Doorgaan naar hoofdcontent

Verloren, moe en gebroken

Lieve Glenn

Wat is het gek hier he. Al die indrukken. Slapen is een puntje met al die drukte om je heen. Je zit jezelf in de weg. Je wilt niets. Alles is teveel en daarom zet je t dan weer op n schreeuwen. Ik snap je volkomen. Het is niet thuis, maar slapen is wel goed voor je. Beetje bijkomen van al die indrukken. De hartecho, het gesprekje met de verpleging, die stomme röntgenfoto, mama's hart brak, zo hard als je huilen moest. Gelukkig is plan b wel geslaagd en kon mama je gauw troosten. Mama zag achter het glas op het scherm de stent die vorig jaar geplaatst is. Toch wel gek om t in t echt terug te zien. Ze hebben niet toevallig zitten kaarten en ook mama dus ook niet voor de gek gehouden ;-) De ECG ging als een tierelier, net als de kinderarts die je wilde checken, evenals de kindercardioloog. Je vond t maar wat prima en interessant allemaal.

Van te voren had ik alweer niet kunnen inschatten hoe t zou zijn. Van te voren had k stiekem bedacht dat, zodra ik een stap zou zetten op de verpleegafdeling, volledig in zou storten. Dat alles van vorig jaar weer op me af zou komen en k het weer zou herbeleven, zoals dat gaat bij een posttraumatische stress stoornis. Maar nee. Bijna niks van dat alles. Het ziekenhuis is ook een rare wereld. Het liefst pak ik je in en vluchten we naar een uithoek, waar ze ons niet kunnen vinden.

Wel ben ik ontzettend gaar en moe van al het wachten en indrukken. Deze vermoeidheid maakt me aan het huilen. En laat me denken aan morgen. Wel mee of niet mee naar de OK. Wel of niet mee... Denkend aan vorig jaar kon ik het niet. Het geeft misschien niet, maar de situatie is anders. Volgens de professor is deze operatie a piece of cake. Het stelt me gerust. Dat wel. Mama ziet t morgen wel. Denk ik. Of niet. Of wel. Ik weet t niet...

Morgen om 8 uur zal t zover zijn. De eerste. Een korte operatie van ongeveer 3 of 4 uur. Naja. Das te doen, tegenover de 9 uur van vorige keer.

Ga je lekker slapen lief mannetje? Mama komt je morgen nog even lekker in bad stoppen! Quality time!

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen