Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Gek is t eigenlijk, als ik mijn ogen dichtdoe weet ik precies weer wat voor tijd het is.  Ik weet het niet alleen. Ik voel het.  Een crisis, die 5 weken zou duren. Of eigenlijk, na die 5 weken pas echt begon.  Ik weet nog wel dat ik het ziekenhuis miste. Er waren mensen die er vertrouwen voor mij in hadden wanneer ik dat zelf niet had. Er was altijd wel iemand om mee te praten. Thuis was ik alleen, met mezelf.  Ik trok het maar slecht, want ik kende mezelf niet meer. Ik vertrouwde mezelf niet meer. Daar waar ik zo daadkrachtig bleek op die 5 mei, zo trok de mist over mijn beoordelingsvermogen.  Waardeloos voelde ik me. Volledig verdwaald. Bang. O zo bang. 'Kom hem maar halen, want ik kan dit niet aan'.  Inmiddels is het 2020. We leven al even in een crisis. Covid-19. Ik voelde de angst aan het begin. Ik zag het bij medemensen. Zo kreeg ik eens een boos gezicht, omdat ik niet genoeg afstand hield. En de tijd is zo vreemd. De mensen missend, niemand om mee te praten, nou ja, niet