Eigenlijk had ik mn verhaal al klaar voor je. In mn hoofd had ik die woorden allemaal al voor je opgeschreven. En nu... Nu het erop aankomt weet ik niet meer wat ik wilde schrijven. Ik wijt het steeds aan de hormonen. Er is een nieuwe baby (zoals mijn neef van 7 dat noemt) onderweg. Het teken dat mijn leven en dat van Glenn door is gegaan. Als je t aan Glenn vraagt, die weet gelukkig van niks meer. Want ik zou een keus kunnen hebben. Boos op je kunnen blijven, je dood kunnen wensen of mezelf erbij neerleggen dat er mensen zijn die hun verantwoording niet kunnen of willen nemen. Ik weet trouwens ook niet wat voor straf je hebt gekregen. Het doet me weinig, want ik zou niet weten of jij je les eruit zou trekken. Een jaar na het auto ongeluk zou ik je alsnog kunnen vervloeken. Ik doe het niet. Natuurlijk word ik weleens pisnijdig als ik er aan terugdenk. Wat zou ik anders moeten verwachten van mezelf. Ik ben zeer zeker geen heilige. Het verschil is alleen dat ik mezelf er niet door la
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)