Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

1. Het was zo'n dag die goed begon. Ik stond op tijd op om m'n ochtendprogramma af te draaien. Het kroost kreeg te eten, kleren aan en gingen naar school en schooltje. (Nog maar 3 dagen!) Halverwege de dag voerden ruzies en boosheid de overhand, wat niet meer stopte. Van narigheid vloog ik em in m'n eentje . Dit keer naar de Hema. Voor de jufjes.  2. Vorige week speelde Glenn op de kinderboerderij met z'n klasje. Hij mocht bij zijn ene juf in de auto, zo vertelde hij. "Juf E heeft een Renault! En juf T een Seat". Het was dezelfde kinderboerderij waar ik met hem was, in een ander tijdperk. Hij was nog net geen 2. Hij huilde alles bij elkaar die ochtend. Deze keer niet. (Gelukkig voor z'n juffen) Hij speelde de hele dag heerlijk en sliep ook heel goed die nacht.  3. Als (dubbele) mantelzorger heb ik in de week niet heel veel tijd voor mezelf. Het is wel echt nodig dat ik goed voor mezelf blijf zorgen. Ik schafte daarom een halve nieuwe garderobe aan, waarond

1. Het is zomer. Nu al. Ik hou van de lente. Meer dan van de zomer. Dat gevoel bij de bomen die weer groen worden, de bloemen in de knop en t gras wat weer tig x in de week gemaaid mag (moet) worden (gelukkig heb ik een eigen chef de pelouse ;) Het is al over 8x school zomervakantie. Mijn hemel. Wat is dat met de tijd? Glenn heeft trouwens 8 weken. 'Maar coronatijd ging toch ook goed?' Ja, maar toen was t dus lente! ;-) 2. We kozen voor een vrije school voor speciaal onderwijs. Neen, dat wil niet zeggen dat ze er vrij zijn. Of mogen doen wat ze maar willen. Ik moet altijd een beetje grinniken als ik eraan denk dat veel mensen dat denken. In het kort komt het erop neer dat er naar het kind wordt gekeken, het minder leren uit de boekjes is, maar meer ervaren en voelen.  3. En dan t afscheid. Als ik iets stom vind is dat t wel. Zeker van die ene juf. De beste vriendin van mijn zoon. Ze is erbij vanaf het begin en heeft hem zien groeien. Nu ik toch al om alles huil, kan dit er ook

Één. We deden een gesprek op een nieuwe school voor Glenn vandaag. Ik was er wel aan toe en had er zelfs een soort zin in. Het zou duidelijk worden waar we voor konden kiezen. Eenmaal daar voelde ik de bui al hangen; m'n tranen zaten hoog en zagen geen andere weg dan de uitgang. Eerder kon ik daar wel van balen maar  inmiddels weet ik wel dat het niet erg is. Meestal dan, want soms wil je ook gewoon dingen vertellen zonder te huilen.  Ik weet dat dit goed is voor die grote zoon van mij, maar m'n hart vindt het heel erg dat hij niet meer echt in de buurt zal zijn. Dat ik hem niet zomaar op kan halen als er wat is. Twee-en-twintig kilometer, in plaats van 800 meter. Mijn grote kleine zes jarige.  Twee.  Het liet me denken aan die keer dat een peuterjuf ooit zei dat 4 dagdelen daar goed voor hem zouden zijn. Ik wilde dat volstrekt niet. Er was daar iemand geweest die had gezegd dat ik moeite had om hem los te laten. Ik werd er boos van en zette m'n stekels op. Eigenlijk snapte

Lieve Glenn Pasgeleden schreef ik t al eens ergens. Het leven met jou is nooit saai.  Sinds die 6 jaar dat je in ons leven bent gaat er eigenlijk geen dag onopgemerkt voorbij. En hoewel de dagen soms lang zijn maar de jaren kort, was en is t eigenlijk een enorme reis rond de aarde ansich.  En wat gunnen wij jou een plekje, waar je je meer begrepen mag voelen, je meer  mag  ontwikkelen, waar je meer aandacht krijgt en een plek waar t niet raar is om een beetje uit de maat te lopen, gewoon, omdat ze dat allemaal doen. En omdat we niet kunnen vasthouden aan dat wat wij voor ogen hebben, ondanks de tranen die er gevloeid zijn. En daarom zijn we op zoek naar een nieuwe school. En ik merk dus echt dat t weer een nieuw soort loslaten is. Het is nu eenmaal niet een kwestie van zelf halen en brengen en daarmee in de buurt bij kinderen die je kent. Ik heb t vaker moeten doen, maar eigenlijk went het gewoon niet.  Het onbekende oord.   Het is oké (denk ik) JIJ bent in ieder geval oke! Het heeft t