Doorgaan naar hoofdcontent

Nieuws. En wat voor!

Lieve Glenn

Mama weet even niet hoe ze t hebben moet. Als ik naar je kijk voel k me zo verliefd. Alsof ik in de zevende hemel ben. Mijn sterke en dappere kleine ondeugende vent. Als je toch een wist wat je te wachten stond, mama's kleine vent. En toch voel ik me ook

Ik kan het zelf al eigenlijk niet eens plaatsen kan ik je eerlijk vertellen. Zo zit je een aantal dagen langer dan beloofd te wachten op dat ene telefoontje, dan is het er eindelijk en dan lijkt t ineens zo snel te gaan, zodat het voelt alsof we opnieuw in de achtbaan van 15 maanden terug worden geduwd. Want lieverd,  aankomende donderdag zullen we met jou naar t UMCG vertrekken, waar je eerst een hartecho zult krijgen. Vrijdag zul je voor de tweede keer die langverwachte openhartoperatie zult ondergaan. Vier nachten. Drie dagen om in te pakken. Het is fijn dat het zo snel kan. Weinig tijd om na te denken, maar poeh. Dit is niet echt wat mama had verwacht. Dubbel is t wel.

Was het maar een zweetteen. Of een amandel of buisjes. Ik had ervoor getekend...maar we zullen de realiteit onder ogen moeten zien. Het zal moeten gebeuren. Om jou een gezonde toekomst te geven.

Sinds de dag dat je geboren bent is mijn liefde voor jou meer dan vermenigvuldigd. Je bent mijn mooiste, knapste, grappigste en ondeugende mannetje. Als k diep in die mooie ogen kijk van je, krijg ik het benauwd. Ik zal je weer moeten missen. Je overleveren aan de mensen die er verstand van hebben. Machteloos toezien.

We zullen er zijn lieverd. Voor jou. Nu, straks en later.
Ik hou van jou.

Liefs
Je Mama

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...