Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Soms droom je de grootste dromen. Dromen over kleine dingen en die van grote dingen. Dat die grote mocht uitkomen, zo snel, had ik niet kunnen dromen. Ineens was daar n klein, wat we toen nog niet echt wisten, meisje in mama's buik. Natuurlijk wist mama direct dat t n meisje zou zijn. Voor de volle honderd procent. Ik zou de muur zonder nadenken roze hebben geschilderd en in de winkel -een paar- roze kledingstukken hebben aangeschaft. Want zoals iedereen al zei, heeft mama een sterk moederinstinct. Zoals toen met jou. Laatst zei de arts als jij als mama er niet was geweest dan was Glenn er niet meer geweest..BAM...! De verantwoording die ik draag voor jou en je kleine zus sloeg weer in als een confronterende bom. Ik denk niet dat t voor niks was. Dat oersterke instinct. Mama is zo vaak zo bang geweest. Tot ik me besefte dat ik ook bij dit kindje erop mocht vertrouwen dat het goed zou zitten. Op dat moment viel mn angst wonder boven wonder weg, als sneeuw voor de zon

Lieve Glenn Stond je daar alweer. Vanmiddag aan het hekje naar iedere voorbijganger aan het hekje bijna schreeuwend 'haaaai' te roepen. Er zijn mensen die verrast omkijken en zien dat er n jonge man van 2 en 4 maanden naar hun staat te zwaaien. Gewoon, omdat je dat leuk vindt.. Je wordt groot. Ik zie t bijna gebeuren. Je koppie wordt anders en met de dag wordt je weer iets wijzer..al praat je dan niet, op een sporadisch 'mmmmm wat lekker!' na, je snapt t allemaal. Stilzitten lukt je soms. Als de tv aanstaat. Wanneer je em stiekem zelf via de zijkant van de tv hebt aangezet. Soms bezit ik de kracht om te zeggen dat t niet mag. Vaker niet. Als ik jouw blije hoofdje zie. Soms vraag ik mezelf af hoe t kan dat ik jouwn moeder mag zijn. Waar ik het aan verdiend heb om n jochie die zo grappig en sociaal en lief is om me heen te mogen hebben. Ik hoop dat je zo mag blijven. Gewoon wie je bent. Ondanks dat er weleens situaties zullen zijn die je van je pad af zullen bren

Eigenlijk had ik mn verhaal al klaar voor je. In mn hoofd had ik die woorden allemaal al voor je opgeschreven. En nu... Nu het erop aankomt weet ik niet meer wat ik wilde schrijven. Ik wijt het steeds aan de hormonen. Er is een nieuwe baby (zoals mijn neef van 7 dat noemt) onderweg. Het teken dat mijn leven en dat van Glenn door is gegaan. Als je t aan Glenn vraagt, die weet gelukkig van niks meer. Want ik zou een keus kunnen hebben. Boos op je kunnen blijven, je dood kunnen wensen of mezelf erbij neerleggen dat er mensen zijn die hun verantwoording niet kunnen of willen nemen. Ik weet trouwens ook niet wat voor straf je hebt gekregen. Het doet me weinig, want ik zou niet weten of jij je les eruit zou trekken. Een jaar na het auto ongeluk zou ik je alsnog kunnen vervloeken. Ik doe het niet. Natuurlijk word ik weleens pisnijdig als ik er aan terugdenk. Wat zou ik anders moeten verwachten van mezelf. Ik ben zeer zeker geen heilige. Het verschil is alleen dat ik mezelf er niet door la

Lieve Glenn Weet je wat t is. Soms is mama gewoon weg over het algemeen niet echt positief over t leven. Mijn beeld van de wereld is nou niet echt wat je zegt rozegeur en maneschijn te noemen. Er gebeurd zoveel ellende. Mensen worden ziek. Kinderen gaan dood. Mensen moeten vluchten. Mensen worden vermoord. Mensen hebben honger. Mensen worden onderdrukt. Mensen kunnen enorm wreed zijn en hard. En hebben er alles voor over om te overleven...ten koste van elkaar. Mama weet dat ik deze aardbol neerzet als een bak ellende. Maar wat mama niet wil is om jou een vertekend beeld mee geven, dat het altijd maar zo leuk is. Of zolang je maar positief denkt, je je leven dan ook zonder enige ellende kan leven.. Ik denk ook niet dat het kan. Ik heb zelf mee moeten maken hoe deze wereld vervuild is. Waarin vreselijke dingen gebeuren. Een heel ziek kind, een auto ongeluk, een miskraam.. Twee jaar geleden had k nooit kunnen denken aan de impact van mama worden. Veel groter dan ik me had voor kunnen s

Vandaag kreeg je die felbegeerde klavertje 4. Zo'n mooie groene voor aan je tikiring met al die andere tiki's die staan voor een behandeling. Mama nam em in in ontvangst en degene die em gaf riep nog hoe fijn t was. Jaja heel fijn. Tuurlijk. 1 groot feest... Lieve Glenn Vandaag was het weer zo ver; een eind rijden naar Groningen! En je deed iets waar mama wel lang naar uit had gekeken..je liep door dat grote ziekenhuis! En je keek je ogen uit. Er werd alle kanten op gelopen behalve de goede. Op een 'goed' moment was je t zat en bleef je fijn zitten. Midden in t ziekenhuis. Toen was mama daar weer om je te dragen. De zware poemel, waarvan we later wisten;11,5 kilo en 85 cm ;) 2 kilo sinds je ontslag! Supergoed! Dok vond je een supergrote jongen die er goed uitziet. En leuk ook.  Huilen deed je. Toen met de hartecho. Van tevoren had je die ambulance auto uit een kamertje met toestemming gepikt en was daar zo lief mee aan t spelen. Toen ik je oppakte om naar de ec

Lieve Lief, (mijn grote man, papa van Glenn) Toen k je bijna 13 jaar geleden ontmoette, wist ik niet of dat iets zou betekenen. Of het iets zou zijn waar we nu zouden staan. En niet om nou tot in detail terug te blikken, maar wat zijn we samen gegroeid. We hadden beiden een hoop te leren. Samen een soort van volwassen worden. Met alle ups en downs, zoals dat gaat om samen te zijn. Het is nu eenmaal hard werken. Ik wist niet hoe dat ging met liefde op het eerste gezicht. Of een prins op het witte paard. Na alle mooie momenten van ons samenzijn; een huis kopen, trouwen, ja ik denk nog vaak terug aan het moment dat ik jou ten huwelijk vroeg. Niet helemaal hoe ik het bedacht had, maar het maakt niks uit. En onze kers op de taart Glenn. Ik ben trots op je. Het was zeker niet altijd makkelijk. En nog steeds niet altijd. Ons samenzijn heeft een flinke dauw gekregen. In de periode in Groningen heb je mij er letterlijk doorheen gesleept gewoon, door er domweg voor mij te zijn. Evenals de 2

Lieve Glenn Daar is mama weer. Na een lange tijd. Ben dat wel een beetje zat. 'Heb je mij weer met mijn kommer en kwel'. Dus blijkbaar wanneer ik niet schrijf gaat t goed met me. Het is nog niet zolang geleden, sinds we uit die ene woestijn zijn vertrokken en we weer voet hebben gezet in een land waar we onszelf te goed deden aan gelukkig figuurlijke melk en honing (mama houdt er namelijk niet erg van). Het land waar het goed was en we uit konden rusten van alles wat we meemaakten. De woestijn waarin we dorst hadden en hongerig waren en er gewoon uit wilden. Soms leidt de weg door warmere landen waar ze blijkbaar een overvloed aan woestijnen hebben. Want zo ben je de ene nog niet uit, ga je de andere alweer in... Het was zo'n mooie dag. Die ene dag ergens in januari. De lucht leek blauwer dan blauw. Mama kon haar geluk niet op. De verrassing van ons leven, zo'n grote spreekwoordelijke kers op de taart! Helaas mag het niet meer zo zijn. De baby is er niet meer. Hoe