Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Beste man Ik zou je voor van alles uit kunnen maken. Van een idioot tot aan debiel en nog wel meer van dat soort woorden. Ik zou mijn scheldwoordenschat op je los kunnen laten. Ik zou kunnen wensen dat je jezelf zo zou bezeren dat ik ervan kon smullen. Ik had hard op je af kunnen rennen om je hard in je ballen te trappen. Maar nee. Zo ben ik niet. Niets van dat alles. Weet je hoe het is, om doodsangsten uit te staan? Weet je hoe het is om van de weg af gereden te worden en daarbij 3 keer over de kop te gaan? Weet je hoe het voelt om in gillende paniek in een net tot stilstand gekomen auto te zitten, waarbij je bijna zeker weet dat je dit niet gaat overleven? Wat ik me dan tegelijk afvraag, ben je nu trots op jezelf? Kun je jezelf in de spiegel bekijken en je daarbij recht in de ogen aankijken? Hoe kan het toch, vraag ik me af, dat je jezelf dit aandoet en dan daarbij jezelf vrijwaart van dit alles, door er bijna vandoor te gaan en vervolgens onder luid protest niet mee gaat, terwijl

Daar lig je weer. Op de bank van het Deventer Ziekenhuis. Je ligt aan de monitor. Het is immers nog maar 4 weken geleden van de operatie! Mama herkent de piepjes als geen ander. Dokter onderzoekt je grondig of je wel in orde bent. Ze vraagt t ook nog aan mama. Ja schrik! Dikke schrik. Jeetje mina! Een paar schaafwonden. En ik baal stevig. Ik baal echt stevig van die man die dit ons heeft aangedaan. Hij kon hij dit doen. Lieve Glenn Wat een prachtige dag vandaag! Het is warm, bijna heet. We gaan een dag op stap, naar papa, naar de autocross. Michelle rijdt met ons mee. Gezellig! In de auto hebben we heel wat te bespreken op de heenweg. Zo goed kennen we elkaar nog niet, maar de klik is er. Het gaat over van alles. Het leven, met hoofdletter L. Op de cross gaan we ons eigen gangetje. Af en toe komen we elkaar tegen. Het is een goede dag, met aardige mensen, leuke gesprekken en het mooie weer! De terugweg verloopt al niet anders. Gezellig kleppen over van alles en nog wat. Ook over o

Lieve Glenn Dat was nog es een snelle. Erin en eruit. Even gauw een ECG en je saturatie meten, gesprek met dok. Ik had ook niks anders verwacht, zo goed als je t doet. Over een half jaar gaan we terug. Helaas was t je eigen kindercardioloog niet. Deze was ook zeker niet onaardig, maar t was leuk geweest. Zij was degene die bij jou was toen pap en mam toen s avonds in Groningen aan je bed verscheen en ons t verpletterende nieuws vertelde. Zij was degene die steeds de controles deed. Ze was in de kliniek aant werk. Ik denk niet dat alleen maar toeval bestaat. Wel even vaak als geen toeval, maar dit was t niet, want toen we in de AH to go liepen, kwamen we haar dus tegen! We maakten een praatje alsof we vrienden waren die elkaar na een hele weer tegen kwamen. Over jou en de operatie, over hoe dat gegaan is en over wat lekker is bij n kop thee. Ik raadde haar Tony's Choconelly aan. Ze ging toch voor de stroopwafels. Ze wilde perse rooibosthee want daar had ze zin, maar kon het niet

Lieve Glenn Waar het vorig jaar zo ontzettend donker was, is het nu zo ontzettend licht. Als ik die twee dingen over elkaar heen leg, weet mama weer in wat voor zwaar weer ze terecht was gekomen. Hoe diep ik zat en hoe ik moest overleven in een uitzichtloze situatie, niet wetende wat de uitkomst ervan zou zijn. De dood was zo nabij. Het was het randje...meer dood dan levend. Mama stond erbij en keek er naar. Een ware uitputtingsslag. Waar ik het niet meer wist hoe ik het hebben moest, waar ik tot aan de grond toe afgebrokkeld werd. De grond onder m'n voeten vandaan getrokken. Het vertrouwen in het leven en iedereen weg. Er leek niets meer van me over. Zo voelde dat. Ik kon geen woord meer uitbrengen, behalve die op papier. Het overzicht totaal verloren. Mezelf helemaal kwijt. Wat een pijn, wat een verdriet, wat een onmacht. Nu deel twee achter de rug is en de rekening met het verschil met vorig jaar kan opmaken, kom ik in een verwerkingsproces 2.0 terecht, nu ik kan reflecteren

Lieve Glenn Oja, dus zo voelt dat. Mama zou het bijna zijn vergeten. Dat ik na een tijd in een vreemde wereld terugkom en me afvraag wat ik er doe. Waar het ook alweer over ging en of ik de koetjes en kalfjes, de letterlijke gesprekken daarover, ooit nog es leuk ga vinden. Of ik ooit weer in het leven, waarin de wereld gewoon maar doordraait kan terugspringen. Een buitenaards wezen... Mama weet t antwoord wel. Natuurlijk gaat het lukken. Maar dit is wat 10 dagen UMCG teweeg brengt. Alsof een mens is geïntregeerd is in de andere wereld. Bijna buitenaards. Een wereld waarin we soms hard huilden, omdat we jou achterlieten voor de operatie of omdat je eerst hard moest huilen voordat je in slaap viel om vervolgens de afdeling af te gaan omdat we zelf ook moeten eten. Of waarin we hard lachten, omdat je zelf je hartslag had kwijtgemaakt op de monitor door er hard op te rammen, zonder dat een mens t zag. Een wereld waarin we grinnikten, omdat de zuster van de oudere garde nog nooit had mee