Het is half tien in de ochtend als ik de afdeling voor bevallende vrouwen op loop. "Bent u hier alleen?!" vroeg de ietwat verbaasde verpleegkundige achter de balie. "Nee" zeg ik. "Mijn man zet de auto in de garage". Terwijl ze tegen me praat antwoord ik dat ik dit wel voor de middag zou gaan doen. Bevallen. Ze lachten lief naar me. Ik denk niet dat ze dachten dat ik helder kon nadenken. Het kind wilde eruit. En hoe. Ik hoorde woorden als 'natuurtalent' en vroeg mezelf af 'waarom?' Als zelfs ik dit kan, kan iedere vrouw dat met mij. 11.22 Daar was ze dan. Een huilend klein meisje. En god, wat leek ze op Glenn. Alsof het verleden me inhaalde. Wat doen jullie me aan, vroeg ik mezelf stilletjes af. Al kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Zo lief, klein en mooi. Dat we dit nog eens mee mochten maken. Wat een ongelooflijk wonder. "Niks aan de hand", zei ik tegen de verpleging toen ze haar wogen. Een ruime zeven en een halve p
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)