Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Over 22 dagen is het zover. Je eerste verjaardag. Mama lijkt wel wat weemoedig. Ik denk niet dat het alleen zo lijkt, toch niet. Mama weet nog maar al te goed hoe ze zich voelde. Onbevangen. Licht (mn gewicht daargelaten) en toch wel in balans. Ineens werd de grond onder mn voeten vandaan getrokken. De deur van mijn oude vertrouwde wereldje keihard voor m'n neus dicht gesmeten. Vaak heb ik mezelf afgevraagd waar ik dit aan te danken had. Te weten zou misschien de pijn -van heb ik jou daar- wat kunnen verzachten. Het is geheel zinloos. Het leven is gewoon niet eerlijk Nog maar even en dan is t een jaar geleden; het begin van het einde van mijn oude wereld. Accepteren van wat nu is kost tijd. Geduld. Het is een schone zaak. Het kennismaken met mijn nieuwe wereld. Met vallen en opstaan. En steeds vaker wat langer blijven staan. Liefs Je Mama

Lieve Glenn Vandaag is er nog 1 maand over van jouwn babytijdperk. Vorig jaar rond deze tijd zat je nog in mama's buik. Lekker warm. Soms vroeg mama zich af waarom ze geen 50 weken zwanger kon zijn (of desnoods een jaar langer). Op mijn beurt vroeg ik me af waarom ik mezelf dat afvroeg. (Ik had dan wel een klageloze zwangerschap, maar die keren dat het draaien in bed moeilijk ging, ik als een oud omaatje uit bed stapte en in de winkel en op straat werd ingehaald door mensen met een rollator, wenste ik vurig dat dat allemaal weer normaal zou worden) Na dit jaar is me dat wel glashelder geworden. Het is wat, dat moederinstinct. Die ene dag dat jij jezelf aankondige (13/04) kwam die ene verloskundige langs. Mama moest huilen. Huilen van de spanning. Ze vroeg of ik nog niet toe was om moeder te worden. Woest was ik. 'Wat denk je zelf'. Dacht mama. Tegen papa mopperde ik. 'Wie denkt ze wel niet dat ze is?' Ze had gelijk. Die 50 weken waren nog lang niet om. Je moest no

Lieve Glenn Als ik naar je kijk verwonder ik me over je ogen. Ze zien er zo mooi uit. Ik vraag me af van wie je dat mooie koppie hebt geërfd. Om maar niet te spreken over je lieflijkheid. Je gulle lach. Je schaterlach, als je moe bent en het tijd is om te gaan slapen. Je eindeloze nieuwsgierigheid - mama zet je regelmatig rechtop terug in je stoel, aangezien je vaak toch even wilt zien wat er 180 graden achter je gebeurd. Soms word je boos, omdat mama iets van je afpakt. Of je huilt, omdat je iets wilt, wat je nog niet kunt. Het lijkt op leven. Leven waarin allesomvattend wordt weergegeven wat het inhoud. Het leven met het goede en het minder goede, ook het ronduit slechte genoemd. Een leven waarin we vanalles voelen, na alles wat we hebben meegemaakt. Als mama blij is, voelt ze dat tot in elke vezel van haar lijf. Als ik verdriet heb, dan ben ik dat ook. Want, het is all part of the deal . Het is aan mij om het ruimte te geven, om het te voelen. Zonder dat heeft het leven geen enke