Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

1. Ik bestelde een paar kledingstukken voor de dochter. Jurken, rokjes en 'eenhoornen' domineren haar garderobe. Sinds dit door de brievenbus werd geschoven is ze niet haar moeder dankbaar, maar meneer de postbode. *zucht* ;-)  2. Het ruziemaken van het kroost waar ik het vorige week over had is sindsdien toch flink minder geworden. Ik denk dat het kwam door een error die bij mij ontstond en daardoor riep dat ze allebei op hun eigen kamer gingen spelen, zagen ze blijkbaar het licht en ik ook weer - aan het eind van de tunnel :')  3. Hilarisch zijn kinderen vaak wel. Zo hard ze ruzie maken, in het stadhuis notabene, 1 minuut later vragen ze elkaar ten huwelijk waar hun ouders elkaar het ja-woord hebben gegeven.  4. We gingen naar een sluis. Toen ik er langsreed de dag ervoor zag ik een glijbaan met veel zand van een dijkje af. Na 50x ervan af gegleden, gingen we weer naar huis en sliepen ze die nacht wel heel goed.  5. Van het weekend maakte ik tomatensoep. Niet dat de soep

Vandaag zit ik in de tuin met een glas wijn voor m'n neus. Het zou niet erg mooi weer worden vandaag, maar eigenlijk viel het mee met de regen. Deze temperaturen mogen van mij altijd. We deden zoals wel vaker niet zoveel bijzonders. Door alles heen houd ik wel van saai. Niet teveel opsmuk.  Vijf jaar geleden, het klinkt als een ander leven. Een tijdperk waarin het Ene kind centraal stond. Het Ene kind die al heel wat doorstaan had en toch zich door een wonder voltrokken, nog altijd bij ons mocht zijn. Wat een pijn heeft dat met zich meegebracht plus een enorm verdriet.  We waren toen, op dit tijdstip in 't UMCG en zaten bij onze kleine vriend aan het bed. Hij lag aan de beademing op de kinderIC, na de laatste operatie, wij met een kopje thee.  We zaten eigenlijk nog midden in een rouwproces. Een proces om levende rouw. Een vaak onderschat iets, kwam ik wel achter. Je valt als een glas of bord van de tafel, in 100000 stukjes. Het wordt niet meer zoals het was, kwam i

1. Ik ging naar de stad vorige week. Een uitdaging opzich met 2 kinderen. Het weer was ronduit slecht. Dat had ik niet aan zien komen. Dikke regendruppels vielen uit de hemel. Opeens was daar die man. "Je zult het wel koud krijgen met je korte broek aan. Hier, wil je mijn paraplu?" zei hij tegen Glenn. Geen idee wat ik, want ik was best verrast, moest zeggen. Ik liet het daarom aan m'n kleuter over. "Die meneer vraagt of je zijn paraplu wilt" herhaalde ik nog eens tegen hem. Daarna nam hij hem dankbaar in gebruik. De gekregen paraplu. Wat een geluk.  2. De jaren zijn kort en de dagen slepen zich soms voort. Het wordt uiteindelijk altijd wel weer bedtijd op de een of andere manier. Sommige dagen zijn nogal gevuld met ruzie. Het kroost onderling. Ik hoor er meer ouders over, mij schraal troostend dat het een keer ophoudt. Voor nu wil ik hard het huis uitrennen. Weg van de herrie die het met zich meebrengt. 3. Ik maakte foto's van de zus het weekend. Altijd een

1. Op het moment staat Herman in de oven. Het hele huis ruikt heerlijk. Tien dagen lang stond hij hier als een beslag op m'n aanrecht. Net als vroeger. Ik heb heel wat Herman naar binnen gewerkt als kind zijnde. Mijn moeder bakte er in periodes op los. Ik hou wel van dat jeugdsentiment :) 2. Het oudste kind ging kijken op zijn nieuwe school. Heel leuk voor hem, goed voor de juf op school. Ik kan je vertellen, ik was best nerveus voor dat uurtje. Er zit natuurlijk ook wel een emotioneel labeltje aan vast. Voor mij dan, want de kleuter had het zo naar z'n zin gehad. Het uur vloog ook voorbij want ik had goed gezelschap bij me. Ik wilde het steeds eerst zien en dan geloven. Nu ik het gezien heb wordt het toch meer geloven, al vind ik het jammer dat hij zover weg is en er heen moet met een taxi en ik niet kan zien hoe zijn gezicht is als hij uit school komt. 3. Diezelfde dag (daarna) gingen we wandelen. Mijn goede gezelschap had het idee om naar dat landgoed te gaan waar ik het

1. Nu het kroost even buiten speelt voor het huis, heb ik weer even de kans om mijn eigen gedachten te horen, zolang ze niet binnenkomen om moeilijke vragen te stellen ;) Al kijk ik met regelmaat onder het plakplastic op het raam om te zien waar ze uithangen. Regelmatig als ze buitenspelen moet ik naar buiten om een ruzie te leiden, maar gelukkig kunnen ze ook lief samen spelen. Gister had de man een skelter gevonden langs de kant van de weg. 'Gratis mee te nemen' stond er groot bij. Glenn was helemaal in de wolken en wilde het liefst vanmorgen om 7u alweer buiten te spelen. Ik heb hem duidelijk kunnen maken dat ik dat iets te vroeg vond. 2. Het is vakantie. Ik moet er nog even inkomen. Het voelt zeker niet als verdiend. Ik moet me er even aan overgeven, als je altijd iets moet verdienen om iets te krijgen, wat voor leven heb je dan? Juist ja. In ieder geval, het weer is niet perfect en we zitten de meeste tijd gewoon binnen met zeer flexibele beeldschermtijd. Het afscheid op