Het allerliefste meisjeskind is bijna 3. Sinds dat er kinderen hier geboren zijn is de tijd alleen nog maar meer iets ongrijpbaars geworden. Want wat is nu eigenlijk 3 jaar? En toch is ze niet meer het onschuldige kleine baby'tje van toen. Nee, als je met hele zinnen spreekt, vier keer zoveel weegt als toen, dat je maar al te goed weet wat je wilt of eigenlijk vooral wat je niet wilt, dan is er toch veel veranderd. En hoewel ik al een moeder was van de broer, heb ik dat hele moederschap opnieuw moeten uitvinden. Ik dacht vaak dat ik het toen wel wist maar ik had het mis. De maatstaven in mijn hoofd golden voor een ongezond geboren kind. Het gezonde kind was zoiets bijzonders. Mijn geest begreep er helemaal niets van. Want hoe ga je nou om met een kind die in de pas loopt? Die nergens extra zorg bij nodig heeft? Die geen streep over haar borstkas heeft lopen? Wat een nieuwe grote verantwoordelijkheid. Want hoe zorg je dan dat dit kind niet in de goot beland als het later groot is
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)