaar geleden immers ook, al dan niet op een andere manier, maar toch een beetje hetzelfde. Maar voor nu voel ik me een beetje een vreemdeling. Een beetje vre
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)