Lieve Glenn
Waar het vorig jaar zo ontzettend donker was, is het nu zo ontzettend licht. Als ik die twee dingen over elkaar heen leg, weet mama weer in wat voor zwaar weer ze terecht was gekomen. Hoe diep ik zat en hoe ik moest overleven in een uitzichtloze situatie, niet wetende wat de uitkomst ervan zou zijn. De dood was zo nabij. Het was het randje...meer dood dan levend. Mama stond erbij en keek er naar.
Een ware uitputtingsslag. Waar ik het niet meer wist hoe ik het hebben moest, waar ik tot aan de grond toe afgebrokkeld werd. De grond onder m'n voeten vandaan getrokken. Het vertrouwen in het leven en iedereen weg. Er leek niets meer van me over. Zo voelde dat. Ik kon geen woord meer uitbrengen, behalve die op papier. Het overzicht totaal verloren. Mezelf helemaal kwijt. Wat een pijn, wat een verdriet, wat een onmacht.
Nu deel twee achter de rug is en de rekening met het verschil met vorig jaar kan opmaken, kom ik in een verwerkingsproces 2.0 terecht, nu ik kan reflecteren en evualeren en echt kan zien en voelen wat er vorig jaar is gebeurd en vind ik het enorm confronterend. Heftig. Want hoe sterk jij je er nu weer doorheen hebt geslagen, vind ik bewonderingswaardig. Zo snel en zo voorspoedig. Mama had natuurlijk nog t beeld van vorig jaar in gedachten. Ik ben er ook met die verwachtingen ingestapt. Het idee ook dat ik zou instorten hoorde daarbij. Alles bleef uit dit keer.
Het leven is in de maanden alweer aardig opgebouwd kan ik nu veronderstellen. Mama is sterker geworden, is de confrontatie met haar angsten aangegaan, heeft al een aantal bergen verzet.
Ik ben dankbaar. Ontzettend dankbaar dat t gegaan is zoals t gegaan is. Het schiet nog al eens door mn hoofd; wat als ik toen niet naar de huisartsenpost was gegaan? Wat als ik toch gedacht zou hebben dat we morgen wel verder zou zien? Ik probeer er niet teveel op door te denken, maar ontkennen dat ik het nooit denk kan ik niet. Ik had je niet kunnen zien opgroeien tot t mooie eigenwijze lieve zachte en levenslustige mannetje die je nu bent. Mama huilt bij de gedachte.
Ik ben dankbaar voor je vader - zonder hem was ik nog steeds een wandelend vat ellende geweest. Zo'n gebeurtenis heeft onze relatie niet ongemoeid gelaten, maar we houden nog altijd stand.
Voor nu laat ik de blijheid van het alles achter de rug hebben langzaam binnensijpelen, het vertrouwen in t leven groeien en doe ik n goede poging om t tijd te geven.
Ik ben RETEtrots op je lieverd.
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten