Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Het was gewoon een poes, die poes van ons. Ik had haar zelf uitgekozen. Ooit, op een boerderij. Ik wilde een witte, maar de witte was geen vrouwtje. Deze zou het daarom worden. Wit met zwart en onder haar neus een typisch zwart snorretje. Een echt maatje voor onze andere poes.  Ze kroop in alle bakjes. In alle dozen en op alle dekentjes, waarna ik verzuchtte over wat voor een haarbal ze eigenlijk was. Met haar altijd natte neus waarmee ze tegen je arm tikte en die tong, die altijd over je hand likte. Eentje die met je meeliep als je een rondje buiten liep. Zo liep ze een keer mee tot aan de supermarkt. Ik liep toen gauw naar binnen, om meteen te hopen dat ze me niet gevolgd was, de winkel in.  Zoals ze altijd melk dronk uit de bekers van het kroost als we even de andere kant op keken. Ze was eigenlijk heel normaal en gewoon, die kat van ons. Ze was er altijd. Een aanvulling in het huis. Net als een meubel. En eigenlijk veel meer dan dat. De eerste jaren zonder kinderen.  Ze 'maakte