Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Ik ruim mn huis op. Al het overbodige moet eruit. Voor mij nutteloze dingen. Dingen waar ik niet meer blij van word. Kasten worden geleegd. Nagekeken. Even met een doek erdoor. De ruimte die ik ervan krijg is groot. Het maakt dat ik in een keer het hele huis wil doen. Tot ik me bedenk dat ik ook nog 2 kinderen heb die af en toe iets te eten of te drinken willen. En dan ben ik bij dat ene keukenkastje. Ik vraag me af of t die ene is die mn zus voor ons kocht. Aangezien ikzelf daar amper toe in staat was. Die ene die op de wasbak van 'onze' badkamer stond. Die Vier jaar en 7 maanden geleden. Onze tijd in Groningen. Waar we mochten verblijven in het Ronald mcDonaldhuis. Omdat mijn nieuwsgierigheid het won, waste ik mn handen ermee. En daar was ik dan ook weer even. Terug in de tijd. Bijzonder is dat wel. Hoe dat werkt. Zo ongelukkig voelde het niet. Eén geur en je bent weer op een plek die inmiddels ver van mij af staat maar toch nog iedere dag meedraagt. In mn hart in mn ho

Het is half tien in de ochtend als ik de afdeling voor bevallende vrouwen op loop. "Bent u hier alleen?!" vroeg de ietwat verbaasde verpleegkundige achter de balie. "Nee" zeg ik. "Mijn man zet de auto in de garage". Terwijl ze tegen me praat antwoord ik dat ik dit wel voor de middag zou gaan doen. Bevallen. Ze lachten lief naar me. Ik denk niet dat ze dachten dat ik helder kon nadenken. Het kind wilde eruit. En hoe. Ik hoorde woorden als 'natuurtalent' en vroeg mezelf af 'waarom?' Als zelfs ik dit kan, kan iedere vrouw dat met mij. 11.22 Daar was ze dan. Een huilend klein meisje. En god, wat leek ze op Glenn.  Alsof het verleden me inhaalde. Wat doen jullie me aan, vroeg ik mezelf stilletjes af. Al kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Zo lief, klein en mooi. Dat we dit nog eens mee mochten maken. Wat een ongelooflijk wonder. "Niks aan de hand", zei ik tegen de verpleging toen ze haar wogen. Een ruime zeven en een halve p

Met de regelmaat van dat ik van je hou gaat de zon op en onder De vanzelfsprekend- heid die dat lijkt is eigenlijk gewoon een wonder ~ Lars van der Werf Gisteren gebeurde er iets. Iets waarvan de aarde even schudde. Rillingen gingen over lijven. Een ontzagwekkend verdriet die het met zich meebrengt. De ouders waarvan de kinderen er opeens niet meer zijn. De grootste angst van menig moeder, menig vader. De mijne. De rouw voor eeuwig. De liefde voor eeuwig. Niets is zo aanwezig als het kind dat gemist wordt. Nooit meer hetzelfde. In één ogenblik alles veranderd. Gewone dingen. Een kusje, een aai over je bol. Een glimlach. Die goede grap. Elkaars aanwezigheid. Het bij elkaar kruipen in bed op een zondagmorgen. Alle eerste keren. het eerste lachje. Het eerste stapje. Die van school. De eerste keer spelen met een vriendje. Het 's avonds naar bed gaan. Je kindje tevreden zien liggen slapen. Of gewoon de was. Met al die kleren. Misschien wel met die ene broek. Die ze net ze

Life may not be the party we've hoped for but while we are here we should dance ... Nee, ik wil hier geen treurig verhaal van maken. Zeker niet omdat het leven meer bestaat dan alleen uit dat. Ontkennen kan ik het ook zeker niet. Ik zoek ook al langer naar woorden om dit te kunnen verwoorden, ze leken er gewoon niet te zijn.  Ik wilde altijd een moeder zijn die ik in gedachten had, maar dan moet juist dat soort kind wel bestaan. En dat is t 'em juist. Hij bestaat niet.  Een gezond kind. Een kind dat volgens de lijnen meegroeit en gewoon in het (mijn) plaatje past.  Meteen voel ik me schuldig. Want welk kind doet dat perfect?  Ik zal ermee moeten leren dansen. Het leren omarmen. Het brengt ook mooie dingen met zich mee. Het loslaten van mijn eigen verwachtingen, mijn eigen beeld. Meevaren op de golven die het leven mij te bieden heeft. Ik vind het moeilijk, want zo gaat dat al even, dat er dingen gebeuren waar ik niks over te zeggen heb gehad. Een stel danspar

Hallo lief kind. Mijn kleine dreumes. Een jaar en zes maanden zijn weer voorbij en ik vind je eigenlijk al best groot. Toen je baby was keek ik je bijna groot maar nu het zover is mag je wel even zo blijven, al weet ik nu dat alle fases van het leven precies lang genoeg duren. Sinds een paar weken vind je kruipen niet meer interessant. Het zijn je schoenen die je iedere morgen uit bed lokken, alvorens je van kleren te kunnen hebben voorzien heb jij ze al aan. Hoe hard je 'papa' schreeuwt als ie thuis komt van zn werk of honderdduizend keer mama roept op een dag. Je weet precies wat je wilt. En ook wat je  niet zo fijn vindt. Als je het dan toch moet dan dan maak je een hels kabaal die ik gemakshalve dan negeer om erger te voorkomen. Je moet ook wel, want opboksen tegen je grote broer is een kwaliteit die je wel handig is om te hebben. Of, laat ik zeggen, het zou eigenlijk wel moeten. En wat zijn we eigenlijk dolblij met jou. Een 'gewone' baby. Al vind ik dat wat vr

Het blijft een bijzondere dag. 5 mei. Vier jaar geleden liep ik naar de Plus. Ik kocht er brood en billendoekjes voor mijn 3 weken oude baby. Het was fijn om even buiten te zijn. Maar ook gek. Ik liep nog niet zo hard en alles was anders na de vorige keer dat ik in de Plus was geweest. Zonder dikke buik, maar met kind. Ik vond het onwennig tot en met. Ik snapte er niks van, die baby van mij. Al vond ik hem het mooiste jongetje op aarde. Het was nogal wat. Dat moeder worden. Moedergevoel. Geen idee wat het was. Het onlosmakelijk verbonden zijn. Ik vond het soms veel te heftig, in combinatie met al die verantwoordelijkheden rondom zo'n kwetsbaar wezen. Dan bedenk je laat in de avond, bijna nacht dat het beter is om naar een huisarts te gaan. Hoe dan? Soms vraag ik me dat af. Pas zei iemand dat het in die weken toch zo hard gegroeid is. Dat instinct. Hoe dan? Hoe dan! Ik voelde me niet erg sterk, eerder een zwak en herstellend wezen. Ik kon niet erg helder denken en was eig

De juf had het best lastig gehad. Haar handen vol. Op jouw eerste dag in groep één. Aan jou. Ik had ook niets anders verwacht... Lieve Glenn Al een paar maanden wist ik dat die dag er zou komen. Die zestiende dag in april. En al leek het nog best ver weg, 'ineens' was ie daar. Ik probeerde te doen als elke ochtend. Toen je nog naar je andere juf ging. Wat zou nou een extra dag voor verschil maken? En toch zag ik er tegenop. Want hoe je het gaat doen weet nog niemand. Sinds die ene dag in februari veranderde het voor mama. Dat je een meer uitgebreide handleiding hebt wist ik al wel. En toen had dat ineens een naam. Mama weet het, jij bent zoveel meer dan dat. Mijn vrolijke, creatieve, lieve kind. En dan hoop je zo hard dat anderen dat ook zien. Vooral op school, waar je een groot deel van de tijd zult doorbrengen. En toen liepen we dezelfde route. Alleen een ander lokaal zou de eindbestemming worden. Je wist niet hoe snel je er naar toe moest. Je vroeg immers bijna ieder

Ik ging een weekend weg. Alleen. Niet helemaal alleen, maar wel zonder man en zonder kinderen. Van tevoren had k bedacht dat het best weleens kon zijn dat zodra ik in het vliegtuig stapte mijn laatste uren geslagen waren. Uitgebreid had ik afscheid genomen van mijn geliefden thuis. Dat soort dingen doe je als je denkt het er niet levend vanaf te brengen. Dat klinkt zwaarder dan het is. Het is part of the deal. Iets wat ik heb overgehouden aan alle ellende. In de bijna 4 jaar van het moeder zijn ben ik nog maar 1 nacht weggeweest. Helemaal niet gewend om mijn kinderen voor langere tijd niet te zien. Dat is echt niet zielig hoor. Natuurlijk zou er niets gebeuren. En ik stortte ook niet neer. Godzijdank zeg. En dan valt je grootste uk keihard van de trap. Ziekenhuis en alles. Nacht blijven. Zit je daar een kilometer of 600 van huis een beetje machteloos te zijn. Niks kunnen doen. De beste timing ever. Ik had om een vlucht eerder terug kunnen vragen. Terug kunnen rennen naar die grote

Lekker warm zit ik aan de keukentafel. Ik kijk even naar Livia. Ze lepelt driftig haar toetje naar binnen met haar bijna gecontroleerde bewegingen. 'Ah bah!' hoor ik weleens op andere dagen van d'r grote broer, wijzend naar haar vieze snoet. Gelukkig kan ze weer lachen, die mooie, kleine, allerliefste dreumes van me. Wandelen is m'n hobby. Een aantal kilometers ver. Vandaag leek het weer goed te zijn. Niet heel warm maar ook niet heel koud. Wandelen is een goed moment om even te ontstressen wanneer er veel dingen tegelijk spelen. Even alle zorgen aan de kant. Totdat het gaat regenen. Nee, ik ben er niet een die er niet tegen kan als het zacht gaat. Niet dat ik het huis uitga als het niet nodig is maar een beetje regen als ik eenmaal buiten ben is niet erg.. Het bleef niet bij een beetje regen. Harder en harder ging het. Regen in ons gezicht. Doorweekt met plakharen. Koud tot op het bot. Livia kon niet meer anders als huilen. Het huilen gaat over in krijsen. Ik pak m

Een huilend jongetje van 3 ligt bovenop me. Wat er mis is kan ik nog niet ontdekken. Het huilen klinkt zo zielig dat ik ervan ga meedoen... 'mama, mama' Ik word er gek genoeg tegelijk een beetje blij van. Ik dacht aan je toen je n baby was. Zo'n mooi jongetje met mooie pluishaartjes. Je ligt bovenop me en ik denk aan de baby die dat niet wilde. Die eigenlijk nooit om zn moeder vroeg. De wereld was van Glenn en Glenn van de wereld. Ik denk aan de baby die ik 5 weken heb moeten missen en even wens ik vurig dat ik de tijd kon terugdraaien.... Kom maar bij mama lieverd. Ik zal je dragen en troosten. Tot je tranen weer gedroogd zijn...

Ik was van plan om het einde van t vorige jaar een verhaal te schrijven over het afgelopen jaar. We waren er even tussenuit (heel burgerlijk naar een burgerlijk huisje op een burgerlijk vakantiepark, maar dat is oke. Je leeft immers maar 1x ;) dus kan ik nu sterven. Grapje natuurlijk) Zoals ik dus op vakantie was, was mijn brein dat ook. Poging nummer zoveel dus. Als je het mij vraagt was 2017 niet bepaald mijn jaar. In een belangrijk opzicht ook wel weer, maar het heeft me zeker heel wat grijze haren erbij doen krijgen. Het mogen krijgen van een tweede kind. Gezond en wel! Wat een ongelooflijk wonder en natuurlijk ben ik een dankbaar mens. Maar daarnaast heb ik dat toch wel even onderschat. Zoals ik steeds gedacht had dat ik die er wel 'even bij zou doen'. Boy. I was so wrong. Ik heb ontzettend gezweet. En zo goed als het allereerste begin was, zo slecht voelde ik mezelf halverwege. Het moest er van komen denk ik nu. Een gezond kind krijgen gaat je niet in de koude k