Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Voor alle dagen van het afgelopen jaar;  De dagen van vermoeidheid. De dagen van eindeloos. De dagen van het huilen, de dagen van rouw. De dagen van bitterheid. De dagen van de moed erin. De dagen van alle emoties door elkaar. De dagen van zorgen. De dagen van frustratie om lege handen. De dagen van eenzaamheid. De dagen van het vechten tegen onszelf. De dagen van de goeie grap. Voor alle dagen van boos. De dagen van lieve mensen. De dagen van gedragen worden. De dagen van negatief. De dagen van veroordeling. De dagen van verbroken verbindingen. De dagen van het loslaten die ik niet meer zelf kon dragen. Voor alle dagen van verstikking. De dagen van een open hart voor eindeloze dankbaarheid. De dagen van het vooruitzien in nieuwe mogelijkheden. Voor de dagen van stom. De dagen van trouw blijven aan geliefden. De dagen van worsteling door de dagen. De dagen van gewone dingen. De dagen van moed over het ongewisse. Voor alle harde lessen. Voor alle nieuwe dagen. Voor alle dagen van boos.

December.  Ik schreef pas geleden over deze maand. Ik zie de irritante - pardon my french - kutquotes voor bij komen: 'make it a december to remember'.  Deze ouwe zuurpruim vraagt zich meteen af hoe het dan met die andere maanden moet. Het jaar heeft nu er nu eenmaal 12 en om het nou allemaal op deze te gooien. Voor december moeten we leven. Vergeet het maar. Ik weiger.  En toen werd het toch een maand van die kutquote. Nee, ik vroeg er niet om. Het gebeurde. Zomaar. (Om mij, ons te pesten denk ik heel soms) Ik denk dat het leven een cursus kickboksen heeft gekregen. Er vielen ontzettend rake klappen.  Gejankt heb ik van de pijn. Met een bloedneus, een blauw oog. 'VIND JE DIT NOU LEUK?!' vroeg ik verbeten.  Ik kon terugvechten, maar deed het niet. Weglopen was ook een optie geweest. Of eigenlijk niet, het zou me achterna gekomen zijn met nog rakere klappen.  En toen waren daar mensen met doeken voor m'n bloedingen, zalf voor mn blauwe oog en een liefdevolle deken di

Het is december. De maand van de veronderstelde mooie dagen. Het samenzijn. Het genieten.  Ooit was dat zo maar als ik zeg dat het nu wat minder is, ben ik negatief en dat mag ik eigenlijk niet zijn. Ik hoor dat vaak om me heen. Een maatschappij die roept dat er voor ieder iets wat niet fijn is wel een remedie is.  'Ga maar naar een psycholoog, dan wordt je misschien wel wat positiever'.  Nee. Ik ga er niet heen. Niet voor dat. Iets wat zich oplost door het maar gewoon te zijn. In mijn positie is het niet meer dan logisch dat ik me zo voel.  Ik wil het eigenlijk niet eens negatief noemen, maar het is zo maatschappelijk verantwoord. Ik ben niet maatschappelijk verantwoord.  Er gebeurd nogal veel op het moment Dingen die mij niet in mn koude kleren zijn gaan zitten. Iets wat door mn aderen gaat, net zoals die adrenaline die me soms achtervolgt. Dus ik ben soms of vaak negatief. Soms blij en soms moe en soms niet blij. Het zij zo.  Wat ik trouwens ook ben is dankbaar. Voor lieve m

'Hij is naar de hemel', vertelde ik mijn zoon. Hij keek me aan. 'Wat is een hemel?', vroeg hij. Ik zei hem zomaar dat hij misschien wel wist hoe dat eruit zou kunnen zien.. Onverwachts viel het laatste blaadje van de boom op de grond. Ik weet niet of het blaadje het heeft geweten. Of het heeft geweten dat het zoveel verdriet zou geven.. Op een zeker moment kwam de zon weer tevoorschijn. Alsof ze ons iets zeggen wilde. 'Kom maar hier bij mij. Ik zal je troosten en je warmte geven. Daar hoef je niets voor te doen want Ik heb je lief'.  En zo kunnen we voorzichtig beginnen aan het leven van alle dag. In een wereld die toch doordraait. Op een eigen tijd en hoe je je ook voelen mag. Al is het een zesje en geen negen of een tien.  Soms mogen we dan weer even voelen van iets van het grote gemis. Op een onbewaakt moment als een soort weeënstorm die opdoemt uit iets simpels. Als je loopt over straat of als je de afwas staat te doen.  Tijd is wat we onszelf kunnen geven i

Het allerliefste meisjeskind is bijna 3. Sinds dat er kinderen hier geboren zijn is de tijd alleen nog maar meer iets ongrijpbaars geworden. Want wat is nu eigenlijk 3 jaar? En toch is ze niet meer het onschuldige kleine baby'tje van toen.  Nee, als je met hele zinnen spreekt, vier keer zoveel weegt als toen, dat je maar al te goed weet wat je wilt of eigenlijk vooral wat je niet wilt, dan is er toch veel veranderd.  En hoewel ik al een moeder was van de broer, heb ik dat hele moederschap opnieuw moeten uitvinden. Ik dacht vaak dat ik het toen wel wist maar ik had het mis. De maatstaven in mijn hoofd golden voor een ongezond geboren kind. Het gezonde kind was zoiets bijzonders. Mijn geest begreep er helemaal niets van.  Want hoe ga je nou om met een kind die in de pas loopt? Die nergens extra zorg bij nodig heeft? Die geen streep over haar borstkas heeft lopen? Wat een nieuwe grote verantwoordelijkheid. Want hoe zorg je dan dat dit kind niet in de goot beland als het later groot is

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛  - loslaten is l(i)ef heb

Het is niet leuk te moeten horen dat je niet meer last mag hebben van iets wat zich vijf en half jaar zich heeft afgespeeld. 'Hij is toch niet dood?' Nee, daar ben ik ook heel dankbaar voor. Echt. Al is de weg niet makkelijk. Het is thuis niet altijd even makkelijk als je weet dat alles terug te herleiden is naar die gruwelijke momenten van afscheid nemen van je eigen kind. Niet wetende of hij het zou overleven. Minimale kansen. Meer dood dan levend. En dat tot 2x toe. Met zn innemende lach kun je niet anders dan blij zijn. Zelfs zijn moeilijk te sturen gedrag maakt ons dankbaar, maar o, wat is het hard werken. Voor ons beiden. De ene met het onverwerkte trauma en de ander die de kar met iedereen en alles daarin probeert te trekken. Het valt gewoon niet mee soms. Onbegrijpelijk? Ik snap dat best. Het is ook ingewikkeld. Veel omvattend. We vertellen zelf ook niet alles. Dan is het makkelijker om je eigen invulling eraan te geven en je oordeel eraan te hangen. Alles wat hier

Het regende keihard toen ik hem ophaalde van z'n laatste schooldag. Wat een timing dacht ik nog van tevoren. Maar de regen is niet te sturen en dus pakte ik een paraplu en hop, daar ging ik. Het was me het schooljaar wel. Zo had ik een stevig gesprek met Glenn z'n juf op de eerste dag na de zomervakantie, wat ging over zindelijkheid. Ik was zo kwaad dat ik de dag erna zo boos was en de hele kleuterklas als een leeuw bij elkaar aan het briesen was. Ik was ver buiten mijn eigen boekje gegaan en leerde ik dat ik gehoord moest worden. Omwille van mijn kind en omwille van mezelf. Ik moest immers het hele jaar mijn kind naar haar toe brengen. En ik moest laten weten dat Glenn geen prinsje is, maar een lief kind met een toch wel aardige gebruiksaanwijzing. Het kwam weer goed :) want uiteindelijk konden we samen toch door een deur en kon ik af en toe even bij haar langs om te praten en soms te huilen over hoe moe ik was van zijn gedrag en het even niet meer wist over hoe en wat. W

Het is inmiddels (iets meer dan) 5 jaar geleden dat ik begon hier met schrijven. En soms denk ik, wie zit er nou nog op mijn schrijfsels te wachten? Al deze verhalen. Maar mocht dat zo zijn - dat niemand er meer op zit te wachten, dan heb ik het nog altijd wel voor mezelf gedaan. En eigenlijk is dat al meer dan prima :) Er was een dag dat er op de deur geklopt werd. Ik deed open en er stond een groot, zwart schimmig figuur voor mijn deur. Voor dat ik het wist stond ie al binnen. Ik durfde niet naar em te kijken. Hij nestelde zich aan onze tafel, zonder dat ik daarom vroeg. Hij nam van ons eten. Terwijl ik piepte dat ie het niet moest doen ging hij onverstoord verder met eten. Hij zette zich tussen ons in terwijl ik hem vervloekte. "Ga weg! Ik wil dit niet! Ga uit mijn huis!" Hij keek niet op of om. Ik kon hem niet aanzien. Overal waar ik ging, ging hij. Gevochten heb ik. Als een leeuw. "Waarom?! Waarom hier?! Niet mijn baby! Hij hoort bij mij! Hier! Je blijft met j

Het was vrijdagochtend. We zouden kennismaken maar dat ging zo goed, dat we gingen direct van start gingen. Jij mocht bij papa op schoot en mama las haar eigen geschreven verhaal voor. En de dokter die op je knieën trommelde om je af te leiden. Het verhaal was nog niet klaar toen je vroeg of het klaar was. Je wilde t niet meer horen en ik zag het duidelijk gebeuren. Die pijn en ellende van je babytijd kwam daar bovendrijven. Ik vond het zo verdrietig voor jou.. Liefste Glenn, Wat een goeie dag vandaag. Een met een gouden randje eigenlijk wel. Eentje die in schril contrast staat met de vorige dagen. Blijkbaar is je lieve koppie flink van slag. Dat begrijp ik best goed. De emdr is begonnen. Vorig jaar kreeg mama te horen van de geleerde dat het niet kon, dat je geen last meer kon hebben van trauma door alles wat je meemaakte in je vroege babytijd. Misschien klinkt dat wel een beetje verwijtend maar ik denk dat ik dat na vrijdag ook wel n beetje zo voel.. Het zou verwerkt worden in d

Liefste Glenn, Er zijn dingen waar je flink van uit je dak kunt gaan. En dan niet zomaar, nee. Vaak mag de buurt het dan weten dat het niet zo gaat zoals jij het graag gezien had. Dat soort uitspattingen gebeuren een aantal keer per dag maar ook jij moet weten dat het allemaal niet altijd kan gaan zoals jij dat wilt. Teleurstellingen zijn niet leuk, dat weet mama ook. Maar ik ga ze niet bij je wegnemen, want ze zijn niet het einde van de wereld. Ze horen ook bij het leven lieverd. Zo wilde je gister ook eigenlijk niet naar de tandarts. Je had er niet echt zin in. Dat snap ik wel. Het is geen gezellig uitje naar de kinderboerderij. Mama zei tegen jou op een duidelijke toon dat je gewoon in de stoel ging zitten, je mond open zou doen en de tandarts gewoon zou laten kijken in je mond. Ik geloof dat ik vaak dingen zeg tegen beter weten in. Dat je het lijkt te begrijpen maar het uiteindelijk toch niet wilt. Dat het spannend is en dat ik je daar niet bij kan helpen en dus dat een reden

Come running through the forest of these thoughts and collapse  into the clearing of grace. Run through the wilderness of who and what di not want you  and realize there is a freedom for you  to still want better things.  It is okay to dream better dreams. Even if what you lost  seemed to be everything.  Because the truth is,  you were always made for more.  You were always made to carry on. through the worst of things,  gathering all the strength you would need  to be who you are today.  Even when you were hurt along the way.  Even when you felt like a prisoner in your very own mind, by grace,  you survived and you still have permission  to roam free.  Roam free into the clearing. Catch your breath. Fall. Rest.  Begin again.  You are allowed to do that.  You are allowed to want more than these current feelings and out in the clearing,  you are allowed to find healing.  - Morgan Harper Nichols -  Wat ik van tevore

"Het is een bijzondere jongen", zegt de kindercardioloog. "In alle opzichten", hoor ik mezelf zeggen. Hij rent en vliegt en doet het liefst allebei tegelijk. (Wat is het fijn als ie 's avonds in z'n bed ligt) En ik leer veel van hem. Over het hier en nu en daarin te leven. "Zijn hart ziet er mooi uit. Het klopt. Loopt goed door, maar dit snappen we niet. Het past totaal niet bij het beeld dat hij laat zien. Ik wil de controle niet over 3 jaar zoals dat we nu hebben gedaan, maar ik wil hem volgend jaar weer terugzien". What the fuck?! Nee hoor. Dat was echt niet de deal. Hij zou gewoon pas over 3 jaar moeten terugkomen. En waarom weten jullie niet waar het vandaan komt? Onzekerheden zijn zó stom. Mijn hoofd draait overuren. Ik herpak mezelf maar weet weer even hoe het 4 jaar en 9 maanden geleden was. Toen ze wisten ook niet waar het toe ging leiden. Hoe het hem zou vergaan. Hoe hij het verder dat jaar zou gaan doen. Ik neem het de knappe koppe

Het was een normale dag. Zo leek het. Iedereen deed z'n ding. Het regende af en toe en soms leek de zon om het hoekje te kijken. Het moment waarop ik dat ene nieuws zag, kroop het meteen onder m'n huid. Vooral dat kleine meisje van een jaar oud.  Haar mama gestorven op een woensdagavond. Op te jonge leeftijd..Wat zal ze gemist worden... Dat je dan nooit zult weten hoe ze rook. Hoe ze je knuffelde en hoe ze je troostte als je bang was. Hoe ze klonk in haar stem, hoe ze haar vork vasthield tijdens het eten, hoe ze je in bed stopte en misschien wel zachtjes voor je zong. Hoe ze liefkozend je naam zei en je door je babyhaartjes streek. Ooit was ik datzelfde meisje. Het meisje dat op veel te jonge leeftijd haar vader verloor. Vaak als ik het mensen vertel vraagt men of er herinneringen zijn. 'Nee, helaas' vertel ik ze dan. Lief meisje, Ik hoop dat mama's naam iedere dag genoemd wordt. Ik hoop dat jij mag weten door anderen hoe geliefd je bent door je mama. Dat jij