Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

1. Hoe doen mensen t toch? 'We gaan er weer iets moois van maken hoor, deze 2e lockdown!' Ik hoor het met enige bewondering aan en tegelijkertijd een soort van afgrijzen. Bah! Hoe kun je dit nou een mooie tijd noemen... 1.b Ik zal dan vast een beetje jaloers zijn. De laatste weken en maanden waren op z'n zachts geen pretje. Veel stress en zorgen (voor) was het hoofdthema. Nu de rust enigzins terugkeerde namen angst en paniek en donkere gedachten het over. Een logisch gevolg maar alles behalve leuk. Blijkbaar ben ik dan wel zo sterk dat alles eigenlijk 'gewoon' door blijft gaan, al is dat dus wel met een donkere wolk boven m'n hoofd. Maar weet je, die moet er dan maar gewoon even blijven hangen. Ik zie t al zoveel om me heen. Je moet vooral genieten en meteen naar de dokter. Of juist niet. Er wordt niet meer over gesproken of nief meer gevoeld. Alles weggepoetst. Eigenlijk het grootste vergif voor je ziel. Tranen mogen vloeien. Het werkt juist helend. Ik kan het

1. Ik bleek er toch niet zo aan toe. Het is alsof je niet goed in slaap kunt komen. Mn ei kon ik niet kwijt. In deze 2e week van haar schoolperiode bleek ik het minder goed te kunnen. Ik mis iets. Of eigenlijk iemand. Ik mis Livia.  2. In mn gedraai en al kijkend op de klok, kwam er niet heel veel uit m'n handen. Het liefst bleef ik zitten met koffie in mn handen en dat deed ik dan ook maar gewoon. Soms is t nou eenmaal zo en moet je het niet willen om er iets aan te veranderen.  3. We gingen wandelen. Vier kilometer zei de route. Volgens mijn kinderen en stappenteller waren het er veel meer. Het voelde als 20 met hun erbij. Onderweg hadden we de nodige strubbelingen. "Zullen we terug naar de auto?" Ja daar gaan we ook heen lieverd. Over 3 km en 800 meter zullen we er zijn. "Mama, mn benen zijn moe". Ik kan best lief zijn maar op een zeker moment wordt dat iets minder, na ook nog kindergeruzie. "Zit niet te zeiken! Gewoon doorlopen nu!" Foei moeder. En

Liefst meisjeskind,  Over een paar dagen ben je jarig. Je hebt t er al vaak over. Belangrijkst is wat je krijgt aan kadootjes. Prio 1. Gelukkig kun je er wel van slapen, dus kun je uitgerust je kadootjes uitpakken.  Je wordt gewoon 4. Ik vind het gewoon ongeloofwaardig. Gister werd je namelijk nog geboren.  Wat een geluk hebben wij met jou. Meestal als een zonnetje verlicht je de dag. Je begrijpt je broer vaak beter dan wie dan ook en je bent zijn beste vriend - en andersom. Ik wil niet vergelijken - maar automatisch doe ik het toch. Het gaat allemaal zo anders. Het rare is dat ik daar nog iedere dag verwonderd over kan zijn. Want wat het ook is, je broer was mijn referentie. Ik wist niet dat het ook heel anders kon. Een kind zonder streep op haar borstkas (die ze dan eigenlijk wel wil, want wil alles hetzelfde als Glenn). Een goed voorbeeld is die dag 3 weken na jouw geboorte. Ik zat maar te wachten en te wachten tot het mis zou gaan en ik naar het ziekenhuis zou moeten om je weer bet

1. Ik bezorgde m'n oudste een hartverzakking. Ik had m'n kroost in bed gelegd, om mezelf daarna een gezichtsbehandeling te geven met een kleimasker. So far so good. Dat ding moet een aantal minuten intrekken. Plots kwam Glenn z'n bed uit. 'Mamaaa, maaamaa! Waar ben jeee!?' Ik was allang vergeten dat ik er niet helemaal gewoon uitzag. Glenn schrok zich, op z'n Rotterdams, helemaal te pleuris. Het arme kind moest zo hard huilen en schreeuwen. Daarna konden we gelukkig hard lachen om het mama-monster.  2. De afgelopen 2 weken hadden we herfstvakantie. Het ene kind de ene week en het andere kind de andere. Zo ingewikkeld als ik van tevoren had bedacht dat ik het zou vinden, zo ingewikkeld was het dus ook. Helaas zal dit mijn lot zijn de komende jaren. Ik zal er dus aan moeten wennen. Het voordeel was wel dat Glenn met juf N kon knuffelen op school. Alleen met haar, de rest niet. Daar had ie dus totaal geen zin in. Ik vind dat prima.  3. Zo gingen er nog wel een paar

1. Mijn dochter stond pas boven aan de trap. Ze las Glenn de les. Iets wat ze goed blijkt te kunnen met haar stem en goede spraakvermogen. Ze doet het wel vaker. En als ze het doet, hoor ik mezelf. Met dezelfde intonatie. Met precies dezelfde woorden. Nadat ze klaar was met haar les stond ze boven aan de trap. "Kan hier ook nooit eens iemand gewoon even NORMAAL doen?!" Je begrijpt, ik kwam niet meer bij. 2. Laatst mochten ze samen naar opa en oma. Of ze wat eten wilden voor ontbijt. "Nee, we eten bij opa en oma. Boterhammen met hagelslag!" Al zouden ze bijna van hun stokje ervan gaan. "Jaa want dat krijgen we van mama niet!"  3. Livia moest naar het consultatiebureau. Op het moment dat ik zei dat we even naar de dokter zouden gaan begon ze te huilen. "MAAR IK WIL GEEN PRIK! WANT DAT DOET ZOOO'N PIJN! Maar lieverd, mama heeft t nog niet eens gehad over een prik? Ze kreeg er wel 1. M'n hart brak lichtelijk van haar tranen. Ze was wel stoer, want

1. Wanneer ik dit typ, zit ik op de bank. Zak chips, leuk programma op de tv. Het is er een met allerlei zangers, die een liedje zingen voor elkaar. En ooh wat zijn ze aardig voor elkaar. "He Bah zeg" denk ik steeds. Verder vind ik het best oke.  Naast de chips staat wijn. Dat ik het geslijmjurk maar zo zo vind, wordt meteen afgestraft omdat ik deze wijn niet te drinken vind :')  2a Een paar maanden geleden gingen we tijdens de coronatijd op bezoek bij juf N in de schooltuin. Een soort van opeens had ze een bos bloemen voor me verzamelt. "Voor jou mama!" Veel bloemen uit de tuin verdwenen die mee gingen naar ons huis. "Oh wat lief schat! Volgende keer even vragen of het mag he lieverd?" 2b Onder het eten fluisterde ze geheimpjes in m'n oor. "Mama, als ik naar de grote school ga, ga ik naar juf. Als ik naar de grote school ga, ga ik knutselen. Ik ga fietsen op de fietsjes en ik ga liedjes zingen. En mama, mama, ik ga dan géén bloemen uit de tui

{1. Wat als het leven je zoveel klappen heeft gegeven dat het licht even niet meer aan is? Wat als de zon net zo donker is als de maan? Wat als je slecht voelen niet meer beter lijkt te worden? Dat je niet had opgemerkt dat de zomer langzaam herfst wordt en het ineens winter is geworden en het dagen aaneen hard sneeuwt? Dat je niet meer kunt vertrouwen op de wind die je zal dragen?  Dan zie ik jou} 2. We waren allebei wel klaar met vakantievieren. Mn oudste en ik. Na 8 weken thuis en oke, een week vakantie, hadden we wel weer behoefte aan wat meer structuur en minder televisie kijken. Gister was t dan eindelijk zover. De vakantie zat erop. Acht weken lang vroeg hij wanneer hij naar z'n nieuwe school zou gaan. Ik mocht hem wegbrengen en ophalen. Iets waarvan je denkt dat het leuk is. "Oh kijk daar! Mijn liefste vader en moeder zijn er weer. Wat heb ik ze gemist!" Nee dus. Hij was kwaad want hij wilde met de taxi naar huis. Dat is vele malen leuker dan met je ouders mee naa

1. Ik ben blij dat de hitte weg is. Er kwam vrij weinig uit m'n handen. Het zweet brak me op de meest ongelegen momenten volledig uit. Plus dat zweet in je ogen ook gewoon pijn doet. Absoluut niet grappig. Zo vond ik het een goed idee om met 30 graden door de stad te lopen met de hele familie. Dolletjes.  2. Vorige week werd ik door een herinnering terug in de tijd gebracht. Ik had er zelf niet eens bij stil gestaan dat het auto-ongeluk zich precies 5 jaar geleden had afgespeeld. Een aantal bizarre paar seconden die mijn toch al kwetsbare ik op zijn grondvesten deed schudden. Hoe toevallig het was dat ik daar reed. En hoe wonderlijk dat we er vrij weinig -behalve een trauma- aan overhielden. Een pagina in het boek van mijn leven. Soms is het stom dat je het maar gewoon gebeurd en t alles opnieuw op z'n kop zet. Als het aan mij had gelegen was het gewoon niet gebeurd. Soms dacht ik dat het aan mij lag, want hoeveel klappen kan het leven je geven? Het waren er veel. En hard. Maar

1. Ik begin niet meer aan Duits praten. Lezen kan ik wel en schrijven lukt me ook re-de-lijk. Ik werd lief toegelachen toen ik het probeerde. "Ach, heb je weer zo'n schattige Nederlander" :') en dus gaf ik het op.  2. Gelukkig hoeft dat ook niet meer want, we zijn weer thuis. Thuiskomen is bijzonder want ik ben er nog altijd druk mee. M'n bed ligt wel weer fijn. Al sta ik iedere ochtend voor dag en dauw ernaast. Niet omdat het moet maar omdat ik gewoon niet langer slaap. Voordeel is wel dat ik opsta voordat m'n luidkeelse kinderen me wakker maken en ik daarom in alle rust van m'n ontbijt kan genieten. 3. M'n huis was weer ontzettend groot toen we er weer waren. Het verschil met vorige vakanties is dat het nu eigenlijk net zo schoon was als toen we gingen. Zonder huisdieren blijkt je huis niet zo vies te worden. Behalve een gek geurtje dan. Heerlijk muf.  4. We vielen van het een in het ander want de vakantie voor de (nog even) peuter is voorbij. Ze mag

1. In gedachten stierf ik al bij de gedachte van het lange stuk rijden naar onze vakantie. Vier-en-half uur zou het duren met een beetje geluk. Sinds het ongeluk is het ikdraaimnhandnietomvoorlangeafstanden - gevoel eraf. Ik vind het wel vervelend vanwege de voorpret die je dan geen voorpret kunt noemen. "Denk er niet aan" hoor ik mezelf soms denken en anderen zeggen. Nee, dat is fijn opbeurend. Wees maar gewoon lief voor mezelf. En vraag maar om vertrouwen. Ontspan. Wie weet ga ik dan toch dood onderweg, maar dan heb je je in ieder geval niet tegen laten houden door je angsten.  2. En zo gebeurde het dat we na vierenhalf uur rijden arriveerden op onze bestemming. Levend en wel :) Mocht het dramatisch klinken, dan komt het omdat ik het zelf was die ons er heen reed. Zo goed als Angstloos. En ik was trots.  3. We hadden een heerlijk huisje. Met de nadruk op hadden. Sinds het moment dat we het betraden, stikte het van de wespen. Deze bleken hun intrek te hebben genomen in de ga

1. Sinds het 'maak de hele dag ruzie met je broer/zus' een beetje is overgewaaid dient er zich een nieuw fenomeen aan. Namelijk die van 'sorry, mijn welgemeende excuses dat ik überhaupt besta'. Sinds de dochter ontdekt heeft dat draaien met haar ogen een effect op mij heeft, doet ze dat, zeker niet perongeluk, een paar keer per dag. Er komt nog net geen 'duuhh' dat mondje uitrollen met een draaiende hand erbij. Of wacht, toch een soort van wel. Ze legt gewoon haar hand op mijn mond. Ze kwam er pas achter dat ik dan ook mn tong over die hand laat gaan waar we dan smakelijk samen om lachen. 2. Waarom duurt het tvprogram 'Zomergasten' zolang? Ik doe er op deze manier 5 dagen over om 1 aflevering te kijken. 'Mama? Mamaaaaa!' Word ik vaak onderbroken en dat ongeveer keer 100. Ze doen dan wel vaak de mededeling dat ze me lief vinden. Oke, vooruit. Dat is dan wel een smeltmoment x100.   3. De man was jarig en trakteerde op een spiksplinter nieuwe autora

1. Ik bestelde een paar kledingstukken voor de dochter. Jurken, rokjes en 'eenhoornen' domineren haar garderobe. Sinds dit door de brievenbus werd geschoven is ze niet haar moeder dankbaar, maar meneer de postbode. *zucht* ;-)  2. Het ruziemaken van het kroost waar ik het vorige week over had is sindsdien toch flink minder geworden. Ik denk dat het kwam door een error die bij mij ontstond en daardoor riep dat ze allebei op hun eigen kamer gingen spelen, zagen ze blijkbaar het licht en ik ook weer - aan het eind van de tunnel :')  3. Hilarisch zijn kinderen vaak wel. Zo hard ze ruzie maken, in het stadhuis notabene, 1 minuut later vragen ze elkaar ten huwelijk waar hun ouders elkaar het ja-woord hebben gegeven.  4. We gingen naar een sluis. Toen ik er langsreed de dag ervoor zag ik een glijbaan met veel zand van een dijkje af. Na 50x ervan af gegleden, gingen we weer naar huis en sliepen ze die nacht wel heel goed.  5. Van het weekend maakte ik tomatensoep. Niet dat de soep

Vandaag zit ik in de tuin met een glas wijn voor m'n neus. Het zou niet erg mooi weer worden vandaag, maar eigenlijk viel het mee met de regen. Deze temperaturen mogen van mij altijd. We deden zoals wel vaker niet zoveel bijzonders. Door alles heen houd ik wel van saai. Niet teveel opsmuk.  Vijf jaar geleden, het klinkt als een ander leven. Een tijdperk waarin het Ene kind centraal stond. Het Ene kind die al heel wat doorstaan had en toch zich door een wonder voltrokken, nog altijd bij ons mocht zijn. Wat een pijn heeft dat met zich meegebracht plus een enorm verdriet.  We waren toen, op dit tijdstip in 't UMCG en zaten bij onze kleine vriend aan het bed. Hij lag aan de beademing op de kinderIC, na de laatste operatie, wij met een kopje thee.  We zaten eigenlijk nog midden in een rouwproces. Een proces om levende rouw. Een vaak onderschat iets, kwam ik wel achter. Je valt als een glas of bord van de tafel, in 100000 stukjes. Het wordt niet meer zoals het was, kwam i

1. Ik ging naar de stad vorige week. Een uitdaging opzich met 2 kinderen. Het weer was ronduit slecht. Dat had ik niet aan zien komen. Dikke regendruppels vielen uit de hemel. Opeens was daar die man. "Je zult het wel koud krijgen met je korte broek aan. Hier, wil je mijn paraplu?" zei hij tegen Glenn. Geen idee wat ik, want ik was best verrast, moest zeggen. Ik liet het daarom aan m'n kleuter over. "Die meneer vraagt of je zijn paraplu wilt" herhaalde ik nog eens tegen hem. Daarna nam hij hem dankbaar in gebruik. De gekregen paraplu. Wat een geluk.  2. De jaren zijn kort en de dagen slepen zich soms voort. Het wordt uiteindelijk altijd wel weer bedtijd op de een of andere manier. Sommige dagen zijn nogal gevuld met ruzie. Het kroost onderling. Ik hoor er meer ouders over, mij schraal troostend dat het een keer ophoudt. Voor nu wil ik hard het huis uitrennen. Weg van de herrie die het met zich meebrengt. 3. Ik maakte foto's van de zus het weekend. Altijd een

1. Op het moment staat Herman in de oven. Het hele huis ruikt heerlijk. Tien dagen lang stond hij hier als een beslag op m'n aanrecht. Net als vroeger. Ik heb heel wat Herman naar binnen gewerkt als kind zijnde. Mijn moeder bakte er in periodes op los. Ik hou wel van dat jeugdsentiment :) 2. Het oudste kind ging kijken op zijn nieuwe school. Heel leuk voor hem, goed voor de juf op school. Ik kan je vertellen, ik was best nerveus voor dat uurtje. Er zit natuurlijk ook wel een emotioneel labeltje aan vast. Voor mij dan, want de kleuter had het zo naar z'n zin gehad. Het uur vloog ook voorbij want ik had goed gezelschap bij me. Ik wilde het steeds eerst zien en dan geloven. Nu ik het gezien heb wordt het toch meer geloven, al vind ik het jammer dat hij zover weg is en er heen moet met een taxi en ik niet kan zien hoe zijn gezicht is als hij uit school komt. 3. Diezelfde dag (daarna) gingen we wandelen. Mijn goede gezelschap had het idee om naar dat landgoed te gaan waar ik het

1. Nu het kroost even buiten speelt voor het huis, heb ik weer even de kans om mijn eigen gedachten te horen, zolang ze niet binnenkomen om moeilijke vragen te stellen ;) Al kijk ik met regelmaat onder het plakplastic op het raam om te zien waar ze uithangen. Regelmatig als ze buitenspelen moet ik naar buiten om een ruzie te leiden, maar gelukkig kunnen ze ook lief samen spelen. Gister had de man een skelter gevonden langs de kant van de weg. 'Gratis mee te nemen' stond er groot bij. Glenn was helemaal in de wolken en wilde het liefst vanmorgen om 7u alweer buiten te spelen. Ik heb hem duidelijk kunnen maken dat ik dat iets te vroeg vond. 2. Het is vakantie. Ik moet er nog even inkomen. Het voelt zeker niet als verdiend. Ik moet me er even aan overgeven, als je altijd iets moet verdienen om iets te krijgen, wat voor leven heb je dan? Juist ja. In ieder geval, het weer is niet perfect en we zitten de meeste tijd gewoon binnen met zeer flexibele beeldschermtijd. Het afscheid op

1. Het was zo'n dag die goed begon. Ik stond op tijd op om m'n ochtendprogramma af te draaien. Het kroost kreeg te eten, kleren aan en gingen naar school en schooltje. (Nog maar 3 dagen!) Halverwege de dag voerden ruzies en boosheid de overhand, wat niet meer stopte. Van narigheid vloog ik em in m'n eentje . Dit keer naar de Hema. Voor de jufjes.  2. Vorige week speelde Glenn op de kinderboerderij met z'n klasje. Hij mocht bij zijn ene juf in de auto, zo vertelde hij. "Juf E heeft een Renault! En juf T een Seat". Het was dezelfde kinderboerderij waar ik met hem was, in een ander tijdperk. Hij was nog net geen 2. Hij huilde alles bij elkaar die ochtend. Deze keer niet. (Gelukkig voor z'n juffen) Hij speelde de hele dag heerlijk en sliep ook heel goed die nacht.  3. Als (dubbele) mantelzorger heb ik in de week niet heel veel tijd voor mezelf. Het is wel echt nodig dat ik goed voor mezelf blijf zorgen. Ik schafte daarom een halve nieuwe garderobe aan, waarond

1. Het is zomer. Nu al. Ik hou van de lente. Meer dan van de zomer. Dat gevoel bij de bomen die weer groen worden, de bloemen in de knop en t gras wat weer tig x in de week gemaaid mag (moet) worden (gelukkig heb ik een eigen chef de pelouse ;) Het is al over 8x school zomervakantie. Mijn hemel. Wat is dat met de tijd? Glenn heeft trouwens 8 weken. 'Maar coronatijd ging toch ook goed?' Ja, maar toen was t dus lente! ;-) 2. We kozen voor een vrije school voor speciaal onderwijs. Neen, dat wil niet zeggen dat ze er vrij zijn. Of mogen doen wat ze maar willen. Ik moet altijd een beetje grinniken als ik eraan denk dat veel mensen dat denken. In het kort komt het erop neer dat er naar het kind wordt gekeken, het minder leren uit de boekjes is, maar meer ervaren en voelen.  3. En dan t afscheid. Als ik iets stom vind is dat t wel. Zeker van die ene juf. De beste vriendin van mijn zoon. Ze is erbij vanaf het begin en heeft hem zien groeien. Nu ik toch al om alles huil, kan dit er ook

Één. We deden een gesprek op een nieuwe school voor Glenn vandaag. Ik was er wel aan toe en had er zelfs een soort zin in. Het zou duidelijk worden waar we voor konden kiezen. Eenmaal daar voelde ik de bui al hangen; m'n tranen zaten hoog en zagen geen andere weg dan de uitgang. Eerder kon ik daar wel van balen maar  inmiddels weet ik wel dat het niet erg is. Meestal dan, want soms wil je ook gewoon dingen vertellen zonder te huilen.  Ik weet dat dit goed is voor die grote zoon van mij, maar m'n hart vindt het heel erg dat hij niet meer echt in de buurt zal zijn. Dat ik hem niet zomaar op kan halen als er wat is. Twee-en-twintig kilometer, in plaats van 800 meter. Mijn grote kleine zes jarige.  Twee.  Het liet me denken aan die keer dat een peuterjuf ooit zei dat 4 dagdelen daar goed voor hem zouden zijn. Ik wilde dat volstrekt niet. Er was daar iemand geweest die had gezegd dat ik moeite had om hem los te laten. Ik werd er boos van en zette m'n stekels op. Eigenlijk snapte

Lieve Glenn Pasgeleden schreef ik t al eens ergens. Het leven met jou is nooit saai.  Sinds die 6 jaar dat je in ons leven bent gaat er eigenlijk geen dag onopgemerkt voorbij. En hoewel de dagen soms lang zijn maar de jaren kort, was en is t eigenlijk een enorme reis rond de aarde ansich.  En wat gunnen wij jou een plekje, waar je je meer begrepen mag voelen, je meer  mag  ontwikkelen, waar je meer aandacht krijgt en een plek waar t niet raar is om een beetje uit de maat te lopen, gewoon, omdat ze dat allemaal doen. En omdat we niet kunnen vasthouden aan dat wat wij voor ogen hebben, ondanks de tranen die er gevloeid zijn. En daarom zijn we op zoek naar een nieuwe school. En ik merk dus echt dat t weer een nieuw soort loslaten is. Het is nu eenmaal niet een kwestie van zelf halen en brengen en daarmee in de buurt bij kinderen die je kent. Ik heb t vaker moeten doen, maar eigenlijk went het gewoon niet.  Het onbekende oord.   Het is oké (denk ik) JIJ bent in ieder geval oke! Het heeft t

Gek is t eigenlijk, als ik mijn ogen dichtdoe weet ik precies weer wat voor tijd het is.  Ik weet het niet alleen. Ik voel het.  Een crisis, die 5 weken zou duren. Of eigenlijk, na die 5 weken pas echt begon.  Ik weet nog wel dat ik het ziekenhuis miste. Er waren mensen die er vertrouwen voor mij in hadden wanneer ik dat zelf niet had. Er was altijd wel iemand om mee te praten. Thuis was ik alleen, met mezelf.  Ik trok het maar slecht, want ik kende mezelf niet meer. Ik vertrouwde mezelf niet meer. Daar waar ik zo daadkrachtig bleek op die 5 mei, zo trok de mist over mijn beoordelingsvermogen.  Waardeloos voelde ik me. Volledig verdwaald. Bang. O zo bang. 'Kom hem maar halen, want ik kan dit niet aan'.  Inmiddels is het 2020. We leven al even in een crisis. Covid-19. Ik voelde de angst aan het begin. Ik zag het bij medemensen. Zo kreeg ik eens een boos gezicht, omdat ik niet genoeg afstand hield. En de tijd is zo vreemd. De mensen missend, niemand om mee te praten, nou ja, niet

Het was gewoon een poes, die poes van ons. Ik had haar zelf uitgekozen. Ooit, op een boerderij. Ik wilde een witte, maar de witte was geen vrouwtje. Deze zou het daarom worden. Wit met zwart en onder haar neus een typisch zwart snorretje. Een echt maatje voor onze andere poes.  Ze kroop in alle bakjes. In alle dozen en op alle dekentjes, waarna ik verzuchtte over wat voor een haarbal ze eigenlijk was. Met haar altijd natte neus waarmee ze tegen je arm tikte en die tong, die altijd over je hand likte. Eentje die met je meeliep als je een rondje buiten liep. Zo liep ze een keer mee tot aan de supermarkt. Ik liep toen gauw naar binnen, om meteen te hopen dat ze me niet gevolgd was, de winkel in.  Zoals ze altijd melk dronk uit de bekers van het kroost als we even de andere kant op keken. Ze was eigenlijk heel normaal en gewoon, die kat van ons. Ze was er altijd. Een aanvulling in het huis. Net als een meubel. En eigenlijk veel meer dan dat. De eerste jaren zonder kinderen.  Ze 'maakte

Ik staar van buiten, waar de zon in al haar enthousiasme schijnt, naar m'n handen. Kapot en droog van al het wassen.  Het deed me ergens aan denken, want bijna 6 jaar geleden was dit ook. Alleen scheen de zon niet. Het was donker.  Een crisis, die wel even zou duren.  Inmiddels zitten we weer in crisistijd. Dit keer dan wel met de rest van de wereld. En het is niet donker. Want jij bent hier, bij ons :)  Misschien is t dat ik dit zeg omdat ik je moeder ben, maar ik vind je een buitengewoon groot talent. Een talent in wat het leven werkelijk inhoudt. Want het pad met jou is niet altijd even goed zichtbaar. Het loopt wat kronkelig. We vallen ons soms een hoop builen aan de hobbels en gaten. Het vaakst loop je voor ons uit. Soms laat je het toe dat je moeder voorop mag lopen en soms lopen we naast elkaar.  Het is roeien, kapseizen, een nat pak halen en weer de boot in. En dan gebeurd het, wanneer ik het niet verwachtte; je laat ons de mooiste vergezichten zien. De mooiste bloemen, de

Ik zag ze in de winkel. Twee mensen op leeftijd. Een paar. Ze hoorden bij elkaar. De man maakte de losgeraakte veters vast van zijn vrouw. Een bekend aandoenlijk gezicht. En stiekem vroeg ik me af hoe dat zou zijn als wij dat later zijn. Oud.  Want dat het leven veel wendingen kan nemen weten we inmiddels wel. Grote hoogtes en diepe dalen. Van hoge berg hard naar beneden donderen. Of gaande weg steeds iets verder omlaag.  Het zijn een soort van spanningsvelden. Een kruispunt. Welke kant gaat het op? Wie gaat waarheen? Of blijft de ene achter en gaat de ander op pad?  Mag het even zo zijn? Dat je elkaar die ruimte geeft? Dat het leven voor je deur staat en vraagt om aanpassingen? Is het niet van de een, dan wel van de ander? Geven en nemen en soms de ene meer dan de ander. En er zijn grenzen. Oja. Zeker wel.  Iedere keer is het weer een kunst. Een kunst om elkaar ergens in het midden weer tegen te komen. Het blijft een hele klus. En soms lukt het gewoon niet. Raak je verder

Liefste Glenn,  Het jaar vloog alweer voorbij. We mochten weer met jou naar Groningen! Je vroeg er al een week naar. Je was immers, zo waren je eigen woorden, 'zoo ziek!' 'Ik moet naar de dokter, mama!'. Nee hoor liefje. Vijf en half jaar geleden, toen was het goed mis met je inderdaad. Maar nu, ik kan je amper bij houden. Je rent, eigenlijk vlieg je bijna door de lucht. En dat allemaal met 2 van die pretogen, waarin je lichtjes ziet schijnen. Mijn hart danst ervan. (En m'n hoofd, die slaat op hol, zo overprikkeld als ik dan ben. Ik hoor amper meer wat je zegt, of wat iemand überhaupt zegt. De dokter vroeg of ik vragen had; ik heb geen idee. Ik kan mijn eigen gedachten niet eens meer horen)  Eerst mocht je weer voor je lengte en gewicht en een ecg. En toen de hartecho. We mochten nog even wachten op de gang. Je vloog op een fiets door de gang heen. 'Mamaa! Mamaa! BUURMAN EN BUURMAN OP TV! MAG IK DAT KIJKEN?!' 'Nog even wachten liefje. De dokter komt je z