Doorgaan naar hoofdcontent

Verwerking 2.0

Lieve Glenn

Waar het vorig jaar zo ontzettend donker was, is het nu zo ontzettend licht. Als ik die twee dingen over elkaar heen leg, weet mama weer in wat voor zwaar weer ze terecht was gekomen. Hoe diep ik zat en hoe ik moest overleven in een uitzichtloze situatie, niet wetende wat de uitkomst ervan zou zijn. De dood was zo nabij. Het was het randje...meer dood dan levend. Mama stond erbij en keek er naar.

Een ware uitputtingsslag. Waar ik het niet meer wist hoe ik het hebben moest, waar ik tot aan de grond toe afgebrokkeld werd. De grond onder m'n voeten vandaan getrokken. Het vertrouwen in het leven en iedereen weg. Er leek niets meer van me over. Zo voelde dat. Ik kon geen woord meer uitbrengen, behalve die op papier. Het overzicht totaal verloren. Mezelf helemaal kwijt. Wat een pijn, wat een verdriet, wat een onmacht.

Nu deel twee achter de rug is en de rekening met het verschil met vorig jaar kan opmaken, kom ik in een verwerkingsproces 2.0 terecht, nu ik kan reflecteren en evualeren en echt kan zien en voelen wat er vorig jaar is gebeurd en vind ik het enorm confronterend. Heftig. Want hoe sterk jij je er nu weer doorheen hebt geslagen, vind ik bewonderingswaardig. Zo snel en zo voorspoedig. Mama had natuurlijk nog t beeld van vorig jaar in gedachten. Ik ben er ook met die verwachtingen ingestapt. Het idee ook dat ik zou instorten hoorde daarbij. Alles bleef uit dit keer.

Het leven is in de maanden alweer aardig opgebouwd kan ik nu veronderstellen. Mama is sterker geworden, is de confrontatie met haar angsten aangegaan, heeft al een aantal bergen verzet.

Ik ben dankbaar. Ontzettend dankbaar dat t gegaan is zoals t gegaan is. Het schiet nog al eens door mn hoofd; wat als ik toen niet naar de huisartsenpost was gegaan? Wat als ik toch gedacht zou hebben dat we morgen wel verder zou zien? Ik probeer er niet teveel op door te denken, maar ontkennen dat ik het nooit denk kan ik niet. Ik had je niet kunnen zien opgroeien tot t mooie eigenwijze lieve zachte en levenslustige mannetje die je nu bent. Mama huilt bij de gedachte.
Ik ben dankbaar voor je vader - zonder hem was ik nog steeds een wandelend vat ellende geweest. Zo'n gebeurtenis heeft onze relatie niet ongemoeid gelaten, maar we houden nog altijd stand.

Voor nu laat ik de blijheid van het alles achter de rug hebben langzaam binnensijpelen, het vertrouwen in t leven groeien en doe ik n goede poging om t tijd te geven.

Ik ben RETEtrots op je lieverd.

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen