Mijn allerliefste Glenn. Ik zie het in je ogen en nog het meest in je doen en laten. Vanaf morgen heb je vakantie. Zes weken lang. En eigenlijk wil je het niet. Want wat jij wilt moet meteen. Eigenlijk gister al, want zo gaat dat in jouw, hoofdje. Je wilt leren lezen. Ik zet het zo apart omdat het zo hoort dat je dat op den duur wilt, maar in jouw geval zo bijzonder. En ik ken je niet anders dan dat alles op jouw tijd zal gaan. Dat is sinds de dag dat je geboren bent. De dagen op de kinder intensive care, je deed het op jouw manier. En dat is goed. Jij bent goed. Niet altijd makkelijk voor mij en de rest van je omgeving. Want nu betekent dat vooral al een paar weken veel boosheid en frustraties. Je bent klaar in je klas en t wordt er thuis niet gezelliger op. Ik blijf benoemen dat je graag door wilt naar de volgende klas, dat ik dat snap en dat het mag maar dat er voor alles een tijd is. Voor even wordt je daar weer een beetje rustiger van totdat we weer een keer zeggen
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)