Doorgaan naar hoofdcontent

Verloren, moe en gebroken

Lieve Glenn

Wat is het gek hier he. Al die indrukken. Slapen is een puntje met al die drukte om je heen. Je zit jezelf in de weg. Je wilt niets. Alles is teveel en daarom zet je t dan weer op n schreeuwen. Ik snap je volkomen. Het is niet thuis, maar slapen is wel goed voor je. Beetje bijkomen van al die indrukken. De hartecho, het gesprekje met de verpleging, die stomme röntgenfoto, mama's hart brak, zo hard als je huilen moest. Gelukkig is plan b wel geslaagd en kon mama je gauw troosten. Mama zag achter het glas op het scherm de stent die vorig jaar geplaatst is. Toch wel gek om t in t echt terug te zien. Ze hebben niet toevallig zitten kaarten en ook mama dus ook niet voor de gek gehouden ;-) De ECG ging als een tierelier, net als de kinderarts die je wilde checken, evenals de kindercardioloog. Je vond t maar wat prima en interessant allemaal.

Van te voren had ik alweer niet kunnen inschatten hoe t zou zijn. Van te voren had k stiekem bedacht dat, zodra ik een stap zou zetten op de verpleegafdeling, volledig in zou storten. Dat alles van vorig jaar weer op me af zou komen en k het weer zou herbeleven, zoals dat gaat bij een posttraumatische stress stoornis. Maar nee. Bijna niks van dat alles. Het ziekenhuis is ook een rare wereld. Het liefst pak ik je in en vluchten we naar een uithoek, waar ze ons niet kunnen vinden.

Wel ben ik ontzettend gaar en moe van al het wachten en indrukken. Deze vermoeidheid maakt me aan het huilen. En laat me denken aan morgen. Wel mee of niet mee naar de OK. Wel of niet mee... Denkend aan vorig jaar kon ik het niet. Het geeft misschien niet, maar de situatie is anders. Volgens de professor is deze operatie a piece of cake. Het stelt me gerust. Dat wel. Mama ziet t morgen wel. Denk ik. Of niet. Of wel. Ik weet t niet...

Morgen om 8 uur zal t zover zijn. De eerste. Een korte operatie van ongeveer 3 of 4 uur. Naja. Das te doen, tegenover de 9 uur van vorige keer.

Ga je lekker slapen lief mannetje? Mama komt je morgen nog even lekker in bad stoppen! Quality time!

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen