Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

1. Ik bleek er toch niet zo aan toe. Het is alsof je niet goed in slaap kunt komen. Mn ei kon ik niet kwijt. In deze 2e week van haar schoolperiode bleek ik het minder goed te kunnen. Ik mis iets. Of eigenlijk iemand. Ik mis Livia.  2. In mn gedraai en al kijkend op de klok, kwam er niet heel veel uit m'n handen. Het liefst bleef ik zitten met koffie in mn handen en dat deed ik dan ook maar gewoon. Soms is t nou eenmaal zo en moet je het niet willen om er iets aan te veranderen.  3. We gingen wandelen. Vier kilometer zei de route. Volgens mijn kinderen en stappenteller waren het er veel meer. Het voelde als 20 met hun erbij. Onderweg hadden we de nodige strubbelingen. "Zullen we terug naar de auto?" Ja daar gaan we ook heen lieverd. Over 3 km en 800 meter zullen we er zijn. "Mama, mn benen zijn moe". Ik kan best lief zijn maar op een zeker moment wordt dat iets minder, na ook nog kindergeruzie. "Zit niet te zeiken! Gewoon doorlopen nu!" Foei moeder. En

Liefst meisjeskind,  Over een paar dagen ben je jarig. Je hebt t er al vaak over. Belangrijkst is wat je krijgt aan kadootjes. Prio 1. Gelukkig kun je er wel van slapen, dus kun je uitgerust je kadootjes uitpakken.  Je wordt gewoon 4. Ik vind het gewoon ongeloofwaardig. Gister werd je namelijk nog geboren.  Wat een geluk hebben wij met jou. Meestal als een zonnetje verlicht je de dag. Je begrijpt je broer vaak beter dan wie dan ook en je bent zijn beste vriend - en andersom. Ik wil niet vergelijken - maar automatisch doe ik het toch. Het gaat allemaal zo anders. Het rare is dat ik daar nog iedere dag verwonderd over kan zijn. Want wat het ook is, je broer was mijn referentie. Ik wist niet dat het ook heel anders kon. Een kind zonder streep op haar borstkas (die ze dan eigenlijk wel wil, want wil alles hetzelfde als Glenn). Een goed voorbeeld is die dag 3 weken na jouw geboorte. Ik zat maar te wachten en te wachten tot het mis zou gaan en ik naar het ziekenhuis zou moeten om je weer bet