You're just too good to be true.
Can't take my eyes off of you.
You'd be like heaven to touch.
I wanna hold you so much.
At long last love has arrived.
And I thank God I'm alive.
You're just too good to be true.
Can't take my eyes off of you.
Pardon the way that I stare.
There's nothing else to compare.
The sight of you leaves me weak.
There are no words left to speak.
But if you feel like I feel.
Please let me know that it's real.
You're just too good to be true.
Can't take my eyes off of you.
(Lauryn Hill - Can't take my eyes off of you)
Lieve Glenn
Het is ochtend. Kolfalarm was alweer om 6u. Niet dat mama echt geslapen heeft. Het was een vreselijke nacht met alleen maar huilen. Hoe zou ik dit in hemelsnaam overleven? Alweer zo'n mep in mn gezicht, na al die meppen die ik al achter de rug had. Het huilen hield niet op. Deze nacht ben ik begonnen met voor jou de blog te schrijven.
Ik heb mezelf gedoucht. Op deze dag zijn wel een aantal gaten gevallen. Misschien maar beter ook.
Mama wilde zo snel mogelijk naar je toe. Ik was zo onrustig. Stel je voor dat je t niet zou halen en ik je niet meer levend zou zien... kregen we dus een rondleiding door het huis. Zucht. Daar zat mama echt op te wachten. Sinds de twee nachten dat ik je niet bij me had, hoorde ik je overal. Ook in die stomme klok met die gekke geluiden erin. De vrijwilligster was heel lief. Daar lag het niet aan. M'n hoofd stond op ploffen en mn ogen opgezwollen van het huilen. Het huilen hield ook gedurende dag niet op.
Eenmaal bij jou, was de cardioloog bezig met een hartecho. Een sonde was inmiddels ingebracht. Je lag druk te zwaaien met je armpje met het infuus. Er zat een spalk omheen. En je moest zo huilen. Zonder geluid. Het was zo zielig. De verpleging had een speen aan laten rukken. Terwijl de dokter de echo uitvoerde, kon mama jou helpen met de speen. Want in je blootje voelde je je alles behalve prettig.
Een flesje werd nog wel gegeven. Een paar familiefoto's gemaakt door de verpleegkundige, waarbij we je fijn mochten knuffelen.
De kindercardiologen zouden om 15u overleg een vergadering hebben om de ernst van de situatie te bespreken. We moesten rekening houden met het gegeven dat de operatie vervroegd zou worden, omdat er grote zorgen waren om jouwn conditie.
Tussen de middag gingen we weer terug naar het huis. Papa ging alleen boodschappen doen want mama kon niet meer. En we hadden niks bij ons.
We zijn 's middags weer teruggekomen. Ergens op de dag deden we n paar vergeten boodschappen bij de Etos in het ziekenhuis.
De dokter gaf in een mededeling het gesprek dat zodra er een O.K. vrij zou zijn, jij direct geopereerd zou worden. Jemig. De grond was al onder m'n voeten vandaan gehaald. Het karretje van de achtbaan waar we in zaten begon steeds sneller te rijden. Mama probeerde zich op haar ademhaling te focussen, maar als snel werd ik ingehaald door de realiteit. Hoe zou ik dit gaan doen? Vertel het me. Geef me wat handvatten! Dit is niet te overzien zo!
Het gesprek met de chirurg was op z'n zachts gezegd een koud en kil en een zakelijk klootegesprek. Hij vertelde dat je maar een overlevingskans had van 1 op 4. Ook dat er veel risico's verbonden zijn en hoe hij de longslagader ging reconstrueren. In het gesprek werd er gezegd dat operatie noodzakelijk was, omdat het anders sowieso je dood zou betekenen. Ook dat we afscheid van jou moesten nemen. Ons kleine mannetje zou na vanavond misschien niet meer leven. Dood.
Een gesprek met de maatschappelijk werkster leverde voor mama niet veel op. Papa kon zijn verhaal kwijt en mama zat op slot. In de overlevingsstand. Het advies was te leven in het hier en nu. Te kijken naar jouwn haartjes en hoofdje en oogjes en voetjes. Het hielp. Zodra ik het niet deed, werd ik overvallen door paniek en angst voor wat komen zou.
Mama ging kolven om 18u. Kreeg een bericht van papa dat je al snel opgehaald zou worden. Opnieuw brak het zweet me uit. En kreeg ik haast. Misschien zou je al weg zijn voor ik uberhaupt afscheid zou kunnen nemen...
En toen..toen wilden ze ook nog mijn bloed hebben. Om te bepalen wat jouwn bloedgroep is. Om zakken bloed te kunnen bestellen voor bloedtransfusie tijdens de operatie. En als mama een gruwelijke hekel ergens aan heeft, is het wel bloedprikken. Natuurlijk moest ik eerst naar beneden om een patiëntenkaart te laten maken. Voor mijn gevoel rende ik naar de balie. Er was beloofd dat je niet wegging zonder dat ik je nog een kusje had kunnen geven, maar toch. De adrenaline spoot door mijn lijf. Eenmaal terug was je er uiteraard nog. Het wachten leek zo lang te duren. Aan de ene kant wilde ik dat t zo snel mogelijk voorbij zou zijn. En aan de andere kant zou het kunnen betekenen dat je dood zou gaan.
Het moment was daar dat je werd opgehaald. Mama kon het niet. Mama kon niet met je mee naar de O.K. Ik kon het niet aan. Ik had je gedag gezegd. Papa is met jou meegegaan. Mama ging ondertussen naar de winkel om voor jou iets te kopen. Voor als je toch goed uit de operatie zou komen. Het boek van Dikkie Dik.
Eenmaal op de terugweg naar het huis stortte mama volledig in en heb ik staan brullen in papa's armen. Het gevoel dat mijn wereld hier ophield te bestaan, nadat deze al volledig was ingestort.
Gelukkig waren er die avond nog 2 lieve vriendinnen van mama gekomen. Het was fijn om ze te zien :)
Weltrusten lieve kleine man. Ik hoop dat ik je morgen weer mag zien.
Liefs
je Mama
Reacties
Een reactie posten